Majestueuze aftakeling
Geplaatst op 2 september, 2015
In het voorjaar word je als zaadje in de grond van de buurtmoestuin gestopt. De grond is erg arm maar je doet je uiterste best er vocht en voedingsstoffen uit te halen.
De meeste zaadjes redden het niet maar jij, samen met nog enkele anderen, wel.
Je groeit hard en al snel ben je met je prachtige en grootse bloem een welkome plek voor bijen en hommels.
Als de herfst in aantocht is en jij het beste en mooiste hebt gegeven, vloeien langzaam de krachten uit je mooie lijf weg. Je kunt de zwaartekracht niet langer trotseren en je zomerse kleuren maken plaats voor stemmige herfsttinten. Majestueus takel je af.
Je hoort ze wel, die voorbijgangers: ‘Het ziet er niet uit‘. Maar dat ligt niet aan jou hoor mooie zonnebloem. Stadsmensen snappen de natuur niet, die willen alleen groei en bloei zien en ook maar alleen als die recht en strak is als een liniaal. Mensen zijn ook bang om zelf af te takelen en jij herinnert ze eraan dat aftakeling nu eenmaal bij het leven hoort.
Sommigen willen dat je uit de grond wordt gerukt en verdwijnt. Misschien gebeurt dat ook maar niet door mij. Ik ga je laten staan en geef je alle tijd om op je eigen tempo neer te zakken op aarde. Diezelfde aarde zal jou liefdevol in zich opnemen en op het plekje waar jij hebt gestaan zal de grond volgend jaar weer een stukje vruchtbaarder zijn.
Bedankt schoonheid.
Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: aftakeling, dood, leven, natuur, schoonheid
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.