Brief aan de toekomst

Geplaatst op 6 augustus, 2009 

Beste bewoners van planeet aarde,

ik schrijf deze brief om jullie te vertellen hoe het komt dat de beschaving waarin ik leef, is uitgestorven op het moment dat jullie deze brief lezen.

Als jullie opgravingen gaan doen naar de overblijfselen van mijn beschaving, dan zullen jullie geen Machu Picchu vinden. Jullie zullen ook geen pyramides vinden. En ook geen hunnebedden om maar wat dichter bij huis te blijven.
Nee, wat jullie zullen opgraven zijn kantoorgebouwen. Heel veel kantoorgebouwen.

In deze kantoorgebouwen, zo moeten jullie weten, creëren wij in mijn tijd het leven. Jawel, in deze kantoorgebouwen vinden wij het leven uit. Kunstmatig leven wel te verstaan in de vorm van wetten en regels over hoe wij het leven moeten leven. Misschien denken jullie nu:  hoe kan leven nou kunstmatig zijn, een boom is toch een boom, wat is daar nou kunstmatig aan? Nou, kunstmatige bomen kennen wij ook hoor: van plastic. Maar dat is een ander verhaal.

Het zit zo, in mijn tijd is iedereen doodsbang voor het leven. En dat komt omdat iedereen eigenlijk doodsbang is voor zichzelf. We zijn doodsbang voor onze scheppende kracht en we zijn doodsbang voor onze vernietigende kracht. We kunnen alles scheppen en alles vernietigen wat we maar willen en daarom zijn we doodsbang voor onszelf.

En om die angsten een beetje te beteugelen vinden we zoveel mogelijk wetten en regels uit.

En daar hebben we in mijn tijd al die kantoorgebouwen voor. In die gebouwen bedenken we wetten en regels die voorschrijven hoe we het leven moeten zien en hoe we het moeten leven. En in die kantoorgebouwen doen we aan de verspreiding van die wetten en regels en zien we toe op de naleving ervan. Want als we ons niet aan die zelfbedachte wetten en regels houden, dan volgt straf.

We leven gewoon het door onszelf uitgevonden leven zoals dat in de wetten en regels staat in plaats van het echte leven.

En hoewel dit een tijdlang heeft gewerkt, gaat mijn beschaving daar aan ten onder en bestaat deze niet meer op  het moment dat jullie dit lezen. We gaan ten onder omdat het leven zoals wij willen dat het is, voor geen meter meer aansluit bij het leven zoals het werkelijk is.

Ik denk dat het voor jullie wel handig is om dit te weten voordat jullie die belachelijke kantoorgebouwen opgraven. Die kantoorgebouwen geven wij verschillende namen zoals Binnenhof, Provinciehuis, Gemeentehuis of Belastingdienst. Oh ja, sommige van die kantoorgebouwen noemen we in mijn tijd bedrijven, scholen of kerken. Ze zien er aan de buitenkant iets anders uit maar de functie is hetzelfde.

Veel plezier met opgraven. Of, als ik jullie een tip mag geven: graaf maar niet en laat alles maar liggen want opgeruimd staat netjes.

Cheers, Peter.

PS:  Vandaag las ik een artikel over een nieuw uitgevonden regel: staand een biertje drinken op een terras mag niet meer. Ik denk dat we nu wel snel ten onder zullen gaan.

Bewaard onder Verhaaltjes | 3 Comments

Tags: ,

Oordelen of nieuwsgierig zijn?

Geplaatst op 5 augustus, 2009 

Ik zat op het terras in de schaduw van een flinke parasol een lekkere cappuccino te drinken. Het was warm, erg warm. De fontein op het marktplein draaide op volle toeren. Het leuke van die fontein is dat er geen waterbak omheen is gebouwd en dat het water als het ware gewoon op het plein neerklettert. Nu trekt die fontein altijd wel de aandacht maar die dag ging die aandacht een stukje verder dan dicht bij de waterstralen komen zonder nat te worden.

Kinderen speelden een spel wie het dichtst bij de waterstralen durfde komen. Bijzonder vermakelijk om te zien hoe ze de grenzen van ‘nat worden’ steeds een stukje verder oprekten. Eerst een arm nat, daarna een stukje van het T-shirt nat, vervolgens een natte broekspijp. De groepsdynamiek deed z’n werk want iedereen van de groep deed mee om maar niet buiten de groep te vallen.

Tot één van de jongens het spel drastisch veranderde en dwars door de waterstralen heenliep. Zeiknat natuurlijk! Er leek wat twijfel in de groep: is deze jongen populair en moeten we zijn voorbeeld volgen? Of is hij niet populair en moeten we hem uitlachen? De jongen liep nog een paar keer door de waterstralen heen alsof het hem niks kon schelen wat de anderen ervan dachten. Zijn ogenschijnlijk zelfverzekerde optreden was voor de rest van de groep het teken om zijn voorbeeld te volgen. Iedereen de fontein in en iedereen zeikna. En een plezier dat ze hadden!

Ik zag het vanachter een cappuccino gebeuren en vroeg me af hoe die ouders zouden reageren als ze zoon of dochter kletsnat thuis zien komen. Ik zou er nog een cappuccino om verwedden dat die ouders boos zouden zijn. Wellicht eerst schrik dat er iets ernstigs is gebeurd. En als ze er dan te horen krijgen dat hun kind in de fontein heeft gespeeld waarschijnlijk boosheid. Ik denk dat ik ook zo zou reageren als ik niet had gezien hoeveel plezier ze in die fontein hadden met z’n allen. Nu ik ook het plezier van die kinderen had gezien, zou ik als ouder, misschien na de eerste schrik, graag in staat zijn te vragen: ‘En, heb je plezier gehad?’

Hoe nieuwsgierig kun je als ouder zijn naar het verhaal van je kind zonder eerst in de oordelen te schieten?

Misschien krijg ik mijn kans nog als mijn dochter wat ouder is. Neem je dan wel een handdoek mee schat?

Bewaard onder vaderschap | 1 Comment

Tags: , ,

Eens waren wij nomaden en vrij

Geplaatst op 4 augustus, 2009 

Als ik met de motor op vakantie ga neem ik altijd een boek van Paulo Coelho mee. Ruimte is schaars in de motorbagage maar een boek neem ik altijd mee, al moet ik het bovenop m’n helm vastbinden. Het volgende verhaaltje is geïnspireerd door het boek ‘De Zahir’ van Paulo Coelho en een aantal dagen van motorrijden-eten-drinken-lezen-slapen.

Onze nomadenvrijheid

Onze nomadenvrijheid hebben we ons lang geleden laten afnemen door mensen die ons wijs maakten dat het beter was dat we op één plek zouden blijven. Maar alles wat stilstaat gaat dood en leven is bewegen en dus moeten we onze nomadenoorsprong, onze vrijheid, op de één of andere manier zien te herstellen. We moeten net als de nomaden die we waren weer gaan reizen: het leven als een reis te beleven en elke dag weer anders laten zijn dan de vorige.

Vroeger, toen we nog als nomaden rondtrokken, vertelden we elkaar bij het kampvuur verhalen. Het vertellen van verhalen vervulde allerlei functies zoals het doorgeven van kennis, ervaringen en beschouwingen over het leven, de aarde, cultuur en onze essentie. En, dat moeten we als nomaden ongetwijfeld hebben geweten, door de verhalen te vertellen kwam er ruimte vrij voor nieuwe verhalen en bleef niets bij het oude en was alles voortdurend in beweging. Niet alleen onze fysieke plek was steeds in beweging maar ook de verhalen waar we mee rondliepen waren steeds in beweging. Door elkaar verhalen te vertellen en ruimte te maken voor nieuwe verhalen stroomde het leven en waren we vrij.

Rondreizen

Afgezien van de paar weken dat we erop uit trekken tijdens vakantie is onze fysieke plek steeds dezelfde. Misschien dat de één wat vaker verhuist dan de ander maar van een fysiek nomadenbestaan is al lang geen sprake meer. We vallen elke avond op dezelfde plek in slaap en worden elke ochtend op dezelfde plek weer wakker. Rondreizen is voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we door rond te reizen ontdekken dat landsgrenzen niet bestaan, dat we allemaal gelijk en uniek zijn en dat we allemaal met elkaar verbonden zijn.

Kampvuren

Kampvuren maken doen we ook niet meer. We hebben het vuur als het ware gedomesticeerd in de vorm van een open haard of barbecue. En dan liefst gas in plaats van hout en houtskool. Probeer in de straat waar je woont maar eens een kampvuur op te richten samen met de buurtbewoners en binnen no time is de straat verlicht door zwaailichten. Openbare vuren zijn voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat het vuur ons herinnert aan onze eigen kracht, ons eigen licht en onze eigen magie.

Verhalen vertellen

Maar ook al reizen we niet meer rond als de nomaden die we waren, ook al maken we geen kampvuren meer, we kunnen elkaar nog wel verhalen vertellen en dat doen we gelukkig ook. .

Internet is ons digitale kampvuur geworden waar we elkaar ontmoeten. Blogs en alle andere vormen van sociale media zijn de verhalen van weleer geworden die we elkaar vertellen. Zo hebben we onze eigen gatherings gevormd rondom de kracht van het vuur en de magie van het verhaal. En zo vertellen we elkaar onze verhalen zodat er ruimte komt voor nieuwe verhalen en waardoor elke dag toch steeds weer een beetje anders is dan de vorige. Omdat de verhalen anders zijn geworden want een verhaal dat verteld is maakt ruimte voor een nieuw verhaal.

Maar ook dit vinden sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we hun verhalen (die steeds hetzelfde zijn) niet meer nodig hebben omdat het leven een ander verhaal heeft gekregen, het verhaal van ’the many’ in plaats van ’the few’. Het verhaal van onze nieuwe nomaden vrijheid.

Sommige mensen

Wie zijn toch die ‘sommige mensen’ die bang zijn voor rondreizen, bang voor kampvuren, bang voor verhalen? Wie zijn deze cipiers die willen voorkomen dat we onze vrijheid claimen? Het zijn onze politici, ambtenaren, werkgevers, kerkleiders, onderwijzers, wetenschappers en onze ouders…

Nee hoor, allemaal bullshit ! Ik ben het zelf (behalve als ik motorrij, behalve als ik blog, behalve als ik fikkie stook  en behalve als ik slaap).

Bewaard onder Boeken, Mening | 1 Comment

Tags: , , , ,

Het universum werkt via mensen

Geplaatst op 3 augustus, 2009 

Meteen na aankomst op het feest overzag ik de situatie en verdeelde de mensen in twee groepen: de mensen die ik kende en de mensen die ik niet kende. Ik gaf iedereen een hand, stelde me voor aan de mensen die ik niet kende en ging zitten.

Ik keek nog eens goed rond en besloot onbewust op de mensen die ik niet kende nog twee extra etiketten te plakken: rijk & kak. De locatie waar het feest plaatsvond versterkte dit rijk & kak-beeld: grote luxe villa met een flinke tuin en een glimmende Jaguar voor de deur. Ik voelde me er ongemakkelijk, eenzaam en onzeker. De etiketten en oordelen begonnen langzaam te werken.

Bewustzijn is er altijd en overal, de moeilijkheid is soms hoe je vanuit onbewust gedrag, vanuit een patroon, kunt overschakelen naar bewustzijn. Dat lukte door mezelf een vraag te stellen: zou ik in zo’n luxe villa willen wonen met een prachtige Jaguar voor de deur, zou ik ook rijk en succesvol willen zijn? Ja, natuurlijk zou ik dat wel willen!

Er ontstond een kiertje bewustzijn en ik vroeg me af hoe ik me zou voelen als ik rijk en succesvol zou zijn en zo’n villa en Jaguar zou hebben. Ik ging er even voor zitten en deed alsof de villa waar ik was van mij was, alsof de Jaguar voor de deur mijn Jaguar was. Mijn weerstand tegen de situatie veranderde in plezier, ik vond het ineens allemaal wel prima zo.

Op datzelfde moment merkte ik op dat er een man tegenover me was komen zitten. Ik kende hem niet en had hem eerder al ingedeeld in de categorie rijk & kak. Hij vroeg me wat ik zoal deed in het dagelijks leven. Ik voelde aanvankelijk wat aarzeling om hem te antwoorden. ‘Hij zal wel niet echt interesse hebben’, dacht ik, maar dat was geloof ik een projectie van mijn eigen gebrek aan belangstelling.

Ik begon te vertellen en al na een paar zinnen gebeurde er iets heel opmerkelijks. Zonder dat ik hem daarover had verteld, begon hij te praten over het belang van doen wat je leuk vind, daarop blijven vertrouwen en volhouden, en dat succes dan komt. Hij vertelde me precies de woorden die ik ook altijd tegen mezelf zeg als ik moed en vertrouwen nodig heb. We hadden daarna een geweldig leuk en inspirerend gesprek.

Later op de avond, terug thuis (geen villa maar wel mijn thuis, geen Jaguar voor de deur maar wel een auto die niet eens van mij is maar die me wel overal naar toe brengt), zag ik pas goed wat er was gebeurd op dat feest. Hoe ik vanuit weerstand de mensen op het feest als het ware van me had afgeduwd. Hoe ik daarna vanuit plezier een bijzonder gesprek met een bijzonder mens had aangetrokken. Kwestie van energie met verschillende vibraties.

Dat wat je verlangt, dat wat je nodig hebt, komt soms tot je op de meest onverwachte momenten en manieren. En dan staat er ineens een wildvreemde man je precies datgene te vertellen wat je op dat moment het meest nodig hebt om te horen. Het universum werkt via mensen.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , , ,

← Vorige pagina