The Wolfpack: de energie van levenslust

Geplaatst op 27 november, 2015 

De afkeur was duidelijk te horen in het bioscoopzaaltje als pa aan het woord kwam. Pa is de vader van een gezin met zeven kinderen: zes jongens en een meisje. Er is ook een moeder die de kinderen thuis onderwijs geeft want ze mogen van pa het huis niet uit. Ja, 1x per jaar of soms 2x per jaar en soms ook helemaal niet want pa vindt het middenin New York veel te gevaarlijk.

Pa heeft een misplaatst gevoel van superioriteit en ma heeft vooral spijt dat haar kinderen niet lekker op het platteland kunnen opgroeien. En de kinderen? Het meisje komt amper in het stuk aan bod, het verhaal gaat vooral om de zes jongens.

Die vervelen zich natuurlijk te pletter en daarom doden ze hun tijd met het kijken naar films, heel veel films, die ze vervolgens naspelen zoals Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Alles was ze daarbij nodig hebben knutselen ze zelf in elkaar met wat er in het kleine appartement te vinden is tot en met een compleet Batman kostuum aan toe.

Pa heeft en veroorzaakt een flink probleem, duidelijk. Hij laat zijn kinderen opgroeien in een gevangenis en is ook stevig aan de drank. Wat mij vooral fascineerde waren die kinderen. Hun schoonheid en creativiteit, hun vermogen om onder gevangenisomstandigheden samen plezier te maken en er voor elkaar te zijn. Werkelijk indrukwekkend en ontroerend. Pa boeide mij niet, als hij aan het woord kwam zat ik alweer te wachten op de volgende scene met die kinderen.

Die kinderen worden ouder en uiteindelijk gaan ze zelf de straat op, ontdekken wat er buiten allemaal voor moois te beleven is en wat ze hun hele kindertijd is onthouden. Pijnlijk en mooi tegelijk.

Deze film is geen film maar een documentaire: The Wolfpack. Een herinnering aan al het moois waar we toe in staat zijn, ook al zijn de omstandigheden zeer beroerd.

 

Bewaard onder Films | 4 Comments

Tags: , , , , , , , ,

De ballenbakouders

Geplaatst op 8 september, 2015 

Je hebt in de binnenspeeltuin drie soorten ouders:

  1. De ouders in korte broek en op slippers of ander makkelijk schoeisel. Dat zijn de ouders die thuis al hebben besloten dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Met voorbedachte rade kruipen ze samen met hun kind de ballenbak in.
  2. De ouders die daar niet op zijn voorbereid en ter plaatse beslissen dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Deze categorie herken je eraan dat ze zich met ongemakkelijk zittende kleding door de binnenspeeltuin voortbewegen waar ze met hun veel te grote lijven de hele boel blokkeren voor de kinderen.
  3. De ouders die aan de kant zitten en zich ergeren en die hopen dat die veel te grote lijven van categorie 2 ergens vast komen te zitten.

Toen diezelfde ouders zelf kind waren gingen ze de straat op om met andere kinderen te spelen. Ja, daar gebeurde wel eens wat. Een ruzie, een bloedneus, een geschaafde knie. Vallen, opstaan, pleister, kusje en weer verder spelen. Die binnenspeeltuinen die aan god mag weten hoeveel veiligheidseisen moeten voldoen bestonden toen niet. Kinderen klommen in echte bomen en vielen daar wel eens uit ja.

En nu, als ouders, zijn ze bang om hun kind alleen of met andere kinderen te laten spelen, bang dat er wat gebeurt. Het is juist de bedoeling dat er wat gebeurt, daar is spelen voor bedoeld! En die kinderen hebben echt niet bij elke poep of scheet aanmoedigingen nodig hoor. Moet je voorstellen dat je vroeger zelf in een boom klom en dat je ouders je onderaan die boom staan te roepen: je kunt het, kom op, je bent er bijna, ja goed zo, toppie! En waar je vriendjes/vriendinnetjes bij staan natuurlijk. Je zou je toch kapot schamen?

Maar goed, ik moest even naar het toilet en bedacht me dat ik erover zou gaan bloggen. Dat geeft dan toch nog wat zin en betekenis aan zo’n binnenspeeltuinervaring. Ik loop even later terug naar de plek waar ik zat en zie hoe een moeder met haar kind in de ballenbak ligt.

Ze maakt een selfie die over twee seconden wel op Facebook zal staan. Tijd om dringend naar huis te gaan.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: , , ,

Ongemakkelijke situaties

Geplaatst op 17 augustus, 2015 

Moeder en jong kind lopen langs het terras. Moeder zet kind tegen een muur met het gezicht naar die muur. Kind huilen. Of het maar even wil nadenken over wat het aan het doen is. Kind nog harder huilen.

Vader en jong kind lopen door de winkelstraat. Vader tilt kind op en zet het achter een hekje waar het  niet weg kan. Kind huilen. Vader zegt dat ie er genoeg van heeft en doet net of hij wegloopt. Kind nog harder huilen.

Ik verzin het niet, was dat maar waar.

Ik heb met die kinderen te doen. Eigenlijk zou ik ook met die ouders te doen moeten hebben maar dat heb ik een stuk minder. Dat zal wel met mijn oordelen te maken hebben.

Moet ik in zo’n situatie wat doen of juist niet en waarom? En als ik wat doe, wat dan en hoe? Heeft iemand hier ervaring mee?

Bewaard onder vaderschap | 14 Comments

Tags: ,

Belangrijke datum gemist

Geplaatst op 25 april, 2013 

‘There is an expiry date on blaming your parents for steering you in the wrong direction; the moment you are old enough to take the wheel, responsibility lies with you.’

J.K. Rowling

Verdorie, die datum heb ik dus gemist. Ik ga er daarom nog één keer iets van zeggen:
Trut.
Eikel.

Klaar.

Bewaard onder Citaten | 4 Comments

Tags: , ,