Waar zal ik over schrijven (2)

Geplaatst op 15 maart, 2010 

In deel 1 van ‘Waar zal ik over schrijven’ gebruikte ik een metafoor van Steve Rother. En die metafoor raakt me. Niet zozeer als bron van inspiratie om te bepalen waar ik over ga schrijven want er bestaan allerlei methoden en vraagstellingen om een schrijfonderwerp te kiezen. Huub Koch gaf als voorbeeld van zo’n vraagstelling: welke vraag leeft er bij je lezers, die je nog niet beantwoord hebt… Afhankelijk van de vraag die je jezelf stelt, kom je bij een schrijfonderwerp.

Het bepalen van het schrijfonderwerp ervaar ik niet als een probleem want ik zit zelden om inspiratie verlegen. Waar ik soms wel mee worstel is de fase daarna: het onderwerp ook goed genoeg vinden en blijven vinden om er daadwerkelijk iets mee te doen. Veel onderwerpen belanden in een notitieblok als ideeën voor later en telkens als ik dat notitieblok doorblader denk ik dat het idee niet goed genoeg is (of dat wel was maar nu niet meer is).

Ik denk dat elke ondernemer of kunstenaar wel ideeën heeft die nooit verder komen dan de ideefase. De vraag is dan: wat doe je met al die ideeën? Erwin Blom geeft op zijn blog een inspirerend antwoord:

Een idee zonder executie blijft een idee. En wordt nooit meer. Het krijgt geen vervolg, het krijgt geen uitvoering, het krijgt geen publiek. Zonde. Als je er zelf niks mee doet, vertel het dan op zijn minst verder. Misschien kan een ander er iets mee of inspireert het tot andere zaken.

De reden dat die metafoor van Steve Rother me raakt is dat hij me confronteert met de dood. Veel ideeën in mijn notitieblok blijven ideeën voor later maar ik kan natuurlijk niet bezig blijven allerlei ideeën voor me uit te schuiven voor later want er komt misschien geen later. Sinds ik die metafoor van Steve Rother las, stel ik mezelf de vraag wat ik als het ware over mijn dood heen wil tillen en doorgeven aan anderen en hoe ik dat wil doen, in welke vorm.

Ik denk dat wat Steve Rother bedoelt met zijn metafoor over een specifieke vorm van schrijven gaat, namelijk om het doorgeven van een wezenlijke boodschap aan anderen. Schrijven over dat wat jij en ik als unieke wezens aan unieke inzichten en ervaringen hebben opgedaan in dit leven. Ik denk dat we allemaal wel met zo’n verhaal rondlopen.

En ik denk ook dat we allemaal met kritiek over dat unieke verhaal rondlopen, namelijk dat ons unieke verhaal helemaal niet zo bijzonder is, dat het vanzelfsprekend is en oninteressant voor anderen. Maar dat is het wel, het is wel bijzonder, het is bijzonder genoeg om door te vertellen en door te geven. Voor een vis is water bijzonder heel vanzelfsprekend, een vis kan zich geen leven voorstellen zonder water. Voor een ander is water wel heel bijzonder. Als je erg dorstig bent bijvoorbeeld.

Er zijn volop mensen die dorstig zijn naar wat voor jou en mij vanzelfsprekend is.

There is no greater agony than bearing an untold story inside you.
Maya Angelou

Credits: ik vond het citaat van Maya Angelou op de blog van Mark David Gerson

 

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk, Schrijven | 6 Comments

Tags: ,

Kun je wel verliefd zijn OP iemand?

Geplaatst op 12 maart, 2010 

Petra maait met haar reactie op de vorige blogpost zowat het gras voor mijn voeten weg met de vraag: kun je wel verliefd zijn OP iemand? Ik begeef me nu op glad ijs maar doe het toch. Nee, je kunt ook niet verliefd zijn op iemand.

We zeggen in ons taalgebruik:  ‘Ik ben boos op jou’ omdat we de overtuiging hebben (vaak onbewust) dat de ander de oorzaak is van onze boosheid. Zo zeggen we ook: ‘Ik ben verliefd op jou’ omdat we de overtuiging hebben (eveneens vaak onbewust) dat de ander de oorzaak is van de liefde die we ervaren. We maken dan de ander tot bron van die liefde. Zo’n bron moet veroverd worden, beheerst en gecontroleerd om verzekerd te blijven van die liefde: vroeger of later een effectief recept voor relatieproblemen.

Maar net zo min als een ander de bron is van de boosheid die je voelt, is een ander de bron van de liefde die je  ervaart. Die bron van liefde ben je zelf en de ander waar je verliefd op bent, fungeert als spiegel voor die bron. Die liefde ligt niet buiten jezelf bij een ander maar in jezelf. Die ander helpt je alleen maar die liefde in jezelf te ervaren door deze naar je terug te spiegelen. Als je dat weet hoef je de ander ook niet te veroveren, te beheersen en controleren.

Ik zou nog een nieuwe blogpost kunnen schrijven over of je teleurgesteld kunt zijn IN iemand. Nee, dat kun je niet. Teleurstelling heeft niks met de ander te maken maar alles met je eigen verwachtingen.  Met je verwachtingen creëer je je eigen teleurstellingen. De ander helpt je alleen maar aan te tonen dat je verwachtingen niet klopten.

Lees ook: Je bent nooit boos OP iemand

Bewaard onder Communicatie, Mening | 12 Comments

Tags: ,

Je bent nooit boos OP iemand

Geplaatst op 11 maart, 2010 

Je kunt je boos voelen variërend van een gevoel van lichte irritatie tot kokende woede. In ons taalgebruik zeggen we dan dat we boos zijn. Waarom zeggen we dat we boos ZIJN in plaats van dat we ons boos VOELEN? Boosheid is toch een gevoel?

Boosheid als gevoel lijkt iets anders te zijn dan bijvoorbeeld schrik als gevoel. Als je schrikt dan is dat gevoel van schrik er ineens en het is ook zo weer weg. Gevoelens komen en gevoelens gaan, het is e-motie: energy in motion (energie in beweging).

Met boosheid lijkt toch iets anders aan de hand. Je kunt minuten, uren, dagen boos zijn, sommige mensen zijn het zelfs hun hele leven lang. Ze voelen geen boosheid, ze zijn het gewoon. Boosheid is een staat van zijn en met je gedachten en overtuigingen kun je deze staat van zijn voeden en in stand houden, net zolang tot je echt genoeg hebt van steeds weer diezelfde ‘boosmakende gedachten en overtuigingen’ en dan is de boosheid ook zo voorbij.

Je kunt dus echt boos ZIJN in de zin van dat je in een staat van boosheid verkeert. Als ik me boos voel zeg ik liever: ‘Ik voel me boos’ dan: ‘Ik ben boos’ want als ik zeg: ‘Ik ben boos’ lijkt het wel of ik mijn boosheid bekrachtig en mijn boosheid verder toeneemt. Ik gooi dan als het ware een extra houtblok op het vuur.

Behalve dat we in ons taalgebruik zeggen dat we boos zijn in plaats van dat we ons boos voelen, zeggen (of denken) we ook dat we het op een ander zijn: ‘Ik ben boos jou jou’. De ander als oorzaak van de boosheid.

Maar de oorzaak van boosheid ligt nooit bij een ander. Meestal is de oorzaak van boosheid een goed/fout gedachte of overtuiging in de zin van: wat hier gebeurt mag niet gebeuren, het is fout wat er gebeurt. Een oordeel over en ontkenning van de realiteit.

Je kunt dus nooit boos zijn OP iemand ook al schreeuwt je hele lijf het letterlijk en figuurlijk uit dat het wel zo is. Als je jouw boosheid en de oorzaak ervan op een ander projecteert door te zeggen: ‘Ik ben boos op jou’, dan maak je van jezelf een slachtoffer en van de ander een dader. Zie daar in een conflictsituatie nog maar eens uit te komen. En moet je eens opletten wat er met je gebeurt en hoe je je voelt telkens als je die ander ziet of aan die ander denkt.

Credits: deze blog is ontstaan uit een uitwisseling met Petra Maartense (zie ‘Gevoelens als estafettestokje’). Petra blogt op ‘De vliegende schildpad’

Bewaard onder Communicatie, Mening | 17 Comments

Tags: , , ,

Gevoelens als estafettestokje

Geplaatst op 9 maart, 2010 

Gevoelens lijken soms wel op een estafettestokje. De één zegt: hier heb jij het stokje, neem het van me aan want jij bent er verantwoordelijk voor. De ander zegt: geef mij dat stokje, ik neem het van je over want ik ben er verantwoordelijk voor.

Jij geeft mij het gevoel dat…

Dit is typisch een uitspraak van iemand die zijn/haar estafettestokje maar al te graag uit handen geeft om er een ander verantwoordelijk voor te maken: wat ik voel is jouw verantwoordelijkheid. Deze vorm van het doorgeven van het estafettestokje hoor ik regelmatig. Vooral songwriters zijn er dol op maar ook in films en in het dagelijks leven hopt het stokje op deze manier gemakkelijk van de één naar de ander.

Ik geef jou het gevoel dat…

Deze versie hoor ik niet zo vaak. Hij viel me laatst op toen ik hoorde zeggen: ‘Fijn dat ik jou een gerust gevoel heb kunnen geven’. Het is een uitspraak van iemand die het estafettestokje graag uit handen van een ander neemt om er zelf verantwoordelijkheid voor te nemen: wat jij voelt is mijn verantwoordelijkheid.

Hou je eigen stokje vast want:

Ter verdediging van dat gedoe met dat estafettestokje hoor ik wel eens zeggen dat die dingen nu eenmaal zo gezegd worden in onze taal. Maar het heeft niks met taal te maken maar met de onderliggende overtuigingen, de taal fungeert alleen als boodschapper.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 13 Comments

Tags: , ,

Het gaat om de reis, niet om het doel

Geplaatst op 8 maart, 2010 

Ik heb het nodig mezelf er regelmatig aan te herinneren dat het om de reis gaat en niet om het doel. Ik heb iets met doelen: ik wil er zo snel mogelijk naar toe in een rechte lijn.

En als ik dan weer ergens lees of van iemand hoor dat het om de reis gaat en niet om het doel, dan denk ik: oh ja, da’s waar ook. En tegelijk denk ik: hier dat doel en snel!

Vandaag bracht ik iemand naar het busstation en wilde graag dat zij die ene bus zou halen.

Toen we bij het busstation arriveerden stond de bus startklaar en passagiers stapten al in. Ik had nauwelijks tijd om afscheid te nemen en kon niet meer bedanken voor de boeken die ik van haar had gekregen. De deuren van de bus waren al dicht toen ze het perron op liep maar gelukkig liet de chauffeur haar nog instappen.

Ik had mijn doel bereikt maar zonder te genieten van de reis. Ik was volledig gefocust geweest op de klok, had  niet echt afscheid kunnen nemen en een andere medepassagier zat ziek in de auto, misselijk geworden van het snelle remmen en wegrijden bij de stoplichten.

Doel bereikt, reis verziekt.

Dus neem het van mij aan: een doel bereiken zonder van de reis te genieten, daar is echt helemaal niks aan.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags:

Waar zal ik over schrijven?

Geplaatst op 5 maart, 2010 

De vraag die volgens mij elke blogger, elke schrijver bezig houdt: waar zal ik over schrijven? Hoe kies je uit de oneindigheid dat ene onderwerp waar je over wilt schrijven?

In de Virtual Light Broadcast van maart 2010 segment 5, vertelt Steve Rother het volgende:

Stel je voor dat er in je familie een nieuw kleinkind of een nieuw kind is geboren. Het is een gloednieuwe baby en jij hebt net de diagnose ‘kanker’ gekregen. De doktoren verwachten dat je niet lang meer te leven hebt. Wat zou je dat kind willen vertellen? Wat is belangrijk voor jou om door te geven aan dat kind voordat je sterft?

Wat je dat kind wilt vertellen, dat is waar je over moet schrijven.

En daarom is er vandaag geen blogpost in de categorie ‘Vraag en Antwoord’. Ik vind die categorie erg leuk en ben altijd weer benieuwd met welke vragen mensen via Google op mijn blog terecht komen. Maar als ik wist dat ik niet lang meer te leven had, dan zou ik het kind uit de metafoor van Steve Rother, daarover niet vertellen.

Ik weet al een tijdje wat ik in zo’n geval zou doorgeven aan dat kind.  Ik zou iets doorgeven wat geen enkele school of opleiding je leert en wat in het leven misschien wel het allerbelangrijkste is. Ik zou het kind doorgeven dat het allerbelangrijkste om te leren is om voor jezelf te zorgen. En dat voor jezelf zorgen veel verder gaat dan alleen de zorg voor je fysieke lichaam in de vorm van eten, drinken en slapen.

En nu weet ik dus ook waar ik eigenlijk over wil schrijven. Diep van binnen weet ik het al een tijdje. Begin dit jaar heb ik wat onderhoud gepleegd aan mijn blog en maakte toen een nieuwe categorie ‘codependency’ aan. Het ging vanzelf en toen die categorie er eenmaal  was schrok ik ervan. Ik vind het namelijk een heftig etiket om aan een blogpost te hangen. Maar omdat codependency meteen raakt aan het belang van voor jezelf zorgen, raakt het ook aan wat ik wil schrijven. Wordt vervolgd…

En nou is er toch nog een soort van ‘vraag en Antwoord’ blogpost ontstaan namelijk:  hoe kies je waar je over gaat schrijven…

Bewaard onder Codependency, Schrijven | 16 Comments

Tags: ,

Focus en het reptielenbrein

Geplaatst op 4 maart, 2010 

Ik twijfelde vandaag of ik zou schrijven over het reptielenbrein omdat ik niet genoeg materiaal had om er een leuk herkenbaar stukje over te schrijven.

Tijdens het eten gebeurde er iets waardoor ik: A. de werking van het reptielenbrein in volle glorie kon aanschouwen en B. ik ineens genoeg materiaal had voor een blog.

Deze blogpost heb ik te danken aan een financieel adviesbureau dat waarschijnlijk nog nooit gehoord heeft van het wettelijke ‘Bel me niet register’ en daarom tijdens etenstijd belde voor een ongezellig potje telemarketing.

Hou dit even vast want ik maak nu eerst een zijsprong naar een Tai Chi les eerder deze week.

We hadden tijdens een les ‘Tai Chi als zelfverdediging’ een aantal stoot- en traptechnieken geoefend. Een deelneemster vroeg hoe je in een live situatie kunt weten welke techniek je moet kiezen om jezelf te verdedigen. De trainer vertelde dat je vanuit een reflex moet reageren, vanuit een soort dierlijk instinct. Hij vertelde erbij dat je dat dierlijk instinct bij jezelf kunt oproepen in je reptielenbrein.

Bij het woord reptielenbrein denk ik meteen aan Seth Godin. Hij noemt het the lizard brain:

The lizard is a physical part of your brain, the pre-historic lump near the brain stem that is responsible for fear and rage and reproductive drive. (Seth Godin)

Gedreven door angst is het reptielenbrein ook verantwoordelijk voor allerlei sabotage praktijken want het reptielenbrein is doodsbang voor nieuwe en onbekende wegen. Het reptielenbrein is niet bepaald en schatje dus om dat op te roepen…..

De Tai Chi leraar liet zien hoe je dat doet. Hij ging tegenover de deelneemster staan en focuste zijn blik op haar hoofd. Hij liep naar links, terug naar rechts, naar haar toe en bij haar vandaan en welke beweging hij ook maakte, hij hield zijn blik strak op haar hoofd gericht. ‘Als je zo gefocust blijft op een vast punt’ zei hij, ‘zul je merken dat je je een beetje opgefokt gaat voelen: dat is het reptielenbrein.’

Wacht even dacht ik, dat herken ik. Als ik op de fiets bijvoorbeeld rakelings gepasseerd wordt door een automobilist of er komt een automobilist door rood stoplicht gereden terwijl de fietsers juist groen licht krijgen, dan doe ik hetzelfde: ik blijf die automobilist zo lang mogelijk aankijken en nakijken. En als ik verder fiets hou ik die automobilist in gedachten. Gevolg: ik voel me steeds opgefokter. Dus dat is het reptielenbrein, aha!

Nu weer terug naar de telemarketing van dat financieel adviesbureau. De mevrouw die belde was volgens mij van een callcenter dat betaald wordt voor elke telefoonseconde die ze scoren. Zodra ik hoorde waar ze voor belde, zei ik dat ik geen interesse had maar ze lulde erover heen want ze had een interessante aanbieding. Luisteren deed ze niet, alleen praten, praten, praten. Ik zei haar dat als ik nee zeg ik ook nee bedoel en hing op.

Een betere antireclame kun je voor je bedrijf niet maken want met dit adviesbureau ga ik echt van ze lang zal ze leven niet in zee. En hiervoor was ik tijdens het eten van tafel op gestaan 🙁

Ik ging terug aan tafel zitten en mopperde nog wat door.  Ik vertelde wie er gebeld had, waar het gesprek over ging en voelde me pissiger worden.

Net als de Tai Chi trainer zijn focus gericht hield om duidelijk te maken hoe je je reptielenbrein kunt oproepen, zo hield ik mijn focus gericht op het financieel adviesbureau. In het geval van de Tai Chi trainer was het een focus in de zin van het gericht houden van zijn blik. In mijn geval was het een focus in de zin van het gericht houden van mijn aandacht. Het effect is hetzelfde: het reptielenbrein begint te grommen.

Focus is een krachtig instrument om je te concentreren en om doelen te bereiken. Maar als je niet oplet waar je op focust, kan zomaar je reptielenbrein ontwaken.

Zo’n adviesbureau moet volgens mij flink last hebben van een door angst gedreven reptielenbrein. In plaats van dat ze nieuwe wegen bewandelen, met nieuwe sociale middelen communiceren, naar klanten luisteren en via blogs en Twitter dingen doen waar klanten echt wat aan hebben, zetten ze middeleeuwse telemarketing in.

Toen ik trouwens aan tafel de naam van het financieel adviesbureau liet vallen, vertelde mijn partner dat we dat bureau kennen: we kennen één van de eigenaren. Ik kan je vertellen: de volgende keer dat ik hem op een feestje zie, hebben we een leuk gesprek. Mijn reptielenbrein kraait al van plezier 🙂

Lees ook: Twijfelen of je het wel kan ondernemen

Bewaard onder Persoonlijk | 17 Comments

Tags: , ,

Codependency in onze muziekcultuur

Geplaatst op 1 maart, 2010 

In ‘Codependency symptomen‘ schreef ik dat onze hele maatschappij disfunctioneel is en symptomen vertoont van codependency. Afgelopen weekend hoorde ik op de radio wat voorbeelden voorbijkomen van codependency in onze muziekcultuur.  Ik heb als voorbeeld tien songtekstfragmenten verzameld:

And I can’t stop thinking about you. And I can’t stop thinking about your love. (Maroon 5)

I can’t Live. If living is without you. (Mariah Carey)

You make me feel like a natural woman. (Aretha Franklin)

You make me real. (Westlife)

Hopelessly devoted to you. (Olivia Newton John)

You love me, you complete me. (Keyshia Cole)

That I’m lost without your love. Life without you isn’t worth the trouble of. (Bread)

Now who’s to guide me. Because I’m lost at sea. Without your love. (Billy Holliday)

You’re the first and last thing on my mind. (Blue)

Cause if you’re gone…inside. I’d die without you. (P.M. Dawn)

Liefde en relaties zijn een rijk gevulde inspiratiebron voor songwriters. In veel songteksten klinken de liefde en de relatie echter als een obsessie en een totale afhankelijkheid van de ander, zeg maar gerust als een flinke verslaving. Hetzelfde zie je terug in relatiedrama’s in films.

Bewaard onder Codependency, Muziek | 35 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina