Met andere ogen kijken

Geplaatst op 21 september, 2015 

Afgelopen weekend was ik op Breda Barst. 20 jaar bestaat dit prachtige festival alweer en het is altijd weer heerlijk er te zijn, vooral als ook het weer een beetje meehelpt en dat deed het dit jaar.

De meest indrukwekkende Breda Barst minuten waren niet afkomstig van de speed beat van the Deaf of van de psychedelische rocksound van Pauw en ook niet van de jaren 70 rockinvloeden van Navarone of van de zangeres van For I Am King die kan grunten dat je jezelf even moet ondersteunen.

Hoewel deze bands zeker indruk hebben gemaakt, was ik toch het meest onder de indruk van UNSEEN en dat is niet eens een band…

UNSEEN is een project van de dames van Stuif. Je gaat op een stoel zitten en kijkt naar voorbijlopende festivalgangers, dat doe je door een schilderijlijstje. Dat maakt het kijken al tot een bijzondere ervaring en te zien aan het aantal voorbijgangers dat stil bleef staan om even een foto te maken van die mensen die achter die lijstjes zaten, ook voor de mensen die we zo heerlijk zaten waar te nemen.

Via een koptelefoon kregen we een verhaal voorgeschoteld over waarnemen, over kijken naar andere mensen. Alles bij elkaar duurde het misschien vijf minuten en tijdens die minuten veranderde er van alles. Iedereen die ik zag werd steeds leuker, aardiger, liever, intrigerender, spannender en mooier.

En the fun thing is dat dit effect na afloop nog een tijdje duurde. Daarna ebde het langzaam weg en kon ik het  gevoel van zachtheid en mildheid naar anderen terug oproepen door even bewust om te schakelen van hoe ik gewoonlijk naar anderen kijk naar hoe ik ook anders naar anderen kan kijken.

Als we zo anders kunnen kijken met een simpel lijstje voor onze neus en een stem die ons een kort verhaaltje vertelt over waarnemen, dan kunnen we ook zonder deze hulpmiddelen onszelf andere verhaaltjes vertellen over anderen.

UNSEEN, werkelijk de meest indrukwekkende Breda Barst minuten.

Ook indrukwekkend was het crowdsurfen van de zanger van the Greatest Handshake. Die wilde graag op handen gedragen worden en dat werd ie. Het werd alleen geen rondje door de tent van ‘de Spaanse Kraag’ maar hij verdween op handen richting Kasteelplein.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Mensen kijken

Geplaatst op 20 september, 2013 

Ik stond dus op Breda Barst naar al die mensen te kijken. Dat is soms wat overweldigend zoveel prikkels tegelijk ervaren.

Een moment dacht ik: al die mensen hebben het oneindige vermogen tot liefhebben. Wil niet zeggen dat ze het allemaal ten volle benutten maar ze hebben het vermogen ertoe wel.

Als je dat even tot je laat doordringen verandert alles. Is iedereen je beste vriend en is vrede op aarde een feit.

Heb een goed weekend.

Lees over Breda Barst ook: Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 2

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 2

Geplaatst op 19 september, 2013 

En dan is het zaterdag, tijd om kleur te bekennen, tijd om te kiezen. Of heel veel fietsen.

De ochtend begint met veel regen maar als de organisatie van Breda Barst via Twitter laat weten dat het vanaf drie uur droog is, besluit ik de middag te beginnen in Breda en het avondprogramma van Oosterhout Blues & Roots te volgen.

 

De paraplu gaat voor de zekerheid toch maar mee maar het is ’s middags inderdaad prima weer. Het festivalterrein in het Valkenberg park ligt er net als andere jaren weer prachtig bij. Een beetje Lowlands in het klein zeg ik altijd.

Ik vind het altijd weer leuk om kinderen te zien rondrennen op jacht naar lege drinkbekers die ze bij de info stand kunnen inruilen voor een zakje snoep of een consumptie bon. Sommige ‘handelaars’ staan al bij je op wacht als je beker nog halfvol is.

Van alle podia zijn de twee hoofdpodia, het Amstel podium en het Barst podium, en de Spaanse Kraag mijn favoriet. De programmering is net als andere jaren prima. Zodra een optreden op het ene hoofdpodium klaar is start een volgend optreden op het andere hoofdpodium.

De Spaanse Kraag is het enige overdekte podium. De bandjes die daar in de kleine tent spelen hebben allemaal één ding met elkaar gemeen: snoeihard. Gitaren, bas, drums en zang, het vecht onderling om boven de geluidsorkaan uit te komen. Het is een genot om te zien met hoeveel inzet en passie daar gespeeld wordt. Als je eens wilt benchmarken of je nog wel plezier hebt in wat je zoals doet zou je eens een kijkje in deze tent moeten nemen.

Bandjes kijken, door het park wandelen, vrienden ontmoeten en nieuwe vrienden maken en niet te vergeten regelmatig ‘lege bekers produceren’ voor de kinderen, het is een gave om dat lang vol te houden en ik heb die gave. Het is zo gezellig dat het ineens avond is en ik geen zin meer heb nog naar Oosterhout Blues & Roots te gaan. En dat komt goed uit want dan kan ik Traumahelikopter nog zien, een band die samen met Raketkanon die op zondagavond spelen, ‘strijdt’ om de eer van leukste bandnaam.

Op zondag is het pleit definitief beslecht. De weersverwachtingen zijn best aardig, tegen de avond kan het gaan regenen  maar verder blijft het droog. Omdat Oosterhout Blues & Roots op zondag alleen een middagprogramma heeft, wint Breda Barst definitief de keuzestrijd. Mijn ‘gave’ komt ook op zondag goed van pas.

Als Drive Like Maria bezig is om als laatste band het festival af te sluiten en ik nog wat consumptiebonnen nodig heb, loop ik naar de kassa’s. Gelukkig, er is er nog eentje open. Ik leg een tientje op de balie en vraag om bonnen. ‘Dat kan niet meneer want wij zijn al gesloten’

Ik kijk om me heen en zie dat bij de andere kassa’s de rolluiken dicht zijn maar bij de kassa waar ik sta is het rolluik open en brandt nog licht. Er is ook nog personeel. ‘Nee, die andere kassa’s zijn gesloten, jullie zijn nog open’. ‘Nee meneer, wij zijn ook gesloten’.

En zo gaat dat een paar keer op en neer tot uiteindelijk mijn tientje wordt aangenomen. In afwachting van de laatste bonnen komt een veiligheidsmannetje zich er ongevraagd mee bemoeien. Of ik maar even meteen weg wil gaan. Pardon? Ja, of ik maar even meteen weg wil gaan. Het meisje dat eerder nog mijn tientje had aangenomen geeft het weer terug.

Ik geef het veiligheidsmannetje nog mee dat z’n toon helemaal niet bij de sfeer van het festival past maar daar heb je natuurlijk schijt aan als je een veiligheidsuniform draagt.

Zonder bonnen loop ik terug naar de bar. De bar zo moet je weten is eigenlijk een uitvouwbare vrachtwagen die in een handomdraai kan worden omgetoverd tot bar. Daar staat R nog te wachten, een goede vriend met wie ik graag de laatste bonnen wilde delen. Als even later Drive Like Maria de laatste akkoorden speelt, maken de dames en heren achter de bar aanstalten om hun bar weer terug om te toveren tot vrachtwagen. Er staan nog drankjes die al zijn ingeschonken voor klanten die niet meer zullen komen. De barvrouw pakt het hele handeltje op en zet het voor R en mij neer. ‘Zonde om weg te gooien‘ zegt ze.

Kijk, je hebt veiligheidsmannetjes die de sfeer waarin ze werken niet snappen omdat ze ervan uitgaan dat iedereen erop uit is de boel te verzieken. En je hebt barvrouwen die de sfeer waarin ze werken wel snappen omdat ze ervan uitgaan dat iedereen erop uit is een fijn feest te vieren.

R en ik pakken ieder één beker en delen de rest uit aan wie we nog kunnen vinden. We lachen zo hard dat we er kramp van krijgen. Het veiligheidsmannetje had moeite met mijn tientje en nu hebben we twaalf bekers gratis, omgerekend 12 x EUR 2,30.

Barvrouw: you rock. R en ik ook trouwens.

Lees ook: Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 1

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,