Wat je kunt leren van je motor

Geplaatst op 15 juli, 2016 

Motorvakantie 2016 begon heel anders dan de tien voorgaande edities namelijk met een motor die geen enkele kik gaf. Ik had mijn motor natuurlijk ook eerder uit de stalling moeten halen dan een dag voor mijn geplande vertrek maar aan die wijsheid had ik op dat moment helemaal niks.

De accu bleek overleden. Opladen, reanimeren, het hielp allemaal niks. Er moest een nieuwe accu komen en die kwam er dankzij fantastische hulp van Motoport uit Breda.

Een dag later dan gepland stond ik op de camping, klaar voor de 2016 editie van wat motorvakantie is gaan heten. Diezelfde avond op het terras begreep ik het al: mijn eigen accu was niet zozeer overleden maar wel dringend toe aan een flinke oplaadbeurt.  Zoals ik mijn motor had toevertrouwd aan de deskundige handen van Motorport Breda, was het nu aan mij om zorg te dragen voor mijn eigen accu.

Een motor kun je in december een winterbeurt geven en daarna aan de druppellader hangen maar dat is niet voldoende. Alles heeft zorg en aandacht nodig, een motor maar ook zijn berijder.

En wat helpt deze berijder dan beter dan een weekje motorvakantie? Het kwam als geroepen!

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Als een blog menselijke eigenschappen zou hebben

Geplaatst op 27 april, 2014 

Dan zou deze blog een beetje jaloers zijn op die andere blog, die wijkblog.

‘Waarom krijgt die wijkblog meer aandacht dan ik? Het is niet eerlijk. Ik was er eerst en die wijkblog is er als laatste bijgekomen. ‘

Wat je dan tegen zo’n blog niet moet zeggen is: ‘Kom, doe niet zo jaloers. Jij bent de oudste dus geef jij het goede voorbeeld‘

Dat is funest, dan gaat de kindertijd van zo’n blog naar de kloten en gaat hij later rebelleren. Hmmm, een rebellerende blog, dat kan best interessant worden…

Nee, deze blog heeft echt een punt. De oudste zijn is niet altijd even gemakkelijk.

 

Bewaard onder Bloggen, Mening | 8 Comments

Tags: , , , ,

Als je vertraagt heb je altijd tijd over

Geplaatst op 5 augustus, 2013 

Onderweg naar Aken stuur ik hem een sms’je hoe hij me kan herkennen want hij kent me immers alleen in motorpak. Een korte beschrijving van mijn persoonlijke hitteplan levert voldoende herkenningspunten op want hij stapt meteen op me af.  Vanaf het station wandelen we naar het centrum van de stad die we allebei zo prachtig vinden.

We wandelen door de stad, zonder plan. Als we verdwalen gaan we dat erg leuk vinden. Op een terrasje drinken we wat terwijl we de toeristen observeren die op en neer lopen tussen het raadhuis en de Dom. Voor wie weinig tijd heeft en even snel een ansichtkaartervaring van Aken wil opdoen kan in slechts een paar minuten van het raadhuis naar de Dom lopen en doen alsof Aken te hebben gezien.

Op een ander terras eten we pizza en maken daarna in de hoop alsnog te verdwalen nog een wandeling door de stad. Vlakbij het station begint het ineens flink te regenen terwijl de zon stevig blijft doen wat ze al zo’n vier en een half miljard jaar doet. Het samenzijn eindigt hier. Een trein brengt hem naar huis en ik neem mijn geliefde buslijn 50 die Vaals aan twee andere werelden knoopt: die van Aken en Maastricht.

Ik zou nu al tevreden kunnen zijn over deze blogpost want terwijl ik het schrijf zie ik de bijbehorende beelden en ben ik weer even in Aken, ben ik ook weer even terug in het samenzijn.

Op het pizzaterras zitten we onder een geel zonnescherm wat maakt alsof we alles door een gele zonnebril zien. Aan de kleur geel worden nogal wat eigenschappen toegekend zoals succes aantrekken, negativiteit uitbannen en wijsheid. Het is ook de kleur van het derde chakra dat onder andere betrekking heeft op persoonlijke kracht en zelfacceptatie.

Of het door onze gele wereld komt of door wat anders weet ik niet maar het onderwerp emotionele wonden valt op tafel,  wonden die je als kind oploopt in een disfunctioneel gezin, wonden die je als kind emotioneel helpen overleven maar waar je later maar al te graag vanaf wilt. Een dat je zelf mag ontdekken hoe je dat gaat doen en dat dit het meest liefdevolle en moedige is wat een mens voor zichzelf kan doen.

Als ik ’s avonds terug in Vaals mijn dagboekschrift vul met de ervaringen van die dag, herinner ik me wat hij in Aken vertelde over kunst. Dat mensen er steeds minder aandacht voor hebben, dat iedereen steeds sneller steeds meer wil en dat er zo weinig besef is van de kunstenaar achter de kunst, van de mens. En dat kunstenaars daardoor minder hun best doen iets echt moois te maken van wat ze doen.

Neem nou een foto. Mensen vinden het heel normaal 0,1 seconde naar een foto te kijken en meteen weer verder te klikken of, erger nog, de foto zelf te gebruiken zonder ervoor te betalen en zonder de naam van de fotograaf te vermelden. Maar die fotograaf maakte misschien wel een reis die foto te kunnen maken, vond een mooie locatie en installeerde zich daar met zijn apparatuur om geduldig te wachten op het ideale moment voor de foto. Die foto kan het resultaat zijn geweest van een dag werk, een dag uit het leven van een fotograaf, van een mens.

Terwijl ik het allemaal opschrijf hoop ik dat ik later, als ik erover ga bloggen, mijn eigen handschrift kan lezen. Als ik veel schrijf wordt het snel slordig omdat ik probeer mijn gedachten bij te houden met een pen. En dat raakt aan wat ik dan herken als de essentie van zijn woorden over kunst. Vertraag je leven en vertraag daarna nog meer. Net als een Tai Chi oefening: als je denkt dat je de oefening langzaam doet, doe de oefening dan nog langzamer.

Als je vertraagt heb je altijd tijd over. Wat geel zoals niet losmaakt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

To to’s uitbesteden aan het universum

Geplaatst op 4 maart, 2013 

Jerry en Esther Hicks noemen het in hun boek ‘Vraag en het wordt gegeven’ het placemat proces. Jerry en Esther zaten samen in een restaurant en Esther had er last van dat ze zoveel te doen had. Voor elk onderwerp dat ze op haar to do lijst kon doorstrepen kon ze er drie of meer nieuwe onderwerpen aan toevoegen.

Dit werkte niet voor haar en zij zocht naar een oplossing. Zij pakte de placemat van haar tafel en verdeelde deze in twee kolommen. Boven de linker kolom schreef zij ‘dingen die ik vandaag ga doen’ en boven de rechter  kolom schreef zij ‘dingen die ik het universum wil laten doen’.

Ik heb ditzelfde proces ook een aantal keren uitgeprobeerd en noem het ‘To do’s uitbesteden aan het universum’.  De linker kolom hield ik telkens lekker luchtig en de rechter kolom propte ik vol met de zware onderwerpen, dingen die al weken of maanden vast lijken te zitten.

Dit is wat ik merkte:

Ik had veel meer plezier in het doen van de dingen uit de linker kolom. Doordat ik me niet steeds liet afleiden door al die dingen die ik uit handen had gegeven, had ik veel meer aandacht voor de dingen die ik zelf deed en had er meer plezier in. Door met mijn gedachten weg te blijven van de dingen uit de rechter kolom, had ik veel meer rust en vrede in mijn lijf.

Er deden zich ook verrassingen voor: een aantal dingen uit de rechter kolom kwamen ineens in beweging. Informatie waar ik al lange tijd op zat te wachten, hulp die ik nodig had, ineens was het er. En wat me daarin het meest verwonderde was dat sommige vastgeroeste onderwerpen ineens weer in beweging kwamen op manieren die ik zelf niet had kunnen bedenken. Soms kwam ik ook in situaties terecht waarbij ik zelf ineens in de gelegenheid werd gesteld om een onderwerp uit de rechter kolom in beweging te krijgen. Dan voelde ik in een gesprek ineens aan dat mijn gesprekspartner me misschien verder kon helpen en stelde ik een hulpvraag waarmee ik weer een stapje verder kon komen.

Wat ik ontdekte was hoe ik elke dag aandacht had besteed aan dingen die vast zaten omdat ik ze elke dag op mijn to do lijst zag staan.  Door die via het placemat proces uit te besteden aan het universum trok ik mijn aandacht er vanaf en kon de boel weer in beweging komen.

Als je een onderwerp ziet en daarbij de gedachte lanceert ‘dit zit al maanden vast’, dan blijft het vast zitten. Beter is dan je aandacht er vanaf te halen. Het placemat proces kan daarbij zeer behulpzaam zijn.

Ik vind het een fijn proces om de dag mee te beginnen.  En dan natuurlijk niet de hele dag met een scheef oog naar de rechter kolom zitten staren om te controleren of het universum wel daadwerkelijk voor je aan het werk is.  Je zou het zelf ook niet fijn vinden als je iets voor een ander doet en je elk uur wordt gecontroleerd. Ik in ieder geval niet.

Als je niks hebt met termen als ‘het universum’ kun je volgens mij ook net doen alsof je een zaakwaarnemer hebt aan wie je het hele handeltje kunt uitbesteden.

Bewaard onder spiritualiteit | 2 Comments

Tags: , , , ,

Zie en voel hoe je ondersteund wordt

Geplaatst op 11 februari, 2013 

Zaterdagochtend zat ik al om half tien aan de bar. Aan de koffie. Te wachten op het einde van de zwemles. Ik had een boek meegenomen en begon aan een hoofdstuk met oefeningen. Niet helemaal mijn favoriet, boeken met oefeningen. Dat vertraagt het lezen zo.

Maar vooruit, ik zat daar toch en las de eerste oefening:

Kijk rond in je directe omgeving en wacht tot je iets plezierigs ziet. Probeer je aandacht bij dat plezierige beeld te houden terwijl je nadenkt over hoe prachtig, bijzonder of nuttig het is. Hoe langer je je aandacht erop richt, hoe krachtiger de positieve gevoelens die het oproept, worden.

Ik scande de omgeving: ik zat op een comfortabele zachte stoel, voor me stond warme koffie, buiten zag ik sneeuw, de temperatuur binnen was aangenaam, ik had een intrigerend boek bij me, de bar was volgestouwd met allerlei lekkere dingen, er was personeel om die lekkere dingen uit te delen, tegen betaling maar iedereen had geld, ik zag mensen die ik nog nooit eerder had gezien, ze zagen er gezond uit, ik bedacht me dat deze oefening een blogpost kon worden.

Ik zag voor me hoe heel veel mensen aan het werk zijn geweest om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Er zijn mensen aan het werk geweest om voor de elektriciteit en verwarming te zorgen, er zijn mensen aan het werk geweest om de bar te bevoorraden, er zijn mensen aan het werk geweest om het boek te schrijven en te publiceren, er zijn mensen aan het werk geweest om ervoor te zorgen dat iedereen geld in de portemonnee heeft, er zijn mensen aan het werk geweest om de koffie te zetten, er zijn mensen aan het werk geweest om aan de andere kant van de wereld koffiebonen te plukken .

Je kunt het spiriwiri-taal noemen maar het hele universum steunt je. Het werkt via mensen die voor jou en mij aan het werk zijn.  Je kunt zeggen dat die mensen dat werk alleen maar voor het geld doen. Voel dan even wat die gedachte met je doet. Word je er blijer van? Nee, dan ben je jezelf aan het oefenen in blokkeren en de bedoeling van de oefening is nou juist om te oefenen in het toelaten.

Bewaard onder Boeken, spiritualiteit | 2 Comments

Tags: , , , , , ,

Typisch 2011

Geplaatst op 29 december, 2011 

Aan het eind van het jaar schrijf ik op wat ik in het nieuwe jaar graag wil meemaken. Je zou het voornemens kunnen noemen maar ik neem me niks voor. Ik noem het liever wensen en verlangens, een beetje dromen over het nieuwe jaar.

En dan laat ik het rijpen, net zoals wijn. Na een jaar gaat de ‘kurk van de fles’ en kijk ik naar waar ik een jaar geleden over droomde en wat er is uitgekomen. De resultaten zijn meestal verrassend.

Een paar dagen geleden las ik mijn dromen over 2011 voor het eerst weer terug en ik was boos en teleurgesteld omdat er niets was uitgekomen. OK, ik geef het toe: ik had een paar echt grote dingen gedroomd maar daarvan had er best eentje werkelijkheid kunnen worden.

Een dag later bekeek ik mijn dromen voor 2011 nog eens maar dit keer met het vergrootglas er bovenop, inzoomen op de details. Wat schreef ik daar? Is het niet uitgekomen? Ook niet een beetje? Is het punt op dit moment ‘in progress’? Is het misschien wel uitgekomen maar op een iets andere manier en herken ik het op dit moment niet? Wil ik dit nog graag of is mijn droom onderweg veranderd?

Conclusie: ik heb een heleboel om dankbaar voor te zijn in 2011. Veel van wat ik een jaar geleden droomde, is uitgekomen of is op dit moment aan het uitkomen. En er zijn ook flink wat dromen die ik graag meeneem naar 2012.

En dat vond ik nou typisch 2011: teleurstelling maar met iets meer aandacht voor de details volop dankbaarheid.

Dankbaarheid komt niet uit de lucht vallen, soms is het hard werken, hard vloeken, flink frustrerend, een kwestie van aandacht en focus.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , , , ,

Waar je je aandacht op richt, groeit

Geplaatst op 12 december, 2011 

Het is voor mij een beetje een slogan aan het worden zoals die van het halfvolle en halflege glas.

In eerste instantie brengt het een nieuw perspectief om naar de dingen te kijken en om je leven te leven op een manier die je graag wilt. Maar op een gegeven moment gaat het irriteren en doet zich de vraag voor of het wel waar is en of het altijd waar is. Is het altijd waar dat waar je je aandacht op richt, groeit?

Ik wil het even hebben over de vergeten en meest onderschatte levenskwaliteit: rouwen.

Rouwen begint voor mij met herkennen en erkennen wat ons is overkomen.  Het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie ziet rouwen als een behoefte en noemt het soms ook wel het vieren van verlies. Hoe vreemd dat soms ook klinkt, het maakt wel duidelijk dat rouwen gaat over verlies zoals het verlies van een baan, het verlies van een vriendschap of het verlies van een relatie.

Maar we mogen in onze emotioneel disfunctionele cultuur niet rouwen. Ja, twee dagen mogen we rouwen als we daarna maar gewoon weer aan het werk gaan en niemand tot last zijn met wat we voelen en wat we hebben verloren.

Tegen iemand die rouwt zeg je niet dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg. Tegen iemand die rouwt zeg je ook niet dat waar je je aandacht op richt, groeit. Wat je er dan eigenlijk mee zegt, is dat er geen ruimte mag zijn voor het verdriet en de pijn.

Rouwen is een transformatieproces van loslaten en accepteren. Het herkennen en erkennen van ons verhaal, van wat er is gebeurd en van het verdriet en de pijn, is daarvan een wezenlijk onderdeel.

Het niet herkennen en erkennen van het verdriet en de pijn onder het mom van het halfvolle glas of onder het mom dat het verdriet en de pijn juist groeit als je er aandacht aan besteedt, is emotioneel disfunctioneel.

Misschien is het wel waar dat het glas halfvol is maar soms is het nodig naar het halflege glas te kijken om daarna weer met volle teugen te kunnen genieten van het halfvolle glas.

Misschien is het wel waar dat waar je je aandacht op richt, groeit. Maar soms is het nodig je aandacht te richten op iets dat raakt in pijn en verdriet zodat je de emotionele wond van het verlies kunt helen om daarna weer met volle van het leven te genieten.

Het gaat er niet om wat waar is, wat telt is wat werkt.

Bewaard onder Mening | 9 Comments

Tags: , , , ,

Focus op twee wielen

Geplaatst op 7 augustus, 2011 

Een weekje motorrijden is herontdekken hoe fijn het voelt om maar met één ding tegelijk bezig te zijn. Motorrijden is hartstikke leuk en tegelijkertijd risicovol. Kun je tijdens het stofzuigen van je huis consequentieloos aan allerlei dagelijkse beslommeringen denken, tijdens het motorrijden kan dat niet. Dat wil zeggen: het kan natuurlijk wel maar niet consesequentieloos.

Veilig motorrijden vraagt om focus en tegelijkertijd brengt motorrijden mij in die focus. Het is een bijzondere wisselwerking die soms voelt als een meditatie maar wel met de ogen wijd open.

Terwijl ik deze blogpost schrijf denk ik ook aan andere dingen zoals aan de muziek die ik ondertussen hoor, de hardlooproute die ik straks ga kiezen en het herstel van mijn blog waar ik vanmiddag aan wil werken. Tijdens het motorrijden komen dat soort gedachten ook wel maar het zijn er minder en ze zijn korter van duur.

Ik denk dat dit komt omdat het bewustzijn tijdens motorrijden zo overduidelijk in de gaten heeft dat tijdens het insturen van een scherpe bocht denken aan wat ik die avond zal gaan eten werkelijk extreem onzinnig is en zelfs gevaarlijk. Dus die gedachte aan het eten van vanavond is op twee wielen ook meteen weer weg.

Ik lees wel eens dat je van elke activiteit als het ware een meditatie kunt maken door het met volledige aandacht te doen.  Afgaande op mijn ervaring met motorrijden denk ik dat dit inderdaad mogelijk is maar tot nu toe lukt me dat vooral met motorrijden. Was stofzuigen of afwassen maar net zo leuk als motorrijden.

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , ,

Volgende pagina →