De bordjes vallen kapot

Geplaatst op 6 oktober, 2008 

Onderstaand artikel is geschreven voor het “papa magazine” van de website Bewuste Ouders.

Zomaar een zaterdag. Mijn partner is een dagje de deur uit en onze dochter van acht en een halve maand, en ik zijn alleen thuis. Nog niet zo lang geleden had het idee om alleen thuis te zijn met mijn dochter me nog angst bezorgd, bang dat ik haar niet de zorg zou kunnen geven die zij nodig heeft. Bang dat er niemand is om op terug te vallen als ik hulp nodig heb. Maar door in het diepe te duiken heb ik geleerd dat ik haar prima zorg kan geven en dat, als we samen thuis zijn, we het heel fijn kunnen hebben.

Zo ook zaterdag. Eerst het ochtendflesje en daarna tijd om te spelen. Als een jonge onderzoeker tijgert ze over de vloer op zoek naar nieuwe ontdekkingen. Ik voel me blij als ik haar zo bezig zie en ik merk dat ze af en toe even naar me omkijkt om te checken of er nog contact is en of het voor haar veilig is de huiskamer nog wat verder te verkennen. Om half tien is het tijd voor haar fruithapje. Dat hapt ze lekker vlot weg en ik voel me voldaan. Ik breng haar naar bed, doe haar eerst een schone luier om en verheug me op het uurtje, misschien anderhalf of zelfs nog langer, dat ik zodadelijk heb om een aan nieuwe website te gaan werken.

Terug beneden zet ik koffie en pak mijn laptop. Lekker op de bank. Laptop op schoot, koffie naast me. Door de babyfoon hoor ik haar, ze maakt nog wat geluidjes en hopelijk valt ze snel in slaap. Ineens schiet me te binnen dat ik de meterstanden van electriciteit en gas nog wil opnemen en doorgeven aan het energiebedrijf. Vlug naar de meterkast om de standen op te nemen. Standen via Internet doorgeven en de e-mail bevestiging even uitprinten voor in onze administratie map. Nu kan ik verder met de website maar dat lukt maar niet zoals ik het wil. Ik probeer van alles uit maar krijg niet het resultaat dat ik voor ogen heb. De tijd vliegt en ik hoor mijn dochter. Is ze alweer wakker? Heeft ze wel geslapen? Ik kijk op de klok en zie dat het nauwelijks een uur geleden is dat ik haar op bed heb gelegd. Even wachten, misschien valt ze terug in slaap en kan ik uitzoeken wat er op de website gebeurt. Het geluid dat via de babyfoon de huiskamer binnenkomt wordt harder. Nee, die valt echt niet meer in slaap, ik kan haar beter uit bed halen.

Het is nog te vroeg voor haar volgende maaltijd en ik laat haar weer even in de huiskamer spelen. Vanachter mijn laptop hou ik haar in de gaten maar merk al snel dat dit niet werkt. Ik kan me niet volledig concentreren op de website en tegelijkertijd op mijn dochter passen. Terwijl ze speelt, huilt ze af en toe. Misschien wil ze even contact, aanraking, even echt samen zijn. Ik pak haar op en knuffel haar maar als ik haar daarna weer op het spelkleed zet begint ze weer te huilen. Ik maak snel wat te eten voor mezelf klaar terwijl ik haar vanuit de keuken in de gaten hou. Ik zie op de klok dat het ook tijd is voor haar broodmaaltijd en maak in de keuken haar brood klaar. Dat was ik vergeten uit de diepvries te halen dus dat vraagt even tijd om op temperatuur te komen. Ik warm het op tussen mijn handen. Ik zet mijn dochter in haar stoeltje aan tafel en geef haar kleine stukjes brood terwijl ik zelf ondertussen ook wat eet. De eerste stukjes gaan prima maar daarna slaat ze mijn hand steeds weg als ik haar een nieuw stukje wil geven. Ze zal nu toch wel honger hebben? Waarom wil ze nou niks eten? Ze begint te huilen. Ik voel me gespannen, heb behoefte aan helderheid wat er aan de hand is en wat het is dat ze nodig heeft. Ik heb ook behoefte een rust en ruimte om zelf even te eten en tot rust te komen. En oh ja, die website wil ik vandaag ook afwerken.

Ik geef de broodmaaltijd op. De vloer ligt bezaaid met kruimels. Naar de keuken een flesje melk klaarmaken, hopelijk drinkt ze die wel. En dat doet ze. Omdat het daarna nog wat te vroeg is om haar naar bed te brengen laat ik haar nog even spelen maar ze heeft het zo te merken niet naar haar zin. Het is weer huilen, haar even oppakken, dan weer laten spelen en weer huilen. In gedachten probeer ik te achterhalen waarom het met die website niet wil lukken. Ik zou willen dat ze stil was maar dat is ze niet. Dingen accepteren zoals ze zijn komt bij me op. Ja, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het is nu haar bedtijd en ze slaapt dit keer gelukkig snel in.

In de huiskamer eerst opruimen. Broodkruimels, speelkleed, speelgoed, flesje. Nu is het even tijd voor mezelf. Even koffie maken. Terug met de website bezig. Er komt beweging in maar het kost allemaal veel meer tijd dan ik had gedacht. Ik kan wel tevreden zijn met het voorlopige resultaat. De puntjes op de i komen later wel.

Ik hoor de voordeur. Mijn partner komt thuis. Ik baal en ben blij tegelijk. Balen dat de rust en de stilte worden verbroken en blij omdat er nu ondersteuning is en ik niet meer alles alleen hoef te doen. Ik vraag haar hoe ze het heeft gehad en merk dat ik even tijd nodig heb om over te schakelen naar haar verhaal. Ze vraagt of ik onze dochter wel heb gewassen. Nee, dat heb ik niet gedaan. “Waarom heb je dat niet gedaan?” vraagt ze.

En op dat moment lijkt het wel of al die bordjes die ik met kunst en vliegwerk aan het draaien heb gehouden op hun stokjes, stuk voor stuk kapot vallen op de grond. Ik heb werkelijk geen zin om toe te lichten waarom ik iets wel of niet heb gedaan. Ik heb vreselijk mijn best gedaan en heb daar wat erkenning van nodig. Die geef ik mezelf door even in gedachten terug te filmen wat ik allemaal heb gedaan die dag.

In kritiek, want zo klinkt de waarom-vraag voor mij, heb ik nu geen trek. Wat typisch en treurig dat als mensen je iets vragen en je het voor hun ongewenste antwoord geeft er vrijwel altijd een waarom-vraag achteraan komt. En als je het voor de ander gewenste antwoord geeft komt er geen waarom-vraag. Zo “straffen” we elkaar, door elkaar waarom-vragen te stellen.

Ik hoor haar betogen hoe belangrijk het is onze dochter elke dag te wassen en hoe normaal het is om dat te doen. Ik hoor haar nauwelijks meer. Ik voel pijn en boosheid en krijg inspiratie om hierover te schrijven. Er zullen vast en zeker andere vaders zijn die deze situatie herkennen. Dat je je best hebt gedaan en dat het in de ogen van een ander niet goed genoeg is. Verschillen accepteren is soms best moeilijk.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | Reageer

Tags: , ,

Leven

Geplaatst op 4 oktober, 2008 

Jij zei dat je wilde leven maar deed het niet. Ach, ik zeg ook wel eens iets en doe het dan niet.

Voor A.W.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Een dag niet gelachen

Geplaatst op 2 oktober, 2008 

Vandaag las ik het boek “Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk” van Mark Verver. Een verzameling gedichten die op mij zo’n beetje de uitwerking hadden van een anaconda. Met elke uitademing wordt de greep verstevigd en als het boek uit is lig je zowat op de grond te snakken naar adem. Een echte strottenknijper want wat pakt Mark Verver je bij de keel met dit boek! De lezer is gewaarschuwd.

Mark Verver is een bijzonder getalenteerd schrijver, bekend van de roman “Alle vrouwen van de wereld”. De boeken van Mark Verver worden uitgegeven door  Donker en Donker, een nieuwe en jonge uitgeverij waarvan de website de sfeer van “prettig stout” uitademt. Rebels ook. De relatie tussen uitgeverij Donker en Donker en schrijver Mark Verver is veelbelovend. Om in de gaten te houden.

Een dag niet gelachen is een briljantje voor wie tegen een stootje kan. De slogans van Donker en Donker spreken voor zich: “Wie dit leest wordt gek. Hardcore paperback. Explicit Lyrics”. Ik zou zeggen: ga het zelf ervaren.

Bewaard onder Boeken | Reageer

Tags:

Go and follow your dreams

Geplaatst op 1 oktober, 2008 

“Dreams are the language of God. Whoever you are or whatever it is that you do, when you really want something, all the universe conspires in helping you to achieve it…”

Paulo Coelho, The Alchemist

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: , ,

De honderdste

Geplaatst op 1 oktober, 2008 

Even een feestje want dit is de honderdste post op deze blog en mijn “innerlijke artiest” houdt van feestjes.

Mijn innerlijke artiest en ik vieren dit feestje met de volgende gasten:

Bewaard onder Bloggen | Reageer

Tags:

← Vorige pagina