De oordeel-versneller

Geplaatst op 18 november, 2009 

Deze blogpost gaat over de oordeel-versneller, een ‘simpel trucje’ dat ik gebruik om nog sneller over iemand te kunnen oordelen 🙂

Ik kreeg een telefoontje over een klacht die ik had ingediend over een geleverd product. De meneer aan de andere kant van de lijn vertelde me dat het best wel meeviel met het door mij geschetste probleem en dat hij er trouwens ook geen oplossing voor had.

Ik besloot de oordeel-versneller toe te passen: ik plakte op die meneer het etiket ‘leverancier’ en op mezelf het etiket ‘klant’. Daarmee hadden we ineens ook een relatie: die tussen klant en leverancier. Bij zo’n relatie horen een aantal ongeschreven spelregels waarvan de belangrijkste is: klant is koning.

En daarmee deed de oordeel-versneller onmiddellijk zijn werk. Die meneer aan de andere kant van de lijn veranderde van een mens van vlees en bloed in een leverancier en hij moest mij, de klant, behandelen als koning. We waren personages in een toneelstuk waarvan het script precies vastligt: klant heeft een probleem, leverancier lost het op. Maar zo gebeurde het dus niet. Oh boy wat voelde ik me boos.

Kijk, als ik ergens een probleem mee heb en ik vraag iemand om hulp, dan weet ik dat die ander misschien niet kan helpen, dat kan ik accepteren. Ben ik bijvoorbeeld ergens verdwaald en vraag ik een voorbijganger de weg, dan kan die  misschien niet vertellen waar straat x,y of z is maar dat is OK, zoiets kan gebeuren. Niks aan de hand, gewoon een stukje verderop iemand anders vragen.

Maar zodra ik etiketjes ‘klant’ en ‘leverancier’ ga plakken, verandert alles. Dan zijn er alleen maar scripts die opgevolgd moeten worden, dan zijn er alleen maar oordelen. Dan verdwijnt de mens en verschijnt de rol die hij/zij moet spelen. Dat is de kracht van de oordeel-versneller.

De oordeel-versneller activeer je door  etiketjes te plakken. Bijvoorbeeld die van ‘klant’  en ‘leverancier’ maar er zijn er nog veel meer.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Spring er gewoon in

Geplaatst op 17 november, 2009 

Advies aan mezelf 🙂

In het boek ‘Brida’ van mijn lievelingsschrijver Paulo Coelho, staat een leuke passage waarbij de hoofdpersoon (Brida) terugdenkt aan een situatie uit haar kinderjaren:

Ze was met haar vader op het strand en hij vroeg haar te voelen of de temperatuur van het water goed was. Ze was vijf, en was blij dat ze mocht helpen; ze liep tot bij het water en stak haar voeten erin. ‘Ik heb mijn voeten erin gestopt, het is koud’ zei ze tegen hem. Haar vader nam haar op de arm, liep met haar naar het water en gooide haar, zonder enige waarschuwing, in het water. Ze schrok maar moest toen lachen om zijn geintje. ‘Hoe is het water?’ vroeg haar vader. ‘Heerlijk’ antwoordde ze. ‘Nou dan, als je iets wil weten, spring er voortaan dan gewoon in.’

Of je nou een kleine stap zet of een grote, zorg ervoor dat je hem zet met je hele hart. Spring met je hart in het diepe en transformeer de kleine stapjes die je zet in hele grote sprongen vooruit.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Citaten | 6 Comments

Tags: , ,

Mijn droombaan: goudzoeker

Geplaatst op 16 november, 2009 

Ik heb een vette droombaan: ik ben goudzoeker. Ik bedoel niet dat fysieke spul waarvan de prijs het ene record na het andere verbreekt. Dat goud dat sommige mensen uit hun gebit peuteren om in te ruilen tegen geld is niet het goud dat ik bedoel. Ik bedoel iets nog veel waardevollers, iets dat niet te koop is, hoe rijk je in materiele zin ook bent.

Het leven van alledag is mijn goudmijn en uit alledaagse gebeurtenissen peuter ik het goud.

Leven is rijk en overvloedig. Het trekt soms aan mijn mouw, duwt me in de rug om me opmerkzaam te maken op die rijkdom en overvloed. En soms, als ik doorga met het negeren van die signalen, slaat het leven me op de bek om mijn aandacht te krijgen.

Ik stond laatst in de supermarkt en wilde een bepaald product hebben. Laat dat ene product nou net uitverkocht zijn. Ik voelde me meteen gespannen en geïrriteerd. Dan weet ik dat ik weer aan mijn mouw getrokken wordt: kijk eens goed om je heen…. En wat zag ik: een overvloed aan andere producten waarmee ik ook iets lekkers kon koken.

Misschien denk je: wat is hier de rijkdom nou van, dat is toch hartstikke simpel? Klopt want jij had die ervaring niet.  De rijkdom zit in het ervaren zelf, in het herkennen, erkennen en benutten van het gevoel van spanning en irritatie als een wake-up call. Om daarna weer 360 graden om me heen kunnen zien in plaats van alleen dat kleine stukje zien van dat product dat er op dat moment niet was.

Van dit soort gebeurtenissen en ervaringen heb ik dus mijn droombaan gemaakt: goudzoeker.

Ik zoek naar het goud in het leven van alledag. Dat zit in allerlei onverwachte gebeurtenissen en ervaringen verstopt waarvan sommige op het eerste gezicht helemaal niet zo leuk zijn. Maar uit de niet zo leuke ervaringen valt het meeste te halen.  Het enige dat je als goudzoeker moet doen is nieuwsgierig zijn en jezelf heel veel vragen stellen.

Heb je het goud in de ervaring ontdekt, dan moet je de ervaring delen, erover vertellen of schrijven. Of de ervaring gebruiken bij het werk dat je doet of bij iets anders, als je er maar iets mee doet. Want delen is de nieuwe rijkdom.

Als je dat doet ben je één van de vele nieuwe miljonairs op deze planeet. Alchemie nieuwe stijl: goud maken uit het alledaagse.

Lees ook: patatje chaos

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: ,

Mexicaanse griepprik ja of nee?

Geplaatst op 13 november, 2009 

Een vraag die veel mensen bezig houdt: een Mexicaanse griepprik ja of nee? Van wat ik op Internet lees en in mijn directe omgeving hoor, zijn er drie groepen: de groep die met zekerheid een prik wil, de groep die met zekerheid geen prik wil en de groep die twijfelt.

Wat me opvalt  is dat mensen uit de ene groep mensen uit de andere groep wil overtuigen. De ja-prikkers bewerken de niet-prikkers om toch maar te laten prikken en andersom. En de twijfelaars worden door beide andere groepen bewerkt.

Nou gaat het me niet om de inhoudelijke kant van de discussie want daar staat het Internet al vol van. Gevolg van al die overvloed aan informatie is dat niemand meer weet wat de waarheid is. Wat kun je nog geloven en wat niet? Iedereen wordt op zichzelf teruggeworpen om dat zelf te beslissen. En dat is soms best eng, bang om de ‘verkeerde’ beslissing te nemen. En  elkaar overtuigen, wakkert die angst naar mijn idee nog verder aan.

Deze week was ik tijdens een etentje zelf getuige van zo’n ja-prik / nee-prik discussie en ik schok ervan. Maar naarmate de discussie vorderde hoorde ik de beide ‘kampen’ eigenlijk hetzelfde zeggen, namelijk dat de keuze voortkomt uit de behoefte aan bescherming van de gezondheid. Iemand kiest voor niet-prikken omdat hij/zij gezond wil zijn. En iemand anders kiest voor wel-prikken omdat hij/zij gezond wil zijn.

Iedereen wil hetzelfde: gezond zijn. Alleen de strategie, de invulling ervan, is anders. En dat maakt dat mensen die hetzelfde willen met elkaar de strijd aangaan. En daar kun je volgens mij ook ziek van worden.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Delen is de nieuwe rijkdom deel 2

Geplaatst op 12 november, 2009 

‘Als jij en ik beiden een dollar hebben, en we ruilen, hebben we allebei nog steeds één dollar. Als jij en ik allebei een idee hebben, en we ruilen, hebben we allebei twee ideeën.’ Auteur onbekend.

Dit prachtige citaat kwam ik tegen op de blog van Sanne Roemen

De contouren van de nieuwe rijkdom worden steeds duidelijker. Lees ook deel 1 van ‘Delen is de nieuwe rijkdom‘

Bewaard onder Citaten | 5 Comments

Tags:

De ideale blog

Geplaatst op 11 november, 2009 

Via Google reader volg in een aantal blogs over professioneel bloggen en over het schrijven van een blog. Veel van die blogs gaan over het aantrekken en vasthouden van de aandacht van de lezer want aandacht is schaars en vluchtig.

Ik lees tientallen blogs per dag. Nu is lezen misschien een groot woord voor wat ik doe want veel blogs lees ik niet  maar bekijk ik. Ik bekijk de titel en enkele vetgedrukte zinnen en bepaal aan de hand daarvan of ik de blog wil lezen. Ik word er steeds handiger in om snel te bepalen of iets echt interessant is of maar een beetje.

Bloggers weten dat maar al te goed en hebben allerlei tips and tricks bedacht om de aandacht van de lezer beet te pakken. Veel van die tips and tricks leiden tot hetzelfde recept voor de ‘ideale blog’. Dat recept is ongeveer als volgt: neem een prikkelende titel (bijvoorbeeld een vraag waar de lezer  mee zit), begin de blog met het benoemen van een probleem (een probleem waar de lezer zich in herkent) en kom dan met de oplossing in de vorm van lijstjes met actiepunten. Belangrijke zinnen vetgedrukt zodat de lezer de tekst als het ware kan scannen zonder alles te hoeven lezen.

Een blog die volgens dit recept is geschreven ziet er keurig uit en binnen enkele seconden kun je beoordelen hoe interessant de blog is.  Veel blogs die in volg en die volgens dit recept zijn geschreven, gaan over interessante onderwerpen en toch inspireren ze me vaak niet voldoende om ze met aandacht te lezen, laat staan dat ik de lijstjes met actiepunten  uitvoer. De opbouw van zo’n blog is volmaakt, het onderwerp interessant en toch doet het me weinig.

Deze week las ik de blog ‘Another Quick Thought’ van Joe Brummer. Deze blog voldoet absoluut niet aan het ‘ideaal’ van een blog en is qua opmaak een saaie lap tekst. Ook de titel is weinig inspirerend. En toch heb ik deze blog met aandacht gelezen, voelde ik me erdoor geraakt en geïnspireerd. Had Joe zijn verhaal in het jasje van de ‘ideale blog’ gestopt, dan had ik zijn blog waarschijnlijk niet gelezen.

Misschien is de doorsnee bloglezer iemand die graag leert via lijstjes, via opsommingen en actiepunten. Maar blogs met lijstjes en actiepunten, daar ben ik snel ongelezen mee klaar. Die actiepunten voer ik vrijwel nooit uit en ik vergeet zo’n blog ook weer snel.

Maar die blog van Joe Brummer draag ik met me mee. Misschien is mijn manier van leren anders. Ik leer niet graag via lijstjes, actiepunten, adviezen of tips and tricks. Ik leer meer en gemakkelijker van het voorbeeld en ervaringen van anderen. Ik leer van het verhaal over hoe een ander met een probleem heeft geworsteld, een oplossing heeft gevonden of een nieuw inzicht heeft ontwikkeld. Ik leer van verhalen over ervaringen.

Sommige blogs zien er uit als lesjes die geleerd moeten worden, stukken uit een studieboek. Heel efficiënt en vast en zeker pedagogisch en didactisch verantwoord. Maar dat zijn niet de blogs waar ik warm van wordt. Doe mij maar zo’n blog als die van Joe Brummer, zo’n blog waar iemand zich kwetsbaar opstelt en zijn eigen leermomenten deelt.

Bewaard onder Bloggen, Schrijven | 8 Comments

Tags: , ,

Hoofd of hart?

Geplaatst op 10 november, 2009 

Een spiritueel jargon juweeltje dat ik de laatste tijd zie en hoor is deze: ‘Communiceer je met het hoofd of met het hart?’.

Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik tegen iemand die met het hart communiceert zou zeggen: ‘Houd je kop’. Zou dan het hart ermee stoppen? Ik durf het niet uit te proberen.

Lees ook: Communicatie met het hart

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 6 Comments

Tags: ,

Het gevaar van veiligheid

Geplaatst op 9 november, 2009 

Steve en Erin Pavlina. Misschien zeggen deze namen je niets. Ik kende ze een jaar geleden ook niet tot ik hun blogs ontdekte op Internet. Steve blogt op www.stevepavlina.com over ‘Personal development for smart people’ en Erin blogt op www.erinpavlina.com over ‘Spiritual Wisdom for Conscious People’.

Steven en Erin zijn wat je kunt noemen een ‘blogpaar’. Bloggen zullen ze hopelijk nog heel lang blijven doen maar niet meer als ‘paar’: ze gaan scheiden. Niet bepaald opmerkelijk nieuws want scheidingen komen in de beste families voor.

Maar wat het nieuws van hun scheiding wel opmerkelijk maakte, was dat Steven en Erin er allebei over schreven op hun blog. Steve schreef erover in ‘Separation’ en Erin in ‘Our separation’. De openheid, helderheid en respect waarmee Steve en Erin over hun scheiding schrijven heb ik nog niet eerder gezien.

Steve schrijft dat hij en Erin genoeg van elkaar houden om te zien dat ze elkaar de vrijheid moeten geven zodat ze ieder hun eigen persoonlijke dromen kunnen realiseren.

Erin schrijft dat hun wensen en verlangens in de loop der jaren steeds minder met elkaar te verenigen waren en dat ze op een gegeven moment voortdurend compromissen aan het sluiten waren omwille van het geluk van de ander.

De grote vraag die Erin haar lezers stelt is deze: moet jij je sterkste wensen en verlangens onderdrukken om samen te zijn met je partner?

Niet alleen relaties maar ook bijvoorbeeld de vaste baan, verzekeringen, vakbonden en religie, vinden naar mijn idee hun oorsprong in een haast onverzadigbare behoefte om het leven steeds veiliger te maken. En als je dan de bijsluiter van zo’n veilig leventje leest, dan staat daar met kleine lettertjes: ‘heeft een sterk verdovende werking op elke vorm van avontuur tot de dood erop volgt’.

Het is niet toevallig dat veel methodes op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en zelfrealisatie, met oefeningen werken die als doel hebben je te helpen om bewust de comfort zone te verlaten en om de twilight zone van angst en onzekerheid te betreden.

Terug naar de vraag van Erin Pavlina. Ik vrees dat ik wel een aantal verlangens al een tijdje op een laag pitje heb gezet terwijl ze het liefst op groot vuur tot realisatie komen. In de zomer eens een maand op de motor door Europa toeren bijvoorbeeld. Of ergens in hartje Parijs op een plein gitaar spelen lijkt me ook wel kicken.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →