Het beste wat we kunnen

Geplaatst op 15 mei, 2016 

Deze blogpost wordt misschien wel een beroerd stukje tikwerk en toch is het de beste blogpost die ik op dit moment kan tikken.

Iedereen oordeelt, hardop of in stilte, maar iedereen doet het. Aan de basis van al die oordelen ligt de aanname dat we beter kunnen dan we doen en dat anderen beter kunnen dan ze doen.

In haar boek ‘Rising Strong’ draait Brené Brown het om: mensen doen het beste wat ze kunnen. Het leven wordt gemakkelijker als je ervan uit gaat dat mensen het beste doen wat ze kunnen.

Ze komt tot dit inzicht tijdens een sessie met haar therapeute waarin ze vertelt over een pijnlijke ervaring.

De meest compassievolle mensen hebben met elkaar gemeen dat ze duidelijke grenzen hebben en die ook respecteren, ervan uitgaan dat anderen het het beste doen wat ze kunnen, en vragen om wat ze nodig hebben.

Ik deed dat anders, vertelt Brené haar therapeute. Ik ging ervan uit dat mensen niet het beste deden wat ze konden en daarom veroordeelde ik ze waardoor ik constant tegen teleurstelling vocht. Maar dat was makkelijker dan grenzen stellen. Grenzen stellen is lastig als je steeds maar leuk gevonden wilt worden, als je een pleaser bent die altijd makkelijk, leuk en flexibel wil zijn.

Ik vond dit het mooiste inzicht van haar boek omdat het zo ontzettend veel doet in onze relatie met onszelf en met anderen. Het verandert alles.

Bewaard onder Boeken | 2 Comments

Tags: , , , , ,

Een prachtig moeilijk mens

Geplaatst op 28 september, 2012 

Hij was de eerste waarbij ik in de gaten kreeg dat waar ik me zo aan ergerde iets over mij vertelde. Ik had over spiegelen gelezen en hij was mijn eerste praktijktest.

Dankzij hem mocht ik ontdekken dat mijn irritatie, namelijk dat hij altijd gelijk wilde hebben, me iets liet zien over mijn eigen verlangen om gelijk te hebben. Na wat dieper graven ontdekte ik dat het me vooral ging om mijn behoefte te worden gehoord.

Hij was een charismatisch spreker en verteller en kon putten uit tientallen jaren ervaring. Hij combineerde humor met encyclopedische feitenkennis en was onvermoeibaar, ging maar door en door en door.

Voor hem wilde je graag een stapje extra zetten en als je even niet uitkeek deed je net als hem: over je eigen grenzen heen gaan. Je kon kiezen: boos op hem worden omdat hij zo veeleisend was of erkennen dat over je grenzen heen gaan iets is dat je jezelf aan doet.

Een andere uitdaging was om, ook al beschikte je niet over zijn ervaring en feitenkennis, toch je mond open te trekken, te laten horen hoe jij erover dacht. Niet met de bedoeling om gelijk te krijgen, maar om je eigen ruimte te claimen en om te worden gehoord, in eerste instantie door jezelf. De moed hebben om te zeggen: dit is wat ik ervan vind….  Ook al wist je dat hij met tien tegenargumenten kon komen.

Toen ik ontdekte dat wat ik zo moeilijk aan hem vond me eigenlijk hielp om me niet door hem te laten meeslepen maar om dicht bij mezelf te blijven, werd de omgang een stuk gemakkelijker en leuker.

In januari 2011 sprak ik hem voor het laatst tijdens een nieuwjaarsreceptie en begin dit jaar hadden we nog even e-mail contact. Vorige week is hij overleden Het bericht van zijn dood werd pas bekend gemaakt na de uitvaart. Gelegenheid om afscheid te nemen was er helaas niet. Hij wilde het zo.

Ik weet zeker dat iedereen die met hem heeft samengewerkt zich zal herinneren hoe hij was en talloze anekdotes kan vertellen over projectvergaderingen met hem want die waren bekend en berucht.

Hij was wat je kunt noemen een moeilijk mens. Maar het zijn juist deze moeilijke mensen die je vreselijk veel leren over jezelf, over je grenzen, over waar jij voor staat, over jouw pijn- en krachtpunten. Hij was daarom vooral een prachtig mens.

Met zijn dood verliezen we een bijzonder kleurrijk mens. Bedankt P. voor alles wat ik van je heb geleerd.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , ,

Grenzeloos avontuur

Geplaatst op 31 januari, 2011 

Waar liggen mijn grenzen? Geen idee dus ik op onderzoek uit.

Eerst de harde wetenschappelijke benadering en een MRI scan laten maken.

‘Meneer, wij hebben goed nieuws: er is niets te vinden op de scan.’

En dat noemt zich specialisten.

Dan maar een softere aanpak en naar een coach. Daar was ik al snel mee klaar want ik merkte dat ik een allergie heb voor prikkelende coachingsvragen. Zo’n dame die denkt je aan een doorbraak te helpen als je flink geïrriteerd raakt.

Tien jaar geleden wist ik niet dat ik grenzen had. Tot ik in een disfunctionele relatie zodanig functioneel op m’n bek ging dat ik ging leren om voor mezelf te zorgen. Ik had van alles geleerd, van integreren bij wiskunde tot de namen van de hoofdsteden bij Aardrijkskunde, maar op een gezonde manier voor mijzelf zorgen?

Ik begon rigoureus met grenzen van beton. Het kon toen gebeuren dat als iemand me liefkozend ‘smiecht’ noemde, ik zei dat ik toch echt ‘Peter’ genoemd wil worden.

Betonnen grenzen werken maar blokkeren ook elke vorm van wezenlijke verbinding met anderen. Het werd al gauw saai en ik kwam in contact met geweldloze communicatie. Mijn God, wat ik daar leerde! Ik zou alsnog het onderwijs moeten aanklagen dat ik er zoveel bullshit heb geleerd en zo weinig wezenlijke dingen. Ik leerde dat gevoelens een functie hebben bij het signaleren van behoeften.

De betonnen grenzen hebben plaatsgemaakt voor behoeften van stevig en buigzaam bamboe. Ik ben gaan leren mezelf te geven wat ik nodig heb of het aan een ander te vragen. Dat is best spannend af en toe omdat het me vraagt om in beweging te komen. En dat betekent: avontuur…

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , ,

Als je alles geeft

Geplaatst op 18 januari, 2011 

Ik had mezelf getrakteerd op de nieuwe CD van Filter: ‘The Trouble with Angels’. Nee, dit is geen recensie en als het dat wel zou zijn, zou die niet bepaald objectief zijn want ik heb al vanaf het ontstaan van deze band een zwak voor hun muziek.

Ik zit lekker te luisteren, hoor ik opeens zingen:‘I’ve given you everything I could give’.

Oooh nee, niet van die codependent bullshit please. Maar het is al te laat en het zinnetje zit in m’n hoofd. Het vervolg van het nummer laat zich raden: alles gegeven en die ander is er vandoor en wel zonder berichtje.

Maar ik denk: als je alles hebt gegeven, dan heb je het belangrijkste juist niet gegeven en dat zijn jouw grenzen, jouw ‘nee’, jouw ‘tot hier en niet verder’.

Maar zoals ik al zei ben ik niet objectief als het over Filter gaat. Na ‘I’ve given you everything I could give’ hoor ik: ‘And my life became a lost, haunted world’ en ‘I’ve given you everything, and it’s all gone‘.

Gelukkig, hij heeft het dus in de gaten wat er gebeurt als je alles geeft.

Daarom vind ik Filter zo goed. Ik zei het je toch: ik ben niet objectief.

Lees ook: Codependency in onze muziekcultuur

Meer over codependency lees je in het gratis e-book: ‘Codependence – Dans van Gewonde Zielen‘.

Bewaard onder Codependency, Muziek | 7 Comments

Tags: , , ,