De dode troonrede

Geplaatst op 17 september, 2009 

Deze week de troonrede gehoord? Hier een paar links:

Vandaag kwam ik op de weblog van Frank Bruining in het artikel ‘Wetenschap en natuur’ een meer dan bijzonder filmpje tegen van Don Alverto Taxo, een indiaan van de Quechuan gemeenschap uit Ecuador. Don Alverto Taxo is een ‘Lachak’. Het werk en verantwoordelijkheid van een Lachak is het behouden, zorgen, verspreiden en overdragen van de wijsheid van de oudsten, de grootmoeders en grootvaders van de gemeenschap.

Kijk en luister naar de bijzonder warme woorden van Don Alverto Taxo (kies de Nederlandse taal voor ondertiteling):

Deze man en zijn woorden ontroerden me. Wat hij vertelt en de manier waarop hij dat doet, is wat ik afgelopen dinsdag graag had gezien en gehoord van Koningin Beatrix tijdens het voorlezen van de troonrede. Stel je voor dat Koningin Beatrix de woorden van Don Alverto Taxo had gesproken. Wat zou dat verbindend en inspirerend zijn geweest, wat zou dat bezielend zijn geweest. Wat zou dat een verschil hebben gemaakt!

Kijk maar eens naar een stukje van de filmpjes van de troonrede en kijk daarna naar een stukje van Don Alverto Taxo. Zie en hoor en proef je het verschil?

De troonrede is kenmerkend voor de maatschappij waarin wij leven. Die maatschappij is doodziek en daarom is de troonrede een niet meer te reanimeren dood stuk. Het verhaal van Don Alverto Taxo leeft. Zijn filmpje maakt, zeker in vergelijking met de troonrede, pijnlijk duidelijk hoezeer onze maatschappij zich van het leven heeft afgesneden. En Don Alverto Taxo en zijn woorden doen weer herinneren aan wat leven werkelijk is.

Het verschil tussen de troonrede en het filmpje van Don Alverto Taxo is het verschil tussen dood en leven.

Bewaard onder Actualiteit, Inspiratie, Mening | 1 Comment

Tags: , ,

Appeltjes

Geplaatst op 16 september, 2009 

Behalve rupsje Nooitgenoeg kreeg ik gisteravond nog een onverwachte boodschapper op bezoek. Dit keer was het geen rupsje maar waren het appeltjes.

Iemand had twee zakken vol met appeltjes meegenomen naar de Tai Chi zwaardles. Uit eigen tuin, ongespoten, puur natuur. Wie er zin in had kon appeltjes meenemen, gratis en voor niks. ‘Als je ze oppoetst gaan ze prachtig glimmen’ zei ze erbij. Ze lachte. Blij omdat ze zichzelf het werk had bespaard van het maken van appelwijn. Blij omdat ze haar overvloed kon delen met anderen.

Meteen toen ik haar met die appeltjes zag wist ik dat dit niet alleen om de appeltjes ging. Het was alsof er een reclamebord begon te knipperen: LET OP, DIT IS EEN BOODSCHAP. De betekenis die ik er op dat moment aan kon geven was die van een goedmakertje. Misschien wilde het Universum iets goedmaken, iets compenseren voor de afgelopen dagen die zo zwaar hadden gevoeld. Het gevoel dat hoort bij het in een wachtkamer zitten zonder te weten waar je op wacht of hoe lang je nog moet wachten.

’s Avonds laat las ik op de blog van Gertrud Althausen het artikel ‘Sense-less’. Ik had het idee dat ik een berichtje moest achterlaten over die appeltjes. Ik twijfelde over het nut ervan maar weer ging er zo’n reclamebord knipperen: DOE HET NOU MAAR. Ik schreef haar in het kort over die appeltjes.

Vanochtend las ik haar reactie over die appeltjes. Appels staan symbool voor het nieuwe schrijft ze.

Mooie boodschappers die appeltjes en ze smaakten heerlijk.

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: , , ,

Rups spiritueel

Geplaatst op 15 september, 2009 

‘Rups spiritueel’ stond er vandaag in het lijstje met zoektermen waarmee mensen op mijn blog terecht waren gekomen. En, toevallig of niet, mijn dochter had vandaag een nieuw speeltje gekregen: rupsje Nooitgenoeg.

Ik las haar het verhaaltje voor van rupsje Nooitgenoeg en dacht na afloop aan die zoekterm ‘Rups spiritueel’. Ik dacht ook terug aan mijn uitstapje met een sjamaan en moest toegeven: dat rupsje heeft me wat te vertellen.  Gertrud zei het me laatst al: alles heeft een betekenis. Maar wat is dan precies de boodschap van het rupsje? Het heeft met verandering te maken maar wat precies en hoe/waar/wanneer en waarom, dat zal de tijd onthullen. Hopelijk een beetje snel want ik voel me wat ongeduldig.

Toen ik eerder vandaag naar huis fietste had ik onderweg nog een gesprek met God. Ik zei: ‘Als jij mij in een wachtkamer plaatst zonder dat je me laat weten waar ik op wacht of hoe lang ik nog moet wachten, dan veroorzaakt dat problemen hier op aarde, zoiets kan hier echt niet. Er moet gewerkt worden, brood op de plank en nog een heleboel meer. Dus geef me maar eens wat informatie… .’ Nou, toen ik thuis kwam was daar ineens dat rupsje.

Iemand anders was vandaag dus op zoek naar de spirituele betekenis van de rups. Dankzij het boekje van rupsje Nooitgenoeg kan ik die persoon en mezelf geruststellen: de transformatie van rups tot vlinder valt best mee.

Het rupsje wordt piepklein en hongerig geboren en begint zich een weg te eten dwars door een heleboel lekker fruit. Daarna eet hij zich ook nog dwars door een heleboel andere lekkere dingen zoals een stuk chocoladetaart, ijs, een stuk kaas en een stuk vlaai.  Het rupsje is dan een grote dikke rups geworden en bouwt een cocon waar hij twee weken in blijft zitten. En als hij er weer uit komt is het rupsje een prachtige vlinder geworden.

Best leuk toch? Eerst allemaal lekkere dingen eten en dan een slaapje van twee weken. Er zijn ergere dingen.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 9 Comments

Tags: , , ,

Spirituele vermoeidheid

Geplaatst op 14 september, 2009 

Toen ik in ‘Godsdienst en Spiritualiteit’ schreef dat spiritualiteit de wiet van het volk is, deed ik dat vanuit een zekere spirituele frustratie en en spirituele vermoeidheid.

Ik heb even met de gedachte gespeeld die blogpost weer te verwijderen omdat deze niet zou passen op mijn blog en omdat ik dagelijks wel bezig ben met spiritualiteit. En er dan over schrijven dat spiritualiteit de wiet is van het volk zonder verdere toelichting….?

Vandaag las ik in de Happinez nr. 6 – 2009 een interview met de schrijver Guus Kuijer. Hij zegt in dat interview over spiritualiteit onder andere het volgende:  ‘De sfeer die rond het woord spiritualiteit is ontstaan, staat me niet zo aan. Ik snap best dat mensen verdieping willen, maar niet dat ze dat denken te bereiken door navelstaren en het heilig verklaren van hun gevoelens’.

En over in balans zijn zegt hij: ‘Ik ben helemaal niet voortdurend in balans; dat lijkt me een heel saaie toestand. Ik heb de indruk dat evenwicht ons irriteert. Zodra we een rimpelloos meer aantreffen, hebben we de neiging er een steen in te gooien. Zodra ergens in een samenleving balans dreigt te ontstaan, zullen er mensen opstaan die er genoegen in scheppen die balans te verstoren. En gelijk hebben ze. In balans zijn is de dood in de pot. Bovendien is het niet de natuurlijke staat van de mens. Een koorddanser is niet in balans, die houdt zichzelf in balans door een inspanning te leveren. Juist die inspanning houdt ons creatief en maakt ons leven dynamisch. Het leven kenmerkt zich door beweeglijkheid, verandering’.

Toen ik vandaag deze rake woorden van Guus Kuijer las dacht ik terug aan mijn eerdere woorden dat spiritualiteit de wiet van het volk is. Omdat spiritualiteit gemakkelijk verzandt in mooie verheven woorden zonder daden. Je kunt innerlijk nog zo vredig zijn maar als er op straat iemand wordt geslagen en je kijkt ernaar zonder iets te doen, wat is die innerlijke vrede dan nog waard?

Een paar maanden geleden nog een pijnlijk voorbeeld meegemaakt. Op een spiritueel netwerk had zich een lid aangemeld dat het netwerk gebruikte om mensen uit te nodigen via de camera met haar te chatten. Haar link ging natuurlijk naar een sekssite. Deze mevrouw werd nogal verbaal agressief ‘ontvangen’ door een aantal spirituele netwerkers. Het opmerkelijke daarbij was dat een aantal van die verbaal agressieve uitingen precies het tegenovergestelde waren van de persoonlijke slogans van diezelfde spirituele netwerkers. Daar lagen (gemiste) kansen om de spirituele daad bij het woord te voegen.

Spiritualiteit heeft pas waarde als je het integreert in je doen en laten. Als je dat niet doet heeft spiritualiteit dezelfde uitwerking als wiet: je wordt er vreselijk sloom van.

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 1 Comment

Tags: ,

Snel sterven

Geplaatst op 11 september, 2009 

‘You wanna die? You wanna die real quick? Become famous and do what everybody expects from you and you die real quick.’

Willy Deville

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags:

Machteloosheid

Geplaatst op 10 september, 2009 

Volgens het model van Geweldloze Communicatie triggert een waarneming een gevoel. Ik zie bijvoorbeeld hoe iemand zonder naar links en rechts te kijken de straat wil oversteken terwijl er net een auto aan komt rijden. Als ik dat zie gebeuren, schrik ik. Als de auto die persoon weet te ontwijken, is het gevoel van schrik zo weer verdwenen en voel ik me opgelucht.

Op zich heel eenvoudig: je neemt iets waar en die waarneming triggert een gevoel. En dat gevoel, zo gaat het model van Geweldloze Communicatie verder, verwijst naar een vervulde of niet vervulde behoefte. Nog steeds eenvoudig ( in theorie). Want ik de praktijk kan een gevoel, behalve dat het verwijst naar behoeften, weer allerlei oordelen en overtuigingen triggeren.

Zo brengt het gevoel van machteloosheid me via een lawine aan oordelen en overtuigingen over rechtvaardigheid wel eens in een innerlijk conflict. Dat maakt het lastig nog bij de behoeften te komen. Wat me dan helpt is om al die oordelen en overtuigingen op te schrijven, precies zoals ze in gedachten klinken. Dat schrijven werkt dan als een overdrukventiel om letterlijk en figuurlijk even stoom af te blazen en om ruimte te maken.

In werkelijkheid gebeurt er van alles tegelijk en niet altijd in de logische volgorde van het model van Geweldloze Communicatie. Het model fungeert slechts als hulpmiddel bij het communiceren en is geen 100% beschrijving van de werkelijkheid, die is veel complexer.

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , ,

De reis en het doel

Geplaatst op 9 september, 2009 

‘There was a Zen master, he was watching somebody in a competition, archery, and the man was trying very hard to win this competition but he just could not make is. And then somebody asked the Zen master: “What is he doing wrong?”. And the Zen master said: “his need to win drains him of power”.’ Aldus Eckhart Tolle.

In spirituele kringen wordt wel gezegd dat het om de reis gaat en niet om het doel. Een overdreven focus op het doel maakt machteloos zoals het verhaaltje van Eckhart Tolle duidelijk maakt.

In het VPRO programma ‘Holland Sport’ sprak Wilfried de Jong gisteravond met de schrijver Ilja Leonard Pfeijffer. Ilja vertelt over zijn fietstocht van Leiden naar Rome, een tocht van 26oo kilometer, ongetraind en op een oude racefiets. Hij vertelt dat hij elke dag van zijn tocht begon met het idee een stukje naar het zuiden te fietsen.  Niet Rome beheerste zijn tocht maar gewoon elke dag een stukje verder naar het zuiden fietsen. Later schreef hij over zijn tocht in het boek ‘De filosofie van de heuvel – Op de fiets naar Rome’.

Toen ik Ilja over zijn tocht hoorde vertellen moest ik denken aan het verhaaltje van Eckhart Tolle en dat het inderdaad om de reis gaat en niet om het doel. En tegelijkertijd vond ik dat het doel een beter lot verdient. Want is het niet het doel dat de reis in beweging brengt? Is het niet het doel dat maakt dat je aan een nieuwe reis gaat beginnen, iets nieuws ondernemen of iets nieuws leren? En daarna heeft het doel zijn belangrijke functie gehad, namelijk het starten van de reis en het avontuur. Daarna neemt de reis het over. Zonder doel geen reis.


Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening, spiritualiteit | Reageer

Tags: , ,

In zee zwemmen

Geplaatst op 8 september, 2009 

Vakantie, lekker naar zee! Heerlijk zonnig weer en een aangenaam windje. Er staat een leuke golfslag. Zee zo strak als een biljartlaken is niet leuk en hoge golven zijn wel leuk maar niet om in te zwemmen. Nee, om lekker in zee te zwemmen en helemaal de beleving te hebben iets avontuurlijks te doen moet er een beetje golfslag staan. En die staat er die dag.

Eerst zover mogelijk de zee inlopen, dan een stukje zwemmen richting zee en daarna met de golfslag mee terug naar het strand zwemmen. Leuk zo met die golven.

Totdat ik tussen twee golven terecht kom en ik voor me een golf zie. Even zie ik het strand niet meer en zie ik alleen water om me heen. Ik weet welke richting het strand is en ik weet dat het vlakbij is en dat mijn voeten elk moment weer vaste grond kunnen voelen. En toch is het moment dat ik geen strand zie maar alleen water even griezelig.

Mijn zintuigen geven alarmprikkels af aan mijn lichaam: even geen strand zien maar alleen water en geen vaste grond voelen is genoeg voor mijn lichaam om te reageren met schrik. Ook al weet ik dat er niets aan de hand is, dat ik niet midden op de oceaan ben maar op een paar meter afstand van het strand.

Ik hou deze herinnering aan zwemmen in zee graag levend voor het geval ik weer in een veranderingsproces terecht kom. Want midden in een verandering zie ik ook niet waar ik naar toe ga, heb ik ook geen vaste grond onder de voeten en reageer ik ook met angst. Maar het idee dat ik slechts tussen twee golven in zit en er een nieuwe golf achter me in aantocht is die me zal optillen zodat ik weer overzicht heb, stelt me dan gerust. En de vaste grond zal ik elk moment weer voelen.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

← Vorige paginaVolgende pagina →