John Wayne syndroom

Geplaatst op 17 augustus, 2010 

Don’t ask me why cause cowboys ain’t supposed to cry.

Jawel, dat zongen ze echt. Dat John Wayne syndroom zit er nog diep in. Ik bied hier gratis een alternatieve tekst aan:

It’s a codependent lie that cowboys ain’t supposed to cry.

Bewaard onder Codependency | 4 Comments

Tags: ,

Reminder

Geplaatst op 16 augustus, 2010 

Anyone who interferes in the destiny of others will never discover his own.

Paulo Coelho – The Alchemist

Reminder: voordat ik mijn mond opentrek eerst aan deze quote van Paulo Coelho denken 🙂

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags:

Gouden tijden

Geplaatst op 14 augustus, 2010 

Stel je voor dat iedereen waar je mee in contact komt, op het werk, in de supermarkt, op straat of op Internet, je gratis en voor niks drugs aanbiedt. En dat ook de nieuwslezer van het journaal en je ochtendkrantje je het spul gratis aanbieden. Het ware luilekkerland voor junks.

De drugs liggen letterlijk en figuurlijk voor het oprapen in de vorm van drama. Liefhebbers van drama leven in zo’n luilekkerland. Het is smikkelen en smullen en het enige gevaar is een overdosis. En ach, met een overdosis kun je altijd nog headlines voor de ochtendkranten gaan schrijven.

Voor liefhebbers van vrede zijn dit ook gouden tijden. Nooit eerder waren de stimulansen om de vrede in jezelf te vinden krachtiger en talrijker dan nu. Dankzij al die drama’s.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: ,

Huwelijksgeloften

Geplaatst op 12 augustus, 2010 

Bij aankomst op de camping op de eerste dag van de motorvakantie, had ik die sensatie van het juiste ding doen op de juiste plaats en op het juiste moment. Zo’n sensatie kun je voelen in je hele lijf, een soort van voelend weten. Ik had de juiste keuze gemaakt om er een weekje alleen op uit te trekken.

Er was ook twijfel geweest:  is het weer wel goed genoeg, loopt thuis alles naar wens als ik er een week niet ben? Dat klinkt belachelijk, iets gaan doen waar je enorm veel plezier aan beleeft en tegelijkertijd twijfel. Maar zo belachelijk is het niet als je bedenkt dat de menselijke denkgeest niet één harmonieus geheel is maar een bonte verzameling van verschillende geluiden die door elkaar heen tetteren.

De vraag is dan steeds: aan welk geluid geef je aandacht en op grond van welke geluiden maak je keuzes? Welke geluiden klinken altijd hard en dominant en wat hebben die zachtere geluiden op de achtergrond te vertellen?

Soms helpt het om jezelf de vraag te stellen: hou ik genoeg van mezelf om X te doen. Die vraag brengt een shift teweeg in het keuzeproces. Ja, ik hou genoeg van mezelf om op motorvakantie te gaan. En dat kritische geluid dat voor de twijfel zorgt, gebruik ik om vooraf de weersverwachtingen te controleren en om thuis alles zo goed mogelijk achter te laten en om af te spreken dat er elke avond even telefonisch contact is.

‘Hou ik genoeg van mezelf om X te doen’ wil niet zeggen dat je overal maar ja tegen moet zeggen. Genoeg van jezelf houden betekent zowel ja als nee zeggen. Ja zeggen tegen die nieuwe baan en nee tegen die relatie die al lang niet meer werkt. Ja zeggen tegen die vakantie en nee tegen die buurvrouw die steeds je persoonlijke grenzen overschrijdt.

Kort voor vertrek had ik de film ‘The Heartbreak Kid’ nog gezien met Ben Stiller in de hoofdrol. In deze film komt een echtpaar voor dat in Mexico hun huwelijksgeloften hernieuwt.

Van alle relaties die we hebben, vergeten we soms onze relatie met het leven. Een relatie die er altijd is en die een bron van inspiratie is voor boeken, muziek en films. Die relatie heeft net als alle andere relaties zo af en toe wat aandacht nodig. Die relatie wil net als dat stel in ‘The Heartbreak Kid’ deed met het hernieuwen van hun huwelijksgeloften, ook weer opnieuw horen: ja ik wil!

En wat is voor een liefhebber van motorrijden en kamperen nou een mooier moment om dat opnieuw te ontdekken en tegen het leven te zeggen: ‘Ja ik wil’ dan tijdens een motorvakantie?

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Mensenwerk

Geplaatst op 9 augustus, 2010 

Op de laatste avond van mijn motorvakantie loop ik langs het pizza restaurant. Sjaak staat buiten en vraagt of ik nog even een biertje kom drinken. De verleiding is groot maar ik bedank. Morgen wil ik vroeg opstaan en fris weer naar huis rijden en ik wil nog afscheid nemen van een paar andere mensen. ‘We houden contact!’ roepen we. De eerste zinnen voor een aantal blogs denderen dan al door mijn gedachten. Iets over oude en nieuwe glorie en passie.

Ik loop in de richting van waar de zon bezig is met ondergaan en stap nog even binnen bij taverne ‘Chalet’ om afscheid te nemen van Jo en Veronique.

In de horeca werken twee soorten mensen. De ene soort vraagt wat je wilt bestellen en of het heeft gesmaakt. Ook al kom je vaker op bezoek, ze beperken zich tot de standaard Horeca zinnetjes: beleefd maar inhoudsloos. Tot een gesprek komt het niet. De andere soort zal je vragen of je op vakantie bent en of je het naar je zin hebt, het begin van een leuk gesprek.

De eerste soort is vervangbaar. Je kunt ze vervangen zonder dat je een verschil merkt want ze gebruiken dezelfde beleefdheden. Ze brengen je bord en/of glas en behandelen je als klant. Dit zijn wat Seth Godin in zijn boek ‘Linchpin’ de cogs noemt, de tandwielen. Als je in een machine een tandwiel vervangt, merk je er ook niets van.

De tweede soort is onmisbaar. Als zo iemand verdwijnt of vervangen wordt, merk je het meteen. Seth Godin noemt dit de Linchpins, zij die de kunst van het mens-zijn verstaan en mensenwerk doen. Zij brengen je bord en/of glas en behandelen je niet als klant maar als mens en dat doen ze door zelf mens te zijn. En dat is precies wat Jo en Veronique deden als ik er ’s avonds nog even op bezoek ging voordat ik mijn tentje opzocht.

De eerste keer dat ik er kwam vroeg Jo me of ik op vakantie was en sindsdien vertelde ik hem ‘s  avonds altijd even over mijn motortocht en avonturen van die dag.

Jo en Veronique verstaan de taal van het mens-zijn die voor sommigen zo moeilijk te leren is. Ik denk dat iedereen in staat is die taal te spreken maar of je het ook doet, wordt bepaald door in welke mate je in de ban bent van je reptielenbrein. Het reptielenbrein is het deel van het brein waar de angst leeft en dat bang is om fouten te maken. Het deel van het brein dat zegt dat niemand zit te wachten op het mens-zijn en dat je er toch niks aan hebt. Niks is minder waar want in de horeca kom je graag nog eens terug voor mensen als Jo en Veronique.

Taverne ‘Chalet’ vind je in Vaals aan de Vaalserhaagweg 5 (een zijstraat van de Maastrichterlaan). Website: http://tavernechalet.nl/

Lees ook: de taal van het reptielenbrein

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , ,

Oude en nieuwe glorie – deel 2

Geplaatst op 6 augustus, 2010 

Drie dagen later zit ik er weer. Zelfde pizza restaurant, zelfde terras, ander tafeltje. Binnen is het weer afgeladen vol en dat is geen probleem want ik zit graag buiten. Als je veel buiten bent, verandert je gevoel voor temperatuur en voel je de wind in al z’n finesses veel nadrukkelijker langs je huid en door je haren. Heerlijk vind ik dat, alsof je aangeraakt wordt door iets onzichtbaars.

Ambassadeurs

Als ik weer in mijn schrift zit te schrijven, staan er ineens twee oudere dames aan mijn tafeltje. Of ze ook even mogen zitten terwijl ze op de taxi wachten. Tuurlijk, kom er gezellig bij. De dame die tegenover me zit ontpopt zich als een gezellige praatster. Wat ik eerder op deze blog schreef over spontaniteit klopt gelukkig niet want tegenover me zit het levende bewijs dat ook volwassenen heerlijk spontaan kunnen zijn.

De gezellige praatster blijkt Sjaak al twintig jaar te kennen en in korte tijd ken ik zijn hele biografie. Het klopt helemaal met het beeld dat ik me al had gevormd. De dames zijn geen klanten en ook geen gasten, het zijn echte ambassadeurs.

Linchpins en tribes

Ik denk aan de boeken van Seth Godin: Linchpin en Tribes. Ik heb Seth eerder dit jaar in Antwerpen gezien en was onder de indruk van zijn betoog. Wat ik hier in Vaals beleef is het boek Linchpin in de praktijk. Sjaak is een Linchpin, iemand die het verschil maakt en die onmisbaar is door zijn mens-zijn, iemand die zijn menselijkheid meeneemt naar en in zijn werk, iemand die zijn menselijkheid deelt met anderen, iemand die anderen ook mens laat zijn.

De dames zijn Sjaaks ambassadeurs, deel van zijn tribe. Onopgemerkt heb ik me ook aangesloten bij die tribe. Dat gaat vanzelf zodra je geraakt wordt door de passie van het mens-zijn. Voor mens-zijn heb je geen matglas nodig om de buitenwereld buiten te houden en de binnenwereld binnen zoals die bedrijven in Duitsland en heb je geen grote reclameborden nodig zoals die bedrijven in België. Dat is allemaal vergane glorie. Wat je dan nodig hebt ben je zelf, de nieuwe glorie: ten volle zijn en laten zien wie je bent.

Verandering

Verandering is een magisch proces. Eerst lijkt het alsof er alleen maar dingen wegvallen en verdwijnen, dingen die vroeger met succes werkten, werken ineens niet meer. Het is een tijd van afscheid nemen en van rouwen met alle gevoelens die daarbij horen. En dan komt de leegte, the void zoals dat in het Engels zo mooi heet. Het oude is weg en het nieuwe is er nog niet, de tussenin fase. En dan, ogenschijnlijk vanuit het niets, dient zich het nieuwe langzaam aan.

Maar zo gaat het in werkelijkheid niet. Verandering is geen lineair proces van afscheid nemen , leegte en het nieuwe. Het nieuwe ligt al besloten in het oude. Zoals Brida zich in het gelijknamige boek van Paulo Coelho de woorden van haar vader herinnert: ‘De nacht is alleen maar een deel van de dag’.

De vergane glorie, het industriële tijdperk dat we dagelijks zien afbrokkelen, draagt de zaadjes van de nieuwe glorie al in zich mee. Hier en daar is die nieuwe glorie al volop zichtbaar en voelbaar zoals bij het pizza restaurant. Ik heb het over het tijdperk MENS.

Ondernemen

De dames rijden weg met hun taxi en ik krijg mijn pizza. Nee, geen inferno. Dit keer wil ik de calzone proeven en die is ook heerlijk

Na het eten schuift een vriend van Sjaak aan die heeft meegeholpen bij het opbouwen van het pizza restaurant. We praten over de grote veranderingen in het bedrijfsleven en hoe belangrijk het is om aandacht te geven aan kleine klussen en opdrachten. Veel grote bedrijven hebben zich laten verleiden door het grote geld en zitten nu in de problemen. Kleine ondernemers en zelfstandigen zijn in het gat van de kleine klussen en opdrachten gesprongen en hebben een goede boterham. We hebben het ook over motorrijden, voetbal en het pizza restaurant.

Bedankt

Hoewel het binnen nog vol zit en het voor het hele team alle hens aan dek is, maakt Sjaak even tijd om buiten een praatje te maken. Met zijn schort nog onder het meel ziet hij er karakteristiek uit. Jammer dat ik geen foto heb gemaakt.  Hij heeft nog volop toekomstplannen: videoschermen, nieuwe website, recepten uitwisselen, kooklessen geven en lezingen.

Sjaak en Thea Treffers en het hele team en ’tribe’ van Pizzeria Bellissima, bedankt voor het delen van jullie passie en mens-zijn. Het heeft me geraakt en geïnspireerd. Ik kan haast niet wachten tot ik volgend jaar weer in Vaals ben maar misschien hoeft het niet zo lang te duren.

Namasté,

Peter.

Pizzeria Bellissima is te vinden in Vaals, Maastrichterlaan 137. Website:  http://www.pizzeria-bellissima.nl/ Tip: eet langzaam (ja, ik weet dat dit moeilijk kan zijn) zodat je behalve de pizza ook de sfeer goed kunt proeven. Doe je Sjaak de groeten van mij?

Lees ook: Oude en nieuwe glorie – deel 1

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , , ,

Oude en nieuwe glorie – deel 1

Geplaatst op 5 augustus, 2010 

Troosteloosheid en schoonheid

Ik had op de motor een tocht gemaakt waar ik nog van onder de indruk was. Hij begon met troosteloze fabrieksgebouwen in Duitsland, eindigde met troosteloze fabrieksgebouwen in België en daartussenin zat de schoonheid van het Moezeldal tussen Trier en Koblenz.

Pizza inferno

Ik was neergezakt op het terras van een pizza restaurant en had op de kaart nummer 14 uitgezocht: de inferno. De naam klonk veelbelovend. Zoals altijd had ik mijn rugzakje meegenomen met daarin mijn belangrijkste gereedschappen: een boek van Paulo Coelho, een schrijfschrift en een pen.

De inferno smaakte goddelijk heerlijk en pittig en was in no time kennis aan het maken met mijn maag. Wat kun je van het verteren van een heerlijke maaltijd toch lekker ontspannen. Beter dan mediteren. Terwijl ik op het terras nog wat zat te genieten, begon ik te schrijven in mijn schrift.

Vergane glorie

In gedachten zag ik die fabrieksgebouwen weer. In Duitsland waren de grote bakstenen gebouwen me opgevallen met matglazen ruiten die de binnenwereld strikt scheidden van de buitenwereld. In België was er geen ontkomen aan de reclameborden die zeer nadrukkelijk aanwezig waren aan weerszijden van de weg.

Ik schreef op: vergane glorie, de vergane glorie van het industriële tijdperk dat we in snel tempo aan het afsluiten zijn.

De fabrieken in Duitsland draaien nog maar zijn innerlijk dood. De ziel is er gillend de tent uitgevlucht en het lichaam, de fabriek, weet het maar wil er nog niet aan toegeven. De dood is onvermijdelijk. In België dringt het langzaam door dat grote reclameborden, nog grotere reclameborden en zelfs de allergrootste reclameborden, niet meer helpen.

Terwijl ik zat te schrijven werd ik steeds meer geraakt door de passie en de energie die uit het pizza restaurant stroomde.

Passie

Als je het pizza restaurant binnenkomt, passeer je aan je linkerkant meteen de open keuken. Je kunt er alles zien, horen, ruiken en ervaren. Ook al heb je nog niks gegeten, bij binnenkomst heb je meteen je eerste smaakervaring. In de keuken is Sjaak eigenaar, gastheer, kok en entertainer tegelijk en ook de co-creator van de passie en energie die mij buiten zo raakte.

Bij binnenkomst heeft Sjaak voor iedereen een hartelijk woord. Het kan niet anders of hij heeft zijn keuken bewust bij de ingang gebouwd want zo heeft hij met iedereen contact. De bekende gasten (hij noemt zijn klanten gasten) worden als ze voldaan weer vertrekken bedankt met een hand of knuffel. Woorden van passie, empathie, plezier en dankbaarheid  stromen aan één stuk door. Ze klinken warm, echt en gemeend. Het restaurant zit vol maar druk of niet druk, voor de mensen maakt hij tijd want hij weet dat het daar om draait: om de mensen. En daarom is Sjaak vooral dat: mens. Het pizza restaurant is veel meer dan alleen een plek waar mensen gaan eten en drinken. Dit restaurant is een plek van verbinding en contact.

Ik stelde het moment van afrekenen zo lang mogelijk uit om alles op me te laten inwerken. Ik kom al een aantal jaren in Vaals en heb er in snel tempo eettentjes en restaurants zien komen en gaan. Sommige bestaan een jaar of hooguit twee jaar en zijn weer verdwenen. Het pizza restaurant heb ik al vaker gezien maar op de één of andere manier nog niet eerder bezocht. Vandaag wel en ik schrijf het meteen bij op mijn lijstje locale favorieten.

Tijdens het afrekenen vertel ik Sjaak dat pizza nummer 14 zijn naam veel eer aan doet en hoe ik heb genoten van hoe hij met zijn gasten en zijn team omgaat. Ik ben geraakt door het zien en horen van zoveel passie. Sjaak vertelt liefdevol over zijn keuze van de pepertjes die hij gebruikt en over die speciale olie en ik krijg weer trek. Zal ik nog een nummer 14 bestellen?

Hij vindt het eigenlijk abnormaal dat het alleen mij opvalt dat hij zijn werk met zoveel passie doet. Dat het andere mensen niet opvalt kan ik maar moeilijk geloven, dat maar weinig mensen er erkenning voor geven geloof ik wel. We leven in spannende tijden zeg ik hem, het komt terug dat we allemaal weer vanuit passie werken.

Binnenkort deel 2 van oude en nieuwe glorie. Dan vertel ik je ook hoe en waar je zelf getuige kunt zijn van wat ik hier schreef.

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , ,

Spontaniteit

Geplaatst op 3 augustus, 2010 

Ik stond me in de was- en doucheruimte op de camping te scheren toen er een jongetje van een jaar of 4 – 5 naast me kwam staan. Terwijl hij wat in zijn toilettas stond te rommelen klonk het ineens: ‘Mijn vader gebruikt geen scheerschuim’.

Huh, are you talking to me?

Nee, dat zei ik hem niet. ‘Dan scheert je vader zich zeker elektrisch?’ ‘Nee hoor, mijn vader gebruikt alleen water’. ‘Ai, dat lijkt me pijnlijk’ en ik zag hoe ondertussen een andere man bij de wastafels aan de gang was gegaan zich te scheren. De man  keek ons aan en ik zei: ‘We zijn scheerervaringen aan het uitwisselen’ en wees op het jongetje en mij. De man zei niks.

Het jongetje wel:  ‘We zijn gisteren op de Mariaberg geweest. Daar hebben we gegeten en kregen we gratis ijs. Op de Mariaberg staat een groot wit Mariabeeld’.

Da’s een duidelijke aanwijzing denk ik want het stikt hier van de bergen. ‘Als ik vandaag met de motor ga toeren ga ik die Mariaberg ook eens opzoeken en…..’ Verder kom ik niet want het jongetje vertelt: ‘Mijn moeder zeurt te veel’.

Even had ik het idee in het tv programma ‘Praatjesmaker’ te zitten maar ik zie nergens een camera. Wel een jongetje dat heerlijk spontaan een gesprek voert. Wat een verschil met die volwassenen (ja, ik ook) die elkaar hooguit goeiemorgen zeggen.

Bewaard onder Persoonlijk, Verhaaltjes | 9 Comments

Tags: ,

← Vorige paginaVolgende pagina →