Patatje chaos

Geplaatst op 6 november, 2009 

Op z’n tijd eet ik graag friet, of patat, of hoe je het ook wilt noemen. Als ik een bord met dat spul voor me heb, zie ik de frietjes kris kras door elkaar liggen. De frietjes hebben verschillende afmetingen, hebben niet allemaal precies dezelfde kleur en ook de vormen zijn ongelijk.  Zo’n bord friet ziet er ongeorganiseerd en chaotisch uit maar smaakt heerlijk. Bij een bord bami, mijn lievelingsgerecht, is die chaos nog groter.

Eenmaal in de maag worden frietjes en bami verteerd en is de chaos helemaal niet meer te overzien maar haalt het lichaam er wel mooi alle nuttige voedingsstoffen uit.

Kijk ik naar het leven van alledag, dan zie ik ook chaos en lijken situaties en gebeurtenissen vaak zo zinloos, om moedeloos van te worden soms. Wat dan wel eens wil helpen, is die chaos toch even proeven, net als een bord friet.

Dat proeven doe ik door erover te schrijven, in een dagboek of op deze blog. Ik schrijf over wat er is gebeurd, wat het met me doet, de oordelen die ik erover heb, hoe ik het graag anders wil, vragen die het bij me oproept. Gewoon  opschrijven wat er bij me opkomt zonder er al te diep over na te denken.

En tijdens of na dat schrijven, gebeurt er meestal iets dat vergelijkbaar is met voedsel dat in de maag en darmen terecht komt: er worden nuttige voedingsstoffen uitgehaald. Schrijven is net als het verteren van voedsel, schrijven is het verteren van wat er is gebeurd. Schrijven helpt om de zingeving en de betekenis uit de chaos te filteren en om te zetten in voedsel voor het lichaam, geest en ziel.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | Reageer

Tags:

Creatief idee

Geplaatst op 5 november, 2009 

Gisteren had ik een creatief  idee, zomaar ineens. Beetje brainstormen, wat woordjes opschrijven op een vel papier, andere woordjes zoeken, woordjes samenvoegen en ineens was daar dat idee. Het  idee had de uitwerking van een zaadje in vruchtbare grond: het schoot wortel en begon te groeien. Het idee groeide uit tot plaatjes en verhaaltjes en ik voelde me blij en enthousiast.

Ik deelde het idee snel met iemand anders en kreeg als reactie er eerst nog maar eens een nachtje over te slapen.  Ergens een nachtje over slapen werkt altijd goed maar ik had gehoopt op een andere reactie: WOW, doen!

Vanochtend was datzelfde idee op sterven na dood, het was met wortel en al uit de vruchtbare grond getrokken. Ik vroeg me af hoe dat kwam. Gaf ik die ander de macht over mijn idee omdat ik hem als specialist zie, als deskundige? Was mijn idee misschien toch niet zo goed als ik dacht? Was het idee misschien een tussenstapje naar een nog veel beter idee? Ik hoop op dit laatste.

Misschien heb ik mijn idee te vroeg gedeeld met iemand anders, had ik het eerst wat meer tijd moeten geven zodat het sterker kon groeien, stevigere wortels dieper in de grond. Maar als zich snel een beter idee aandient treur ik er niet meer over.

Bewaard onder Persoonlijk | 14 Comments

Tags:

Leven in een gigantische lasagneschotel

Geplaatst op 4 november, 2009 

Stel je voor dat je in een gigantisch grote lasagne schotel leeft, ergens in de laag kaas bovenop. Het enige wat je ziet is kaas, overal kaas. Als iemand je vraagt naar jouw wereldje zeg je: ‘kaas’.

Op een gegeven moment heb je het wel gehad met die kaas en ga je op onderzoek uit. Je gaat graven en na een tijdje kom je in een laag saus terecht. Je hele wereld verandert van kaas in saus, ineens is alles saus.

Maar ook dat gaat op een gegeven moment vervelen en je graaft nog verder, nog dieper tot je op een laag pasta terecht komt. En weer verandert alles en is je hele wereld ineens pasta.

En zo graaf je steeds verder en verder, dieper en dieper, laag na laag. Maar hoe diep je ook graaft, je hebt geen idee dat je in een lasagneschotel zit. Alleen degene die de lasagneschotel heeft klaargemaakt, ziet en weet dat al die laagjes samen een heerlijke lasagneschotel vormen.

Het leven is ook zo’n laagjes aangelegenheid. Je kunt erin graven en allerlei laagjes ontdekken. Hartstikke leuk en spannend. In sommige laagjes is het goed uit te houden, in andere heel wat minder.

Maar de verwarring wordt groot als je de realiteit en waarheid van het ene laagje projecteert op de realiteit van het andere laagje. Als voorbeeld weer de lasagne. Stel je zit een paar laagjes diep ergens tussen de tomaten. Ergens in een bovenliggend laagje hoor je iemand roepen: ‘Help  me want het leven is zo vreselijk. Alles is kaas en ik hou niet van kaas’. Antwoord je dan terug: ‘Hoezo is het leven vreselijk? Alles is tomaat en tomaat is heerlijk’ ?

Ik moet hier aan denken als ik hoor zeggen dat alles liefde is, dat ook het geweld in zijn meest gruwelijke verschijning eigenlijk een daad van liefde is omdat er lessen zijn te leren van het geweld en omdat zielen hebben afgesproken elkaar die lessen aan te bieden hier op aarde.

In het laagje lasagne waarin wij hier zitten, is geweld echt geen liefde. Misschien bestaan er diepere laagjes waar geweld een andere betekenis heeft maar hier op aarde, in het laagje aardse modder waar wij in rondlopen, is geweld niet iets wat we maar moeten wegwuiven met het idee dat alles liefde is.

In zijn boek ‘The Dance of Wounded Souls’ schrijft Robert Burney dat het verdraaide en  vervormde perspectief dat we van het leven hebben ontwikkeld, voor een deel het resultaat is van proberen de waarheden van het ene niveau, toe te passen op de realiteit van een ander niveau.

Andersom werkt het natuurlijk ook zo: omdat in het laagje waarin we ons hier bevinden zoiets  als geweld bestaat, betekent dit nog niet dat er ook geweld is op de andere lagen. Of dat het universum of god of hoe je alles wat er is maar wilt noemen, een gestoord gewelddadig zootje is.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Mening, spiritualiteit | 2 Comments

Tags: , , , ,

Leven

Geplaatst op 3 november, 2009 

Ik ben geen nomade en ook geen zwerver en toch zie ik de wereld elke dag anders. Aan strandjutten doe ik niet en aan spoorzoeken evenmin maar ik vind overal wel iets van waarde. Ik ben geen miljonair en kan niet rentenieren maar delen doe ik met gemak.

Mijn huis is geen museum en ik woon niet in Florence maar zie elke dag mooie dingen. Ik heet geen Ghandi en ook niet Martin Luther King maar ken wel de vrede. Ik ben geen opperhoofd en absoluut geen wereldleider maar geef wel leiding aan mijn wereld.

Ik ben geen stuntman en zeker geen held maar tegen het leven zeg ik: ‘Kom maar op!’

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags:

Vragen zijn magneten

Geplaatst op 2 november, 2009 

In de nieuwsbrief  ‘Shield of the Command’ van Jill van Maasdijk (nummer 11/november 2009) staan tien vragen om te stellen in 2010. Vraag 9 vond ik wel heel intrigerend: ‘Wat ben ik bang van mezelf te weten te komen?’. Nou uhhh?

Ik had die vragen maar  één keer gelezen, hardop, en toen begonnen die vragen zich als het ware al een weg te banen naar de antwoorden. Vragen hebben kracht, vragen zijn magneten die  antwoorden aantrekken. Kijk uit met vragen.

Want het grappige was dat vraag 4 (hoe saboteer ik mijn eigen vooruitgang) uit diezelfde nieuwsbrief  het antwoord was op vraag 9.  Jawel, ik ben bang om te weten te komen hoe ik mijn vooruitgang saboteer. Zonder enige moeite vraag 9 beantwoord. Nou vraag 4 nog en de andere acht vragen. Tijd zat, het is ook nog geen 2010.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

← Vorige pagina