De buurt, de gemeente en het vertrouwen

Geplaatst op 8 februari, 2020 

Afgelopen woensdag vond voor de Oosterhoutse gemeenteraad een informatiebijeenkomst plaats met als onderwerpen de ontwikkeling van de gemeentelijke organisatie en de nieuwe werkwijze in wijken en buurten.

Moest ik deze avond in één zin duiden, dan deze: Oosterhout verlaat het oog van de orkaan en trekt dapper richting turbulentie. Hoogleraar transitiekunde Jan Rotmans schreef er een boek over: ‘In het oog van de orkaan’. In het oog van de orkaan is alles rustig en stil maar dat is niet de plek waar je in deze verandering van tijdperk moet zijn. Waar je wel moet zijn, is in de turbulentie want daar vindt alle verandering plaats. Verandering zo diepgaand dat we spreken van een transitie.

Gezien de rijke vertegenwoordiging deze avond van de vele actieve buurten die Oosterhout rijk is, moeten  diezelfde buurten wel iets van een voorgevoel hebben gehad van het buurtgestuurde avontuur waar Oosterhout zich op gaat abonneren.

Tijdens de presentaties was af en toe een sprankeling van de passie te merken waar we op de publieke tribune graag wat meer van hadden meegekregen maar het moet ook gezegd dat het een informatie avond voor de gemeenteraad was en geen inspiratie avond voor de publieke tribune. En informatie was er volop en in die zin een rijke avond.

Wat me achteraf het meest heeft bezig gehouden, waren de kritische vragen van de raadsleden deze avond. Gelukkig stonden de raad en de voorzitter het toe dat ook het publiek enkele vragen mocht stellen en ook die waren kritisch.

Om die kritische vragen van de raadsleden en het publiek beter te kunnen begrijpen, heb ik me afgevraagd vanuit welke achterliggende behoefte deze vragen kwamen. Ik kan me enorm vergissen maar ik kwam uit op de behoefte aan vertrouwen. Logisch eigenlijk want er staat nogal wat te gebeuren.

De uitkomst van een transitie laat zich niet of nauwelijks voorspellen. Konden we dat wel, dan hadden we er niet zo’n moeite mee. Hebben we het over vertrouwen, dan is het belangrijk vooral vertrouwen in elkaar te hebben. Vertrouwen dat als we samen optrekken, we ontdekken dat die hele transitie niet iets is om bang voor te zijn maar iets is dat ons vooruit helpt.

Amper twee dagen later publiceerde BN DeStem over de renovatie van de burgemeester Holtroplaan: dat het ontwerp voor deze renovatie naar aanleiding van zorgen uit de buurt terug naar de tekentafel gaat.

De magnifieke eik die dankzij het herzien van de plannen geen parkeerplaats wordt maar behouden blijft

En als je het dan over vertrouwen hebt, vertrouwen om samen op te trekken, dan heb je hier dat vertrouwen. Een plan, een buurt die zich daarover laat zien en horen en een gemeente die daar goed naar luistert en besluit het plan te gaan herzien. Gejuich in Oosterheide maar de winnaar in deze is niet Oosterheide, niet de betrokken buurtbewoners en ook niet de betrokken ambtenaren, raadsleden en wethouder. Het samen optrekken, dat is de grote winnaar.

Tijdens de informatie avond zei een van de sprekers dat er in Oosterheide al is begonnen met buurtgestuurd werken. Op de tribune keken we elkaar met wat verbazing aan want over de pilot buurtgestuurd werken in Oosterheide is voor zover ons bekend nog geen besluit genomen. Maar wie weet heeft de spreker deze Holtoplaan affaire voor ogen gehad. Dat een buurt zich laat zien en horen en dat een gemeente daar serieus naar luistert is een prachtige aanloop richting buurtgestuurd werken.

Eerder geblogd: Reconstructie Holtroplaan / Vondellaan: die inloopavond moet opnieuw

Bewaard onder Mening, Onze wijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Uitvinden sucks

Geplaatst op 28 februari, 2018 

Er is een route en die ligt in je hart, daar moet je het mee doen Er is een weg en die heet vertrouwen, daar moet je het mee doen. Meer is er niet maar teveel om alles bij hetzelfde te laten en genoeg jezelf opnieuw uit te vinden.

Dat ding waar ik deze tekst op zit te tikken, dat wereldwijde netwerk dat ervoor zorgt dat iedereen die dat wil dit kan lezen, allemaal het gevolg van uitvindingen. Uitvindingen zijn geweldig, sure. Maar het uitvinden zelf, dat proces, dat is halleluja heel andere spacekoek.

Geen weg, geen routekaart, geen succesgarantie. Er is helemaal niks en van al dat niks iets maken dat is het ware uitvinden. Uitvindingen rule maar uitvinden sucks. Het is onzeker, doet pijn, is beangstigend en verdrietig ook. Je begint eraan omdat je niet anders kan, omdat je niets liever wilt dan naar die uitvinding toe worstelen, dwars door gevoelens en obstakels heen.

En dan ineens zie je het, dat hoewel het proces niet altijd even makkelijk is, het ongelooflijk rijk is aan alles wat je onderweg nodig hebt. Je ontvangt pas als je iets nodig hebt, niet eerder en niet later en dan ook nog in een vorm die je niet verwacht.

Je moet erop vertrouwen, misschien is dat wel wat zo’n proces zo lastig maakt, vertrouwen. Vertrouwen vanuit je hoofd, ja dat is pain in the ass. Maar vertrouwen vanuit je hart, ja ho, dat opent een nieuwe wereld.

Welkom nieuwe wereld.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Je kunt zelfs je geliefden niet vertrouwen

Geplaatst op 9 september, 2017 

Ik kan een lange aanloop nemen voor wat ik wil zeggen. Zoals dat ik op de fiets al merkte ik dat ik mijn telefoon was vergeten en dat ik me bedacht: damn, dan kan ik ook geen foto’s maken van de laatste stuiptrekkingen van de buurtmoestuin nu deze definitief wordt ontmanteld.

The thing is dat ik eenmaal terug thuis mijn telefoon niet aantrof op de plekken waar ik deze had verwacht. Geen punt, met een andere telefoon even mijzelf bellen en ik weet waar het ding ligt.

En ik hoor niks.

Dan gebeurt er wat met je, worden je gedachten brutaal gekaapt door iets of iemand die het allerslechtste met je voor heeft en die je wil doen geloven dat misschien één van je geliefden met je telefoon aan de haal is met een hele logica er omheen dat het niet anders kan als dat het een inside job is dat die telefoon pleiten is.

Gedachten zijn maar gedachten en niet per definitie waarheid….. Ja blablabla dat weet ik allemaal wel. Dat wil zeggen dat ik het vooraf en achteraf zo zie maar middenin het zoeken naar die f*cking telefoon is alles heel anders.

Ik heb mijn gedachten streng toegesproken me zoiets niet nog een keer te flikken. Hun antwoord? Jij bent de baas, jij bepaalt wat je gelooft. En nog iets met loser.

Zo zijn ze, die gedachten.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

Soep koken

Geplaatst op 23 januari, 2016 

Soms kan ik er geen soep van koken.

Dan zijn er wel ideetjes of flarden daarvan maar ontbreekt het aan iets dat alles met elkaar verbindt. Alsof ik wel ingrediënten voor me heb liggen maar geen recept.

Tuurlijk kan ik alles in een pan flikkeren en kijken wat er van komt maar januari is voor mij meestal niet de maand om deze ik-zie-wel-wat-ervan-komt-tactiek toe te passen. Niet dat het in januari aan ingrediënten ontbreekt, integendeel. Januari is een maand om ingrediënten te verzamelen en erop te vertrouwen dat het recept later komt.

En wat die soep betreft: je moet niet altijd willen om ergens soep van te kunnen koken. Even wachten en geduld hebben, tijd en aandacht even aan hele andere dingen besteden, kan wonderen verrichten. Dat je opeens ingrediënten voor je ziet liggen waar je iets mee kunt koken dat veel lekkerder is dan een pan soep.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

De grootste vijand van de buurtmoestuin

Geplaatst op 23 mei, 2014 

De grootste vijand van de buurtmoestuin is niet:
droogte…..
rupsen…..
vogels…..
slakken…..
ziekten…..

Deze dingen zouden alleen de planten schade toebrengen. Nee, de grootste vijand van de buurtmoestuin is de aandrang deze onder controle te plaatsen want dat zou het sociale experiment schade toebrengen.

De buurtmoestuin gaat over de samenleving van de toekomst, een samenleving waar niemand ‘de baas’ is en waar mensen vanuit vrijheid bijdragen wat ze willen, hoe ze het willen en wanneer ze het willen. Handelen vanuit eigen behoeften in plaats van dat iemand zegt wie wat wanneer moet doen.

En zo ontstaat langzaam de filosofie van de buurtmoestuin.

De schrijver Ilja Leonard Pfeijffer had een filosofie van de heuvel nodig om zich voor te bereiden op het overwinnen van de heuvels tijdens zijn fietstocht van Leiden naar Rome. Voor de buurtmoestuin is een filosofie nodig om de uitdagingen ervan aan te kunnen. En die uitdagingen liggen vooral op het gebied van vertrouwen en het loslaten van de controle.

Je kunt dit hele project volgen op de wijkblog Oosterheide via de tag buurtmoestuin. De meer beschouwende stukken publiceer ik op mijn persoonlijke blog.

Lees ook: Het hart van de buurtmoestuin

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , ,

De kracht van het proces

Geplaatst op 2 april, 2013 

Deze blogpost is geschreven ter ere van de eerste verjaardag van het codependentie-netwerk. Om deze verjaardag te vieren hadden we 30 maart als thema ‘Successen vieren’. Deze blogpost is mijn bijdrage aan dit thema.

Ik denk dat het ergens in 2002 is dat ik voor het eerst met het begrip codependency in aanraking kwam. Ik was eigenlijk op zoek naar informatie over het probleem van een ander en kwam via het begrip codependency terecht bij mijzelf. Hoe ironisch.

Het was de website van Robert Burney Joy2meu waar ik elke dag las en die ik in korte tijd helemaal binnenste buiten had gekeerd. Datzelfde deed ik met zijn boek ‘Dans van Gewonde Zielen‘

Ik wist niet hoe en waar te beginnen maar als de nood hoog genoeg is, maakt dat helemaal niet uit, dan begin je gewoon ergens. Voor mij was dat affirmeren. Daar begon ik bijzonder fanatiek mee, zelfs als ik mijn hond uitliet was ik met affirmaties bezig. Daarna begon ik met het 12 stappen programma.

Mijn hardlooptrainer wilde voorafgaand aan de training nooit verklappen wat we tijdens de training gingen doen. Na afloop stelde hij ons dan de vraag: stel dat jullie voordat de training begon hadden geweten wat we allemaal zouden doen, hadden jullie dan kunnen doen wat jullie deze training allemaal hebben gedaan? Ons antwoord was NEE.

En zo is het met het proces dat voor mij in 2002 begon ook. Ik ben blij dat ik van te voren niet alles wist al waren er genoeg momenten waarop ik het graag had willen weten. Als ik terugkijk zie ik de schoonheid van het proces en de enorme kracht ervan. Het geeft mij vertrouwen dat ik veel meer kan dan ik denk en datzelfde vertrouwen heb ik ook in anderen: we kunnen zoveel meer dan we denken. We zijn geen slachtoffers, we zijn krachtige en creatieve scheppers. We hebben de kracht de illusie van slachtofferschap te scheppen maar dat maakt ons nog niet tot slachtoffer. We kunnen onze kracht inzetten hoe we maar willen want we zijn daarin volledig vrij. We zijn zelfs vrij te denken dat we niet vrij zijn. Aan ons de keuze. Of onze keuzes werken kunnen we elke dag weer opnieuw ervaren zodat we steeds opnieuw andere keuzes kunnen maken.

Tien jaar geleden had ik dit niet kunnen schrijven. Tien jaar later kan ik het wel en met overtuiging.

Ik heb bijzonder veel te danken aan iedereen die ditzelfde proces doorleeft. Allemaal samen vormen we een onzichtbaar maar bijzonder krachtig netwerk waar iedereen die zich erbij aansluit van kan profiteren.

Ik wens iedereen toe zich te voeden met de kracht van dit allesomvattende netwerk en ik wens iedereen toe dit netwerk te voeden met zijn/haar kracht. Samen zijn we tot alles in staat. Wereldvrede, voldoende en gezond eten en drinken voor iedereen, onderdak, goed onderwijs, gezondheid, een menswaardige economie, noem het maar op. Als we het kunnen dromen kunnen we het voor elkaar krijgen.

Bewaard onder Codependency, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , , , ,

Confrontatie met eigen blogpost

Geplaatst op 28 juni, 2012 

Zelden heb ik zo hard en zo snel na publicatie van een blogpost, hetzelfde stuk als een boemerang in mijn eigen gezicht gekregen.

Maandag schreef ik over het voordeel van niet weten. Een dag later zat ik samen met een goede vriend en goede vriendin te bedenken wat we samen zouden kunnen ondernemen. We hadden alle drie het sterke gevoel dat we samen iets zouden kunnen doen. De vraag was alleen: wat dan?

In eerste instantie kon ik er nog om lachen dat ik het niet wist maar op een gegeven moment ging het gesprek compleet langs me heen. Ik was in gedachten hard aan het werk om te bedenken wat we samen zouden kunnen doen: waar zijn we goed in, waar worden we blij van, wat hebben we gemeenschappelijk, waarin vullen we elkaar aan, hoe beginnen we?

Veel vragen en geen concrete antwoorden en ik kon het niet uitstaan. En dat het plezier van het samen zijn had plaatsgemaakt voor de stress van het vinden van antwoorden kon ik ook niet uitstaan.

Laat de controle los en vertrouw op het proces….. Ja, dat weet ik allemaal wel. Morgen wil ik weer loslaten en vertrouwen maar vandaag wil ik antwoorden hebben: wat gaan wij drieën samen ondernemen?

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , ,

Alles Gratis: de praktijktest

Geplaatst op 24 oktober, 2011 

Zaterdag 22 oktober was een prachtige dag voor de praktijktest van de nieuwe economie, de economie van alles gratis. Precies volgens planning gingen ’s morgens alle pinbetalingen plat en was het  onmogelijk om met de pinpas te betalen.

Volgens het draaiboek zou vanaf dat moment de economie van alles gratis gedurende minstens een uur een feit zijn. De afspraak was dat de supermarkten zoveel vertrouwen zouden hebben dat ze de waarde die ze gratis weggeven in de vorm van boodschappen, op één of andere manier en in één of andere vorm later weer terug zouden krijgen.

Vol spanning stapte ik zaterdagochtend 22 oktober de supermarkt binnen. Eerst rustig alle boodschappen die ik nodig had in mijn mandje gelegd en daarna naar de kassa. Het voelde als de geboorte van een eerste kind: de eerste tekenen van leven van de nieuwe economie van alles gratis.

Ik sloot achteraan in de rij bij de kassa. ‘Heeft u wel contant geld bij?’ riep de caissière, ‘de pinautomaten zijn in storing, u kunt alleen contant betalen’. Dat de pinautomaten het niet deden, wist ik. Dat stond immers in het draaiboek. Maar dat we met contant geld moesten betalen, dat stond er niet in. De bedoeling was dat ik de boodschappen gratis mee zou nemen en dat ik later zou betalen en dat de supermarkt me daarin zou vertrouwen.

Ik kom al zeker vijf jaar bij deze supermarkt en geef er gemiddeld EUR 100,- per week uit. Dat is zo’n EUR 5.000,- per jaar. Sinds ik er klant ben heb ik er al EUR 25.000,- uitgegeven en dat is erg veel geld.

Als de supermarkt inkopen doet bij de groothandel, betaalt de supermarkt achteraf. Ze bestellen de goederen, nemen deze in ontvangst, ondertekenen de vrachtbrief, ontvangen enkele dagen later de factuur en betalen deze een paar weken later. De groothandel vertrouwt erop dat het geld komt.

Naar de klanten toe hanteert  de supermarkt een andere werkwijze: eerst betalen, dan pas de spullen meenemen. Of je nou jaren klant bent en of je er al zo’n slordige EUR 25.000,- hebt uitgegeven, maakt niks uit. Ook niet op zaterdag 22 oktober tijdens de praktijktest van de nieuwe economie van alles gratis. Geen contant geld bij? Dan boodschappen laten staan.

Misschien was deze caissière of deze supermarkt niet op de hoogte van het draaiboek maar dat lijkt me erg onwaarschijnlijk. Eerder denk ik dat op het laatste moment de angst en het gebrek aan vertrouwen heeft toegeslagen dat ze geen waarde terug zouden krijgen voor de waarde die ze met hun klanten mee zouden geven.

Ik had me er nog wel zo op verheugd die boodschappen gratis mee naar huis te nemen en een paar uur later met geld, terug te komen naar de supermarkt en dan alsnog te betalen. Het had een overwinning voor het vertouwen moeten zijn, het had de poorten naar de nieuwe economie van alles gratis wagenwijd open moeten zetten. Maar wat de praktijktest heeft aangetoond, is dat als het erop aan komt, het vertrouwen er niet is.

Desondanks is er al een volgende praktijktest gepland. Hoe deze eruit ziet en wanneer deze plaatsvindt, is nog een geheim. Het belooft een knaller te worden.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Verhaaltjes | 2 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →