Geweldloze Communicatie: de giraf en de wolf

Geplaatst op 20 juli, 2009 

Om te verhelderen wat Geweldloze Communicatie is gebruikt een aantal trainers de metafoor van de giraf en de wolf.

Volgens deze metafoor staat de giraf voor een groot hart, een ruime blik en aandacht voor ieders gevoelens en behoeften. Giraffentaal is verbindende taal. De wolf staat voor het aanvallende en agressieve dier. Wolventaal is een taal vanuit angst, schuld en schaamte.

De metafoor kan best verhelderend werken en toch ben ik er geen liefhebber van. Deze metafoor nodigt namelijk ook uit om communicatie te etiketteren en classificeren als giraffentaal en als wolventaal. Hij of zij die zich bedient van Geweldloze Communicatie is natuurlijk de giraf en de ander die zich bedient van oordelen is dan de wolf. En dat is glad ijs en maar een klein stapje verwijderd van de zwart/wit stereotypen van de good guy en de bad guy.

En dat is nou precies wat het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie niet wil.

En…. het beeld van de wolf in deze metafoor doet geen recht aan het dier dat de wolf is. @Hemelwandelaar zei daarover op Twitter:

…en wolven zijn de sociaalste soort die er is, teamwork, family, zorgzaamheid, communicatie – je vindt het bij wolven,

… prachtige beesten waar we van konden leren als we niet zo’n angst voor ze hadden

 

Bewaard onder Communicatie, Mening | Reageer

Tags: ,

Geweldloze Communicatie als maatlat

Geplaatst op 17 juli, 2009 

Maatlatten zijn er in allerlei soorten en maten. Handig voor als je wilt opmeten hoe lang, hoe breed of hoe hoog iets is.

Minder handig zijn de maatlatten waarmee we onze eigen prestaties opmeten of die van anderen, dan wordt een maatlat al gauw een instrument om te oordelen. Vooral als je iets nieuws aan het leren bent kan zo’n maatlat het leerproces saboteren. Het geleerde is dan nog kwetsbaar en om te leren is ruimte nodig om vergissingen en fouten te maken want die voeden juist het  leerproces. Een maatlat is dan het laatste wat je nodig hebt, dus weg ermee!

Bij Geweldloze Communicatie zit er nog een andere adder onder het gras. Geweldloze Communicatie gaat onder andere over het transformeren van oordelen, het vertalen van oordelen naar behoeften. En als we daarmee bezig zijn, als we aan het leren zijn om oordelen te herkennen en te erkennen en te vertalen naar behoeften, dan kan het herkennen van een oordeel, bij onszelf of de ander, gemakkelijk leiden tot een oordeel over het hebben van een oordeel.

Of zoals de nieuwsbrief ‘NVC Quick Connect’ van juli 2009 het zegt:

NVC, with all its focus on transforming judgments, can itself become another yardstick against which to measure ourselves as falling short.

Als je Geweldloze Communicatie aan het leren bent en anderen daarover vertelt, dan kan het gebeuren dat die anderen de maatlat voor hoe jij communiceert, voor hoe jij naar hun maatstaf zou moeten communiceren, drastisch hoger leggen. Voor jou gelden dan plotseling andere normen. Oordelen, wat we allemaal doen, bewust of onbewust, is voor jou dan ‘not done’.

Het is vergelijkbaar met wat vegetariërs meemaken die geen vlees en vis eten. Dat iemand die zelf elke dag vlees of vis eet dan tegen een vegetariër zegt: ‘Maar waarom draag je dan leren schoenen?’ Als je zegt dat je vegetariër bent gaat de maatlat waar een ander jouw gedrag aan afmeet omhoog. Hetzelfde gebeurt als je zegt dat je met Geweldloze Communicatie bezig bent.

Over wat een ander doet of zegt heb je geen controle maar geef wel jezelf  de ruimte om te oordelen. Hoe meer ruimte je jezelf geeft voor je eigen oordelen, hoe geweldlozer je bent. Klinkt als een paradox maar daarom niet minder waar.

Bewaard onder Communicatie | 1 Comment

Tags: ,

Planeet aarde maakt het prima

Geplaatst op 16 juli, 2009 

Deze prachtige afbeelding ontdekte ik op de blog van Hemelwandelaar.  Ik vond het zo raak wat daar staat over de aarde dat ik deze boodschap hier ook graag wil delen.

Bewaard onder Actualiteit, Codependency | Reageer

Tags:

Succes Strategieën

Geplaatst op 15 juli, 2009 

Vanochtend las ik het artikel ‘10 Powerful Success Strategies‘ van Craig Harper. Een leuk geschreven artikeltje met aan het eind een prachtig statement om te zijn zoals het water. Statisch zijn in een dynamische wereld, zo schrijft Craig, is een recept voor rampspoed. Om dit statement kracht bij te zetten schrijft hij verder:

Statues don’t succeed, they just get crapped on. Watch out for the pigeons.

Wat ik ook een hele aardige vond is om te weten was succes is, wat het voor jou is, hoe het er voor jou uitziet. Succes kan namelijk voor iedereen verschillend zijn. Om dit te verhelderen geeft hij het volgende voorbeeld:

…one person’s success (a pregnancy for example) might be another person’s catastrophe.

Duidelijk toch?

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags:

Geweldloze Communicatie en boosheid

Geplaatst op 15 juli, 2009 

Gevoelens van boosheid, irritatie en frustratie nemen in het proces van Geweldloze Communicatie een bijzondere plaats in. Of misschien sluit het meer aan bij het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie als ik zeg dat in het proces van geweldloze communicatie net zoveel ruimte is voor gevoelens van boosheid, irritatie en frustratie als voor gevoelens van vreugde, blijdschap en dankbaarheid.

Het proces van Geweldloze Communicatie kent een aantal valkuilen zoals de gewoonte om, vaak niet eens bewust, te analyseren, te interpreteren, te classificeren, te vergelijken en te oordelen.

Oordelen over gevoelens kan ertoe leiden dat we over boosheid oordelen als ‘slecht’ en over  het gevoel van blijdschap als ‘goed’. Als we deze oordelen meenemen in het proces van Geweldloze Communicatie kunnen op communicatieniveau de volgende oordelen ontstaan:

Alle gevoelens zijn gelijkwaardig. Er bestaan geen ‘goede’ en ‘slechte’ gevoelens. Het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie geeft ruimte aan alle gevoelens. Gevoelens die een bevredigde behoefte signaleren (bijvoorbeeld blijdschap) zijn net zo waardevol als gevoelens die een niet bevredigde behoefte signaleren (bijvoorbeeld boosheid).

Als communicatie wordt ingezet om bepaalde gevoelens te controleren of uit te sluiten zoals boosheid, dan kunnen de woorden nog zo mooi klinken maar ze gaan voorbij aan het gedachtegoed van geweldloze communicatie.

Het is net als met een vredespijp: je kunt er de vrede mee vieren maar een ander ook mee om z’n oren slaan.

Lees ook: Goed en slecht gevoel

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , ,

Delen is de nieuwe rijkdom

Geplaatst op 13 juli, 2009 

You are what you share, not what you own

Bron: onbekend. Ik heb deze spreuk gevonden op de Twitter profielpagina van Daan Westerink.

Ik vind deze spreuk prachtig omdat deze  in nog geen tien woorden de omwenteling van ons uit de hand gelopen ‘bezit-paradigma’ onder woorden brengt.  Delen is de nieuwe rijkdom.

Bewaard onder Actualiteit, Citaten | 2 Comments

Tags:

Bewust vragen beantwoorden

Geplaatst op 10 juli, 2009 

Vragen stellen doen we allemaal. Antwoorden geven doen we ook allemaal. Iemand vraagt iets en een ander die het antwoord weet geeft antwoord. Simpel toch?

Rondom vragen stellen en vragen beantwoorden bestaan een aantal patronen. Het helpt je daar bewust van te zijn om te voorkomen dat je jezelf geweld aan doet als je een vraag van een ander beantwoordt. In dit artikel noem ik een aantal van die patronen, waarom sommige vragen wel leuk zijn te beantwoorden, waarom andere vragen niet leuk zijn om te beantwoorden en wat dan te doen.

Observatie

Een jaar of wat geleden stond ik te wachten op de Interliner toen een voor mij onbekende man mij vroeg waar ik heen ging. Zonder er bij na te denken gaf ik hem antwoord. En daar schrok ik van, dat ik iemand die ik totaal niet kende zomaar vertelde waar ik heen ging. Ik wist niet eens waarom hij dit wilde weten. De reden van zijn vraag bleek pas daarna toen hij mij voorstelde gebruik te maken van een kortingsregeling door zogenaamd samen te reizen. Maar op het moment dat ik hem vertelde waar ik heen ging wist ik de reden van zijn vraag niet. Ik wist eigenlijk ook niet waarom ik hem antwoord gaf. Automatische piloot dacht ik.

Reflectie

Het was inderdaad een automatische piloot, een patroon dat zegt dat het onbeleefd is om een vraag niet te beantwoorden en dat het onbeleefd is een wedervraag te stellen. Vertaald naar behoeften: een vraag beantwoorden om te worden geaccepteerd. Het effect van dat patroon is dat ik een antwoord geef om een vraag waarbij ik geen enkel idee heb van het hoe en waarom van die vraag. Het patroon is dan: een vraag MOET beantwoord worden omdat het onbeleefd is dit niet te doen en omdat je anders niet geaccepteerd wordt. Zo’n patroon komt ergens vandaan.

Oorzaken

Over vragen stellen en vragen beantwoorden leren we als kind een dubbele boodschap:

Een dubbele boodschap: stel zelf geen vragen maar beantwoordt wel de vragen van een ander.

Gevolgen

Later, als we eenmaal zelf volwassen zijn weten we vaak niet eens dat we een patroon ontwikkeld hebben. Zo’n patroon kan allerlei gevolgen hebben:

Als het leuk is een vraag te beantwoorden.

Het kan hartstikke leuk zijn om een vraag te beantwoorden. Een vraag kan een uitnodiging zijn om te delen over iets waar je blij van wordt. Als iemand je vraagt hoe je vakantie is geweest wil je misschien heel graag vertellen hoe leuk die vakantie wel niet was.

Uit een vraag kan ook meteen duidelijk zijn waar je iemand mee helpt als je de vraag beantwoordt. Als iemand je de weg vraagt is duidelijk waar je mee helpt als je de vraag beantwoordt: je helpt de vragensteller op zijn bestemming te arriveren.

Door een vraag te beantwoorden kun je met jouw kennis en ervaring een ander een stukje verder helpen en dat kan leuk zijn.

Het kan leuk zijn een vraag te beantwoorden als je helder hebt waar je aan bijdraagt met het beantwoorden ervan. Als je helder hebt aan welke behoefte je bijdraagt, de behoefte van jezelf en/of die van de ander.

Als het niet leuk is een vraag te beantwoorden.

Sommige vragen zijn helemaal niet leuk om te beantwoorden. Sommige vragen zijn geen vraag maar een oordeel in de vorm van een vraag. Een vraag als ‘Waarom heb je dat zo onhandig aangepakt’ bevat een oordeel (onhandig) over hoe je iets hebt aangepakt. Als je het oordeel hoort, bewust of onbewust, dan sta je waarschijnlijk niet te popelen om die vraag te beantwoorden.

Sommige vragen zijn geen vraag maar een opdracht tot het geven van het gewenste antwoord. Iemand vraagt of je iets wil doen en je zegt ‘nee’. Als daarna dan vragen volgen over het hoe en waarom van jouw ‘nee’, dan was de vraag van de vragensteller misschien geen vraag maar een opdracht iets te doen. Had je op de vraag om iets te doen ‘ja’ geantwoord dan had de vragensteller waarschijnlijk niet gevraagd naar het hoe en waarom van jouw ‘ja’.

En dan zijn er vragen die tijd, energie en aandacht vragen om te beantwoorden en terwijl je ermee bezig bent merk je weerstand. Dit is een moment om alert te zijn want de kans bestaat dat je jezelf ruimte aan het ontnemen bent, dat je jezelf geweld aandoet, dat je iets aan het doen bent wat je eigenlijk niet wilt doen. Weerstand is een belangrijke indicator om even pas op de plaats te maken en je af te vragen wat er in je leeft en speelt, jezelf af te vragen hoe je je voelt en wat je behoefte is.

De vragensteller zet met zijn vraag jou aan het werk en je hebt geen idee waar je met al dat werk aan bijdraagt. Het gebeurt vaak dat de vragensteller zijn eigen huiswerk niet heeft gemaakt voordat hij jou aan het werk zet met het beantwoorden van een vraag.

Mijn aanname is dat een vragensteller weet waarom hij wat vraagt. En als hij dat niet weet, dan is het de taak van de vragensteller dit eerst voor zichzelf helder te maken. Als het hoe en waarom van de vraag duidelijk is en ook wordt gecommuniceerd, dan is het voor de ander die de vraag moet beantwoorden, duidelijk waar hij met zijn of haar antwoord aan bijdraagt. Het is dan voor de beantwoorder van de vraag veel gemakkelijker te kiezen of hij/zij die bijdrage wil leveren, of hij/zij die vraag wil beantwoorden of niet.

Voorbeeld

Een simpel voorbeeld is dat iemand je vraagt of je even tijd hebt. Als je dan ‘ja’ zegt heb je geen idee om hoeveel tijd het gaat en je hebt ook geen idee wat er met die tijd gaat gebeuren.

Als iemand je vraagt of je een kwartiertje hebt om even te overleggen over het verjaardagsfeestje van je beste vriend of vriendin, dan weet je wel om hoeveel tijd het gaat en wat je met die tijd gaat doen.

Nu zal niet iedereen bij het stellen van een vraag zo concreet zijn als in dit voorbeeld. Maar jij als degene die gevraagd wordt of je even tijd hebt, kan wel naar die concreetheid vragen: om hoeveel tijd gaat het ongeveer en waar gaat het over? Of: ‘Waar draag ik aan bij met mijn tijd?’

Slot

Voor de vragensteller: het is prima om vragen te stellen en het is gezond om nieuwsgierig te zijn. Check het hoe en waarom van je eigen vraag voordat je de ander aan het werk zet en communiceer dit.

Voor de beantwoorder: het is prima om vragen te beantwoorden als je het leuk vindt dat te doen. En het is net zo prima om geen vragen te beantwoorden als je daar geen zin in hebt of niet weet waar je met jouw antwoord aan bijdraagt. Weerstand is daarbij een nuttige indicator. Het is prima om de vragensteller een wedervraag te stellen naar het hoe en waarom van zijn vraag en om te vragen concreet en specifiek te zijn. Of: ‘Waar draag ik aan bij met mijn antwoord?’ En als iemand je een vraag stelt en je weet het antwoord niet, dan is ‘Dat weet ik nu niet’ ook een antwoord.

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags: , , , ,

Omgaan met veranderingen

Geplaatst op 9 juli, 2009 

In de VirtualLight broadcast July 2009, segment 1, vertelt Steve Rother over het sturen van de wielen van een auto als metafoor voor omgaan met veranderingen.

Veranderingen kunnen gepaard gaan met het gevoel vast te zitten, weten waar je passie ligt maar niet weten hoe daar te komen, niet weten welke stappen je als eerste moet nemen. We willen dan graag duidelijke signalen hebben en willen precies weten waar we naar toe gaan voordat we die eerste stap zetten.

De metafoor gaat als volgt.

Stap in je auto, zet het stuur van het stuurslot af maar start de motor niet en laat de auto stilstaan. Probeer dan met je stuur de wielen te sturen. Merk hoe moeilijk dat dan gaat als de auto stilstaat. Laat daarna de auto rijden. Merk hoe gemakkelijk het nu is je stuur te verdraaien en je wielen te sturen als de auto wat snelheid heeft.

We willen graag kunnen sturen en alles op z’n plaats hebben voordat we op het gaspedaal trappen. Maar als je begint te bewegen op welke manier of in welke vorm dan ook, in de richting waar je hart je naar toe trekt, dan gaan de deuren vanzelf voor je open. Je zult zelfs  zijdeuren vinden die voor je open gaan en die je ergens brengen wat nog veel beter en mooier is dan je zelf eerst in gedachten had. Het gaat er om jezelf in beweging te brengen, het gaat niet om de bestemming maar om de reis.

Bewaard onder spiritualiteit | Reageer

Tags: , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →