Doe mij zo’n vader

Geplaatst op 21 december, 2016 

Als vader maak je nogal eens iets mee. Een film bijvoorbeeld die totaal niet voor jou is bedoeld maar voor jonge meiden die zich graag laten meesleuren door een verhaal over verliefd worden op een jonge popster. Ik heb het over de Nederlandse film Hart Beat:

 

 
Ik doe deze film tekort als ik zeg dat het slot een Nederlandse variant is van Love Actually waarin verschillende verhaallijnen samen komen in ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Ik doe deze film ook tekort als ik zeg dat ie nogal doorzichtig is omdat alle liefdesfilms zo verlopen: twee mensen ontmoeten elkaar, je weet als kijker dat het een klik wordt ook al probeert het verhaal je een ander kant op te sturen, uiteindelijk krijg je als kijker toch gelijk want die klik komt er maar dan ontstaat er een misverstand en gaan ze weer ieder hun eigen weg om in de grande finale toch weer zoenend samen te komen.

Maar ik wil deze film niet tekort doen want hij was niet voor mij bedoeld maar ik zag hem wel.

En gelukkig maar want ik zag een prachtige scene. Op het moment dat die twee, Zoë en Mik, die voor elkaar zijn voorbestemd, verder dan ooit uit elkaar drijven, is daar ineens de vader van  Zoë die zijn dochter kwetsbaar laat weten dat je je gevoel moet volgen, dat je daarvoor moet gaan, ook al kan het je later pijn doen. En hij kan het weten want hij en zijn partner, de moeder van Zoë, zijn uit elkaar aan het gaan.

Ja goh, doe mij maar zo’n vader maar dat kan helaas niet meer. Wat wel kan is dat ik zelf zo’n vader wordt en ook dat ik mezelf zo af en toe zo toespreek. Wat je hebt gemist in je eigen ouders kun je altijd nog aan je eigen kinderen meegeven en aan jezelf. Zo gaat er niks verloren.

Bewaard onder Films, vaderschap | 6 Comments

Tags: , , , ,

The Wolfpack: de energie van levenslust

Geplaatst op 27 november, 2015 

De afkeur was duidelijk te horen in het bioscoopzaaltje als pa aan het woord kwam. Pa is de vader van een gezin met zeven kinderen: zes jongens en een meisje. Er is ook een moeder die de kinderen thuis onderwijs geeft want ze mogen van pa het huis niet uit. Ja, 1x per jaar of soms 2x per jaar en soms ook helemaal niet want pa vindt het middenin New York veel te gevaarlijk.

Pa heeft een misplaatst gevoel van superioriteit en ma heeft vooral spijt dat haar kinderen niet lekker op het platteland kunnen opgroeien. En de kinderen? Het meisje komt amper in het stuk aan bod, het verhaal gaat vooral om de zes jongens.

Die vervelen zich natuurlijk te pletter en daarom doden ze hun tijd met het kijken naar films, heel veel films, die ze vervolgens naspelen zoals Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Alles was ze daarbij nodig hebben knutselen ze zelf in elkaar met wat er in het kleine appartement te vinden is tot en met een compleet Batman kostuum aan toe.

Pa heeft en veroorzaakt een flink probleem, duidelijk. Hij laat zijn kinderen opgroeien in een gevangenis en is ook stevig aan de drank. Wat mij vooral fascineerde waren die kinderen. Hun schoonheid en creativiteit, hun vermogen om onder gevangenisomstandigheden samen plezier te maken en er voor elkaar te zijn. Werkelijk indrukwekkend en ontroerend. Pa boeide mij niet, als hij aan het woord kwam zat ik alweer te wachten op de volgende scene met die kinderen.

Die kinderen worden ouder en uiteindelijk gaan ze zelf de straat op, ontdekken wat er buiten allemaal voor moois te beleven is en wat ze hun hele kindertijd is onthouden. Pijnlijk en mooi tegelijk.

Deze film is geen film maar een documentaire: The Wolfpack. Een herinnering aan al het moois waar we toe in staat zijn, ook al zijn de omstandigheden zeer beroerd.

 

Bewaard onder Films | 4 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Als een blog menselijke eigenschappen zou hebben

Geplaatst op 27 april, 2014 

Dan zou deze blog een beetje jaloers zijn op die andere blog, die wijkblog.

‘Waarom krijgt die wijkblog meer aandacht dan ik? Het is niet eerlijk. Ik was er eerst en die wijkblog is er als laatste bijgekomen. ‘

Wat je dan tegen zo’n blog niet moet zeggen is: ‘Kom, doe niet zo jaloers. Jij bent de oudste dus geef jij het goede voorbeeld‘

Dat is funest, dan gaat de kindertijd van zo’n blog naar de kloten en gaat hij later rebelleren. Hmmm, een rebellerende blog, dat kan best interessant worden…

Nee, deze blog heeft echt een punt. De oudste zijn is niet altijd even gemakkelijk.

 

Bewaard onder Bloggen, Mening | 8 Comments

Tags: , , , ,

Als je vertraagt heb je altijd tijd over

Geplaatst op 5 augustus, 2013 

Onderweg naar Aken stuur ik hem een sms’je hoe hij me kan herkennen want hij kent me immers alleen in motorpak. Een korte beschrijving van mijn persoonlijke hitteplan levert voldoende herkenningspunten op want hij stapt meteen op me af.  Vanaf het station wandelen we naar het centrum van de stad die we allebei zo prachtig vinden.

We wandelen door de stad, zonder plan. Als we verdwalen gaan we dat erg leuk vinden. Op een terrasje drinken we wat terwijl we de toeristen observeren die op en neer lopen tussen het raadhuis en de Dom. Voor wie weinig tijd heeft en even snel een ansichtkaartervaring van Aken wil opdoen kan in slechts een paar minuten van het raadhuis naar de Dom lopen en doen alsof Aken te hebben gezien.

Op een ander terras eten we pizza en maken daarna in de hoop alsnog te verdwalen nog een wandeling door de stad. Vlakbij het station begint het ineens flink te regenen terwijl de zon stevig blijft doen wat ze al zo’n vier en een half miljard jaar doet. Het samenzijn eindigt hier. Een trein brengt hem naar huis en ik neem mijn geliefde buslijn 50 die Vaals aan twee andere werelden knoopt: die van Aken en Maastricht.

Ik zou nu al tevreden kunnen zijn over deze blogpost want terwijl ik het schrijf zie ik de bijbehorende beelden en ben ik weer even in Aken, ben ik ook weer even terug in het samenzijn.

Op het pizzaterras zitten we onder een geel zonnescherm wat maakt alsof we alles door een gele zonnebril zien. Aan de kleur geel worden nogal wat eigenschappen toegekend zoals succes aantrekken, negativiteit uitbannen en wijsheid. Het is ook de kleur van het derde chakra dat onder andere betrekking heeft op persoonlijke kracht en zelfacceptatie.

Of het door onze gele wereld komt of door wat anders weet ik niet maar het onderwerp emotionele wonden valt op tafel,  wonden die je als kind oploopt in een disfunctioneel gezin, wonden die je als kind emotioneel helpen overleven maar waar je later maar al te graag vanaf wilt. Een dat je zelf mag ontdekken hoe je dat gaat doen en dat dit het meest liefdevolle en moedige is wat een mens voor zichzelf kan doen.

Als ik ’s avonds terug in Vaals mijn dagboekschrift vul met de ervaringen van die dag, herinner ik me wat hij in Aken vertelde over kunst. Dat mensen er steeds minder aandacht voor hebben, dat iedereen steeds sneller steeds meer wil en dat er zo weinig besef is van de kunstenaar achter de kunst, van de mens. En dat kunstenaars daardoor minder hun best doen iets echt moois te maken van wat ze doen.

Neem nou een foto. Mensen vinden het heel normaal 0,1 seconde naar een foto te kijken en meteen weer verder te klikken of, erger nog, de foto zelf te gebruiken zonder ervoor te betalen en zonder de naam van de fotograaf te vermelden. Maar die fotograaf maakte misschien wel een reis die foto te kunnen maken, vond een mooie locatie en installeerde zich daar met zijn apparatuur om geduldig te wachten op het ideale moment voor de foto. Die foto kan het resultaat zijn geweest van een dag werk, een dag uit het leven van een fotograaf, van een mens.

Terwijl ik het allemaal opschrijf hoop ik dat ik later, als ik erover ga bloggen, mijn eigen handschrift kan lezen. Als ik veel schrijf wordt het snel slordig omdat ik probeer mijn gedachten bij te houden met een pen. En dat raakt aan wat ik dan herken als de essentie van zijn woorden over kunst. Vertraag je leven en vertraag daarna nog meer. Net als een Tai Chi oefening: als je denkt dat je de oefening langzaam doet, doe de oefening dan nog langzamer.

Als je vertraagt heb je altijd tijd over. Wat geel zoals niet losmaakt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Dat is de schuld van…

Geplaatst op 16 juli, 2013 

Tafereel bij een speeltuin. Jongetje, jaar of 5, 6, probeert langs de onderkant een buisglijbaan in te klimmen. Het kan gevaar opleveren als er ook een kind naar beneden komt maar dat doen kinderen. En dat jongetje heeft een jonger broertje, misschien net een jaar, dat probeert kruipend na te doen wat zijn oudere broertje net deed.

Mama ziet het en pakt het jonge kind vlug op voordat het in botsing komt met aan ander kind op de glijbaan. Niks aan de hand. Tot papa, zittend op een verhoging van hetzelfde speeltoestel, ziet hoe mama ingrijpt en  roept: dat is de schuld van (naam oudere kind). En mama er nog een schepje bovenop doet door tegen het jonge kind te zeggen: je leert verkeerde dingen van je broer.

Ja kom op zeg: jullie zijn de ouders, jullie zijn de rolmodellen. Niet dat kind van 5, 6 jaar.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , , ,

Geef jij het voorbeeld want jij bent de oudste

Geplaatst op 5 november, 2012 

Werd jou dat vroeger als kind wel eens gezegd, dat je het voorbeeld moet geven omdat je de oudste bent?

Weet je waarom ouders dat zeggen? Dat zeggen ze om te voorkomen dat je ziet dat je ouders zelf niet in staat zijn het voorbeeld te geven.  Het voorbeeld geven is niet de taak van het kind, het is de taak van de ouders.

In zijn boek ‘Broken Dreams, Broken Toys’ beschrijft Terry Kellogg waar dergelijke boodschappen toe leiden: enmeshment.

Om enmeshment uit te leggen gebruik ik meestal de metafoor van een bord spaghetti waar alle sliertjes in- en door elkaar zijn gedraaid en verwikkeld. Je kunt niet meer zien waar het ene sliertje ophoudt en het andere begint.

Ouders en kind die in een enmeshed relatie zitten kunnen niet onderscheiden wat van wie is, welke gevoelens en behoeften en verantwoordelijkheden van de ouders zijn en welke van het kind. Als kind ben je dan zwaar de sjaak want het kost je je kindertijd. En nog veel meer maar daar kom je als volwassene wel achter.

Lees ook: Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Bewaard onder Boeken, Codependency | 7 Comments

Tags: , , , ,

Kindertijdimpressies

Geplaatst op 19 oktober, 2012 

Lees ook: Hoe ziet een emotionele wond eruit?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Codependency voor dummies

Geplaatst op 14 september, 2012 

Ik ben het boek ‘Codependency for Dummies’ aan het lezen. Wat me in boeken over codependency, en dus ook in het boek dat ik nu lees, het meeste aangrijpt  is hoe het ontstaat. Over hoe disfunctionele gezinnen werken en wat opgroeien in een disfunctioneel gezin met je doet. Het brengt me direct terug naar oude pijn als ik daarover lees.

Ik vind het op z’n tijd best gezond op deze manier af te dalen naar het verleden maar wil er niet te lang in blijven hangen. De bagage die ik eruit wil meenemen naar het heden is kennis van disfunctionele gezinnen zodat ik een gezond perspectief op functionele gezinnen kan ontwikkelen met als doel de cyclus van disfunctionaliteit doorbreken. Niet alleen ik heb daar baat bij.

Bewaard onder Boeken, Codependency | 4 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →