Buurtdemocratie: omdat we elkaar heel hard nodig gaan hebben

Geplaatst op 31 maart, 2015 

Democratie is ook in mijn stad een actueel onderwerp. Zo wordt hier gesproken over het ‘radicaliseren’  van de democratie vanuit het verlangen meer mensen bij de democratie te betrekken zodat ze actief gaan meedoen.

Waarom doen niet meer mensen mee? Ik hoor het de laatste tijd ook over mijn eigen wijk: zijn mensen eigenlijk wel betrokken bij de wijk, geven ze er wel om?

Eerst wat misverstanden wegruimen over apathie:

 

Buurtdemocratie is onbegrijpelijk in de zin van dat het onbegrijpelijk is dat het niet bestaat. Waarom zou democratie ophouden op het gemeentehuis? Weten die gemeenteraadsleden wat er in jouw en mijn wijk gebeurt? Nee maar ze beslissen er wel over.

Democratie mag het gemeentehuis niet als eindpunt hebben maar moet verder de wijken, buurten en straten in: buurtdemocratie. Als we dat in mijn stad onder radicalisering van de democratie verstaan, dan ben ik voor.

We hebben deze radicalisering hard nodig en daarvoor ga ik even terug naar het boek ‘Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change‘ van Clive Hamilton. Het is al weer even geleden dat ik het heb gelezen maar het lag nog even op me te wachten om deze blog te schrijven.

Het boek bevat een uitermate ernstige, ja zelfs angstaanjagende boodschap over wat ons op aarde te wachten staat als gevolg van de klimaatveranderingen. Zijn er lichtpuntjes? Herlees de titel van het boek…

Wat we kunnen doen is beginnen met ons voor te bereiden om de klimaatveranderingen en de wereldwijde gevolgen daarvan:

(….) not by self-protection but by vigorous political engagement aimed at collectively building democracies that can ensure the best defences against a more hostile climate, ones that do not abandon the poor and vulnerable to their fate while those who are able to buy their way out of the crisis do so for as long as they can. – Clive Hamilton.

Hij betoogt verder dat als de machthebbers de dramatische implicaties van de klimaatveranderingen eenmaal in de gaten krijgen en de bedreiging ervan inzien voor henzelf en hun kinderen,  ze, tenzij ze worden tegengehouden, hun eigen oplossingen aan ons opleggen, oplossingen die alleen hun eigen belangen dienen. Daarbij wordt de ongelijke toegang tot wat we nodig hebben om te overleven verergerd en worden de zwakken aan hun lot overgelaten.

Clive’s conclusie: We must democratise survivability.

Mijn conclusie: Omdat we elkaar nog heel hard nodig gaan hebben.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Waarom mensen het mooiste werk laten liggen

Geplaatst op 1 maart, 2015 

Het citaat komt uit het boek van Clive Hamilton: Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change.

Ik heb het boek uit en leef nog steeds. Mijn god wat een verhaal en wat kan ik ermee? Ik heb wel een draadje in het boek gevonden waar ik op kan voortborduren maar niet voordat ik eerst even de tijd neem het boek te laten afdalen.

Maar nu eerst dat citaat uit het boek van Clive Hamilton:

Reneé Lertzmann argues that inaction does not mean the absence of caring, but may be a strategy to defend ourselves from the anxiety and distress that follow from allowing ourselves to care too much. If I don;t care, I won’t feel bad.

Ik gebruik het citaat graag even in een andere context, die van om je eigen straat, buurt en wijk geven. Zoals ik dat sinds eind 2013 ervaar ligt het mooiste werk dat je kunt doen op je te wachten in je eigen straat, buurt en wijk. Velen zien het liggen, dat geloof ik echt, maar lopen er liever met een grote bocht omheen. Ik snap waarom dat is: uit emotionele zelfbescherming.

Het klopt dat als je in je eigen straat, buurt of wijk aan de slag gaat met om het even wat, je veel dieper geraakt wordt door wat je er tegen komt. Het is in dat opzicht net als met een hevige verliefdheid, ook dan zijn de emoties over het hele spectrum veel intenser.

Die emoties worden wel eens verkeerd verstaan, bijvoorbeeld als je je geraakt voelt door iets wat in je eigen straat, buurt of wijk mis ziet gaan en waar je helemaal niks aan kunt doen. Hoe je dan reageert wordt wel eens uitgelegd als negatief en dat is een grote misvatting van mensen die er grote moeite mee hebben de boosheid, verdriet of pijn van een ander uit te houden omdat ze die gevoelens bij zichzelf maar moeilijk accepteren. Het is hetzelfde mechanisme als wanneer de relatie van een goede vriend of vriendin stuk is gelopen reageren met pijnlijke blabla dat er meer nieuwe partners zijn dan lantaarnpalen.

In de zomer van 2014 deden we met een aantal actieve wijkbewoners mee aan een culturele manifestatie waarbij we onze activiteiten in de wijk mochten presenteren. We kregen een aantal agressieve reacties op het opruimen van zwerfafval. Diep van binnen weten die mensen dat ook wel, dat als je zwerfafval gaat opruimen je er als mens door verandert, je veel meer betrokken raakt en ook kwetsbaarder wordt.  En wat is dan makkelijker dan roepen: De rotzooi van een ander opruimen? Ben je besodemieterd!

En zo blijft al dat mooie werk liggen, het blijft geduldig wachten tot we bereid zijn om te leren met al die gevoelens die dat werk oproept om te gaan. Het mooiste werk is nu eenmaal emotioneel werk.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening | 4 Comments

Tags: , , , ,

Goud schijten voor eigenwaarde

Geplaatst op 17 februari, 2015 

Misschien wel het meest confronterende boek ooit gelezen: Requiem For A Species van Clive Hamilton.

Ik heb het nog lang niet uit maar het gaat over klimaatveranderingen: Why we resist the truth about climate change. Ik heb me daar nooit zo mee bezig gehouden, wel met het milieu en zorg voor het milieu maar niet met de impact van ons gedrag op de klimaatveranderingen.

Niet een boek om vrolijk van te worden, wel eentje om juist wel te lezen, al is het maar een paar bladzijden per keer want meer kan ik niet tot me nemen.

Bladzijden vol cijfers scan ik vlug. Percentages CO2, temperatuurstijgingen en formules over de impact van de groei van ons bruto binnenlands product op de groei van de CO2 uitstoot zijn voor mij wat abstract, iets wat ik niet echt kan pakken.

Maar als ik dan bijvoorbeeld lees dat we steeds vaker boeken en coaches nodig hebben om ons leven weer op orde te krijgen omdat we letterlijk en figuurlijk verzuipen in de spullen die we niet nodig hebben, als ik lees hoe we steeds meer externe opslagruimte huren om al die spullen in op te slaan die we ooit kochten maar niks mee doen, dan komt het binnen. We zien het niet eens meer als extremen maar als normaal.

Of toch…

In the area of hyperconsumerism the urge to satisfy any desire has reached sublime levels. It is now possible to buy capsules filled with 24-carat gold leaf which, when swallowed, make your excrement sparkle. Created by the New York designer Tobias Wong, the gold pills are promoted as a signifier of exess and a means of ‘increasing your self-worth’ (….).
Clive Hamilton

Ik heb me laten vertellen dat vooral de eerste hoofdstukken een shockeffect hebben. Dat hebben ze zeker.

Bewaard onder Boeken | 2 Comments

Tags: , , ,