De vijfhonderdste blogpost

Geplaatst op 14 mei, 2010 

De allereerste blogpost die ik schreef heette TL Licht en was geïnspireerd door een show van Javier Guzman over zijn ervaringen met alcohol, verslaving en afkicken.

Begin deze week was Javier Guzman te gast bij het tv programma ‘De Wereld Draait Door’. Hij vertelde daar dat hij na vier en een half jaar zonder alcohol onlangs weer tien dagen had gedronken waarna hij tijdens een show in Gent een paniekaanval kreeg en zich meteen weer liet opnemen in een verslavingskliniek.

Hier de beelden uit ‘De Wereld Draait Door’, het interview met Javier Guzman start op 39:50.

Wat Javier Guzman hier feitelijk doet en waarvoor ik bijzonder groot respect heb, is voor iedereen die het horen en zien wil een paar stappen van het twaalf stappen programma doorwerken.

Zo erkent hij machteloosheid over alcohol (stap 1 van het 12 stappen programma), erkent hij zijn misstap (stap 5 van het 12 stappen programma) en vertelt hij hoe hij de gevolgen voor de theaterbezoekers gaat goedmaken (stap 9 van het 12 stappen programma).

Via deze stappen werkt hij aan zijn eigen helingsproces en om zoiets te doen voor de camera vraagt heel wat moed en eigen verantwoordelijkheid. En daarom gaat deze vijfhonderdste blogpost net als de allereerste over Javier Guzman: respect kerel, een voorbeeld voor velen.

Lees over het 12 stappen programma ook: Vraag en antwoord: hoe kom ik van codependency af?

Bewaard onder Actualiteit, Bloggen, spiritualiteit | 11 Comments

Tags:

De kracht van geven

Geplaatst op 13 mei, 2010 

The best defense in a tough economy is to add the most you can to society. Your money can be inflated away but your knowledge and talent cannot. No matter the external circumstances, you are always in control of your talent, learning and passion for life. There will always be opportunities for talent. This is the most empowering thing about web entrepreneurship and blogging. Develop those skills with the constant focus on helping others and you will never be without a job.

Warren Buffett in ’12 Life Lessons from Warren Buffett to Being a More Compassionate Writer’ . Artikel geschreven door gastschrijver Scott Dinsmore op het blog Write To Done

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: ,

Afleidingen bestaan niet

Geplaatst op 12 mei, 2010 

Wat is de belangrijkste oorzaak van het verlies van of gebrek aan concentratie? Met stip op nummer één: afleidingen. Overal om ons heen zijn afleidingen. Het dagelijks leven is er vol van. Via onze zintuigen komt er continu een stortvloed aan prikkels op ons af en dat zijn allemaal afleidingen. Gevolg: weg concentratie, weg aandacht, weg focus.

Maar is dat wel zo? Jaren geleden had ik elke maandagavond Tai Chi les. De lerares begon de les altijd met een paar eenvoudige warming ups om, zoals ze dat noemde, even binnen te komen. Warming ups om aanwezig te zijn in het zaaltje in plaats van in je hoofd nog aanwezig zijn bij die ene vergadering eerder op de dag of bij de afwas. Daarna oefenden we ‘de vorm’ en leerden we de bewegingen zo vol mogelijk uit te voeren. Vol betekent weg zijn uit het hoofd en echt helemaal aanwezig zijn in de beweging.

Toevallig oefende er op maandagavond in hetzelfde gebouw ook een rockbandje. Hoe goed wij ons best ook deden op onze oefeningen en bewegingen, zodra de muzikanten begonnen te spelen wat het afgelopen met ons en lagen we eruit. Alle aandacht, concentratie en focus foetsie. We zaten meteen in ons hoofd en dat was te merken aan de bewegingen.

De lerares lachte dan en zei dat als je Tai Chi beoefent, de grootste uitdaging is de oefeningen te doen midden op een kruispunt in een drukke stad. We hadden op maandagavond eigenlijk twee leermeesters: onze lerares en het rockbandje.

Na verloop van tijd lukte het ons steeds beter om onze aandacht bij de bewegingen te houden en ons minder te laten afleiden door het rockbandje. De geluiden van de rockband waren er nog steeds maar het waren niet langer afleidingen. Hoe kwam dat?

Afleidingen als zodanig bestaan helemaal niet. Iets is pas een afleiding als de denkgeest er aandacht aan geeft en er de focus op richt. En dat is wat wij na jaren Tai Chi leerden: wat de rockband ook speelde, of het nou mooi of lelijk was, zuiver of vals, wij leerden met onze aandacht en focus bij onszelf te blijven. Als het rockbandje dan begon te spelen, hadden we een soort van innerlijke glimlach, (meestal) niet meer dan dat.

Alles wat wij afleidingen noemen, is in feite het ‘werk in uitvoering’ van de denkgeest met de intentie, misschien onbewust maar wel doelbewust, om onze aandacht en focus te verstrooien.

Als ik de metafoor van de zaklantaarn weer gebruik zoals genoemd in ‘Machteloosheid als teken van kracht‘ , dan kun je dit proces vergelijken met het in een donkere kamer wild om je heen zwaaien met een zaklantaarn. Het geeft een leuk lichteffect in de kamer maar je wordt er vreselijk onrustig van en je ziet in feite niks van wat er in de kamer is. Als je de zaklantaarn echter op één punt richt, zie je pas wat er is. En als je genoeg hebt gezien en besluit dat je wat anders wilt zien, richt je de zaklantaarn rustig op iets anders en laat je het licht daarop schijnen zodat je kunt zien wat daar is.

De zaklantaarn is niet een op zichzelf staand ding dat een geheel eigen leven leeft en er maar een potje op los schijnt. De hand en arm die de zaklantaarn bedienen, bepalen waar deze op is gericht en voor hoe lang.

Wij zijn het zelf die de zaklantaarn (onze aandacht en focus) bedienen, niks of niemand anders dan wijzelf doen het. Als er een rockband begint te spelen, bepaal je zelf of je er je aandacht en focus op richt of niet. Als je dat doet terwijl je met Tai Chi bezig bent, geef je je eigen macht in de vorm van aandacht en focus uit handen aan de rockband. In ons dagelijks taalgebruik zeggen we dan dat de rockband ons afleidt maar wat er feitelijk gebeurt, is dat we toestaan dat onze aandacht en focus verschuift van de Tai Chi oefeningen naar de rockband. Het verschuiven van aandacht en focus doen we zelf.

De menselijke denkgeest is wereldkampioen in het zoeken en bedenken van afleidingen. Is er geen rockband in de buurt, dan zorgt de denkgeest wel voor een gedachtenstoom van dingen die zijn gebeurd (en die toch niet meer veranderd kunnen worden)  of van dingen die gaan gebeuren (en waarvan niet eens zeker is of ze daadwerkelijk zullen  gebeuren).

Het is niet gemakkelijk dit ineens anders te doen maar als we ons zelf hebben aangeleerd om onze aandacht en focus te versnipperen, dan kunnen we het ook weer afleren. We kunnen leren om het anders te doen.

Het is daarom dat het dagelijks leven zo boordevol prikkels is: elke prikkel is een gelegenheid onze aandacht en focus te trainen zodat we weer meesterschap uitoefenen over onze eigen zaklantaarn. Alles wat we een afleiding noemen is een leermeester in vermomming.

Perfectie is niet mogelijk maar progressie is gegarandeerd.

Lees ook: Bewustzijn en focus.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk, spiritualiteit | 11 Comments

Tags: , , , ,

Machteloosheid als teken van kracht

Geplaatst op 11 mei, 2010 

Toen ik de video’s had gezien van Michael Roads en Mark Robert Waldman uit het artikel ‘Bewustzijn en focus‘ , dacht ik als eerste terug aan het gevoel van machteloosheid waar ik wel eens mee overhoop lig.

Het gevoel van machteloosheid ervaar ik namelijk als één van de moeilijkst te accepteren gevoelens. Maar is het wel een gevoel en niet een state of mind die een illusie van slachtofferschap creëert? Als het een gevoel is kan ik het ergens in mijn lijf voelen.  Volgende keer toch eens opletten wat ik precies voel en waar.

Maar goed, even inhaken op de woorden van Michael Roads en Mark Robert Waldman. Als ik hun boodschap vertaal naar machteloosheid, dan is er een krachtige focus op machteloosheid voor nodig om er een flinke portie van te ervaren. Met andere woorden: machteloosheid is een teken van kracht, kracht die door focus is gericht op machteloosheid. Machteloos is ineens helemaal niet meer zo machteloos.

Stel je een lichtbundel voor, bijvoorbeeld van een zaklantaarn. De lichtbundel is de kracht en de zaklantaarn de krachtbron. Door de zaklantaarn te richten, kun je de lichtbundel laten schijnen waar je maar wilt. Het richten van de zaklantaarn is focussen: je ziet wat je wilt zien. Waar je de lichtbundel ook op richt, de lichtbundel is en blijft kracht. Zelfs als dat wat je door de lichtbundel te zien krijgt misschien niet zo fraai is. Machteloosheid bijvoorbeeld.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk, spiritualiteit | 7 Comments

Tags: , , ,

Bewustzijn en focus

Geplaatst op 10 mei, 2010 

Vorige week ontdekte ik via de blog van Petra Maartense een korte video van Michael Roads waarin hij vertelt over bewustzijn en focus.  Hij vertelt daarin dat er één bewustzijn is, dat bewustzijn geen onderscheid kent tussen jou en  een ander en wat de implicatie daarvan kan zijn als je bijvoorbeeld je focus richt op de terminale kanker van een dierbare.

Een andere interessante kijk op focus ontdekte ik in de TED-talk van Mark Robert Waldman over wat er met je hersenen gebeurt als je bijvoorbeeld focust op de angst om geld te verliezen of als je focust op klagen . Hij bekijkt en bespreekt het onderwerp focus vanuit meer wetenschappelijke hoek.

Het klinkt logisch en aannemelijk wat Michael Roads en Mark Robert Waldman vertellen. Stel dat het waar is, wat heeft dit dan een enorme impact op wat we doen en op waar we onze aandacht op richten. Wat een enorme verantwoordelijkheid hebben we dan waar we op focussen.

Wat is dan bijvoorbeeld de impact als we focussen op de angst voor terroristische aanslagen? Wat is de impact als we focussen op de hongersnood in de wereld, oorlog, geweld, armoede? Juist, we co-creëren het, bijvoorbeeld in ons eigen leven. Wat betekent dit voor waar we aan denken, waar we over praten, waar we over lezen of over schrijven? Allemaal vormen van focus.

De impact hiervan is zo overweldigend dat als ik aan de verantwoordelijkheden denk, ik ook scepsis ervaar. Dan denk ik aan hoe debunkers als James Randi zouden reageren op die video’s. “Sir, there is a distinct difference between having an open mind and having a hole in your head from which your brain leaks out.” Dat is wat James Randi misschien zou zeggen.

Maar behalve verantwoordelijkheden brengt de impact van focus ook een enorm aantal mogelijkheden met zich mee. Mogelijkheden om misschien wel de grootste problemen van deze tijd mee op te lossen en om te zorgen voor vrede, harmonie, gelijkheid, integriteit, terugkeer van de menselijke maat, empathie, gezond eten en drinken voor iedereen en een schoon milieu. Als ik kijk naar de mogelijkheden ervaar ik geen scepsis maar nieuwsgierigheid, enthousiasme en vertrouwen.

Ineens zie ik het onderwerp focus ook opduiken in andere blogs. Zoals de blog van Michael Minneboo in het artikel ‘Kwaliteit‘ , de blog van Paulo Coelho in ‘30 sec read: Focus!‘ of die van Marco Raaphorst in het artikel ‘Aandacht is de nieuwe schaarste; distracties’.

Ik heb mijn focus de laatste tijd wat verwaarloost en gericht op dingen waar ik liever uit weg wil blijven.  En nu ik ineens overal video’s en blogs ontdek over focus is het net alsof het onderwerp focus mij weer even aan de mouw trekt om me te helpen bewust te focussen op wat ik wel wil.

Een interessante uitdaging deed zich ineens voor toen ik vrijdag op een verjaardagsfeestje was waar op een gegeven moment kanker het gespreksonderwerp was, net als in de video van Michael Roads. Tijdens het feestje werd gesproken over een aantal mensen die kanker hadden en hoe verschrikkelijk dat voor hen was.

Ik vind dat niet echt een gezellig onderwerp voor op een feestje maar daarover verschillen de meningen. Ik kende de mensen niet waar ze het over hadden maar merkte dat ik onwillekeurig met mijn aandacht naar een aantal andere mensen ging die ik wel ken en die stevig met hun gezondheid worstelen. Ik schok ervan hoe snel ik met mijn aandacht meeging met het onderwerp ‘kanker’ en kon mezelf gelukkig STOP toeroepen. Ik ben toen maar even apart gaan zitten aan een tafeltje waar woordspelletjes werden gespeeld. Terwijl aan de ene kant van de kamer mensen met de hand voor de mond hun ontzetting uitdrukten over kanker, was er aan tafel een groot plezier.

Credits: de video van Michael roads vond ik op de blog van Petra Maartense. Petra blogt op ‘De vliegende schildpad‘. De video van Mark Robert Waldman vond ik dankzij het ‘Stop your drama’ blog in het artikel ‘How to Change Your Life by Changing Your Brain‘.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 15 Comments

Tags: , , , , ,

Op de koffie bij de gemeente

Geplaatst op 7 mei, 2010 

Gisteren was ik bij de gemeente om eens te praten over de aanbevelingen die ik had gedaan om de overstap te maken van ‘even een bewonersbrief schrijven’ naar echt communiceren met de wijkbewoners.

Sinds ik ze oktober vorig jaar die aanbevelingen had gedaan zoals beschreven in ”Bewonersbrief van de gemeente‘ en ‘Extra tip voor de gemeente‘, had de gemeente niets van zich laten horen. Geen ontvangstbevestiging, geen bedankje, niets. Tot ik een week of twee geleden een telefoontje kreeg met de vraag of ik over de aanbevelingen wilde komen praten. Nou, dat wilde ik wel en gisteren was het zover.

Ik had me bij de receptie aangemeld, kreeg een badge en mocht even plaatsnemen. Paar minuten later komt de receptioniste naar met toe met de vraag of ik haar even wil volgen want ze heeft een telefoontje voor me.  Het is de meneer met wie ik een afspraak heb. Het gesprek kan helaas niet doorgaan, blijkbaar is er iets mis gegaan met de e-mail die hij me daarover heeft gestuurd. E-mail? Ik heb helemaal geen e-mail ontvangen.

Ik vond het niet erg, ik woon op tien minuten fietsen van het stadhuis en kon de extra tijd goed gebruiken. Toen ik buiten weer op de fiets stapte had ik wel een binnenpretje. De gemeente had me willen vertellen wat er al met mijn aanbevelingen was gedaan om beter te communiceren en dan gaat de afspraak niet door omdat er iets mis is gegaan met een e-mail. Volgende week maakt de gemeente een nieuwe afspraak. Dan zet ik alvast een extra aanbeveling op mijn lijstje: pak de telefoon.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 5 Comments

Onverdraagzaamheid verdragen

Geplaatst op 6 mei, 2010 

Ik kon eergisteren de #twitteronverdraagzaamheid niet zo verdragen. Mensen die elkaar op Twitter aanspraken op wat ze twitterden rond acht uur ’s avonds. Er was opgeroepen tot twee minuten #twitterstilte om acht uur tijdens de dodenherdenking maar ook voor acht uur zwaaiden er al wat vermanende vingers over wat je wel en niet geacht wordt te twitteren op zo’n moment.

En die onverdraagzaamheid kon ik niet zo verdragen. Maar, als je je ergert aan onverdraagzaamheid, dan ben je toch eigenlijk zelf ook onverdraagzaam?

Misschien helpt geweldloze communicatie er een andere en meer menselijke draai aan te geven. Als ik me erger aan wat ik interpreteer als onverdraagzaamheid, heb ik dan niet gewoon behoefte aan erkenning en respect? En hebben twitteraars die  die zich ergeren aan andere twitteraars die de #twitterstilte doorbreken niet ook gewoon behoefte aan erkenning en respect?

De behoeften zijn het probleem niet. Maar het wordt wel een probleem als je een ander verantwoordelijk maakt voor jouw onvervulde behoeften. En het wordt ook een probleem als je vasthoudt aan de strategie die je inzet om je behoefte te vervullen en als de ander ook vasthoudt aan zijn/haar strategie en als die verschillende strategieën met elkaar botsen.  Want dan kan strijd ontstaan en strijd is het laatste wat we willen op 4 mei.

Ik sta er iedere keer weer versteld van hoe wezenlijk anders iets klinkt als ik het vertaal naar behoeften. Tussen een oordeel en een behoefte klinkt een wereld van verschil.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 13 Comments

Tags: ,

Helpen en redden

Geplaatst op 5 mei, 2010 

“The belief that we know better than someone else how to resolve their conflict, or are somehow better equipped to do so, leads us to intervene or try to ‘rescue’ them in a way which disempowers them and inhibits their ability to resolve it themselves.

Which they are actually quite capable of doing.

In fact they are the only ones who can.”

Alan Sharland in ‘Communication and Conflict Newsletter 21

 

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →