De blije burgers van Coehoorn Centraal

Geplaatst op 4 maart, 2014 

Ze noemen zich ‘blije burgers’, Paul de Bruijn en Peter Groot, onze gastheren van Coehoorn Centraal. Voor wie niet weet wat Coehoorn Centraal is en wat daar zo bijzonder aan is, lees dit: Over Coehoorn Centraal of hoe bewoners, ondernemers en gemeente een wijk opnieuw vormgeven

Ik vond dat ik daar maar eens een kijkje moest gaan nemen en met mij vond Wim Kiezenberg dat ook. Wim zit iets groots uit te broeden voor het gigantisch groot, historisch rijk, en leegstaande gebouw van scheepswerf ‘de Schelde’ in Vlissingen. En ik, ja wat wil ik? Mijn droom is om van mijn wijk een open lucht versie van Seats2Meet te maken zodat sociaal kapitaal stroomt naar waar deze het hardst nodig is.

Maak wat je doet groot en bijzonder
Dus wij met onze grote plannen naar Arnhem. Grote plannen maar veel te klein volgens onze Paul en Peter, dat was zo ongeveer het eerste wat we te horen kregen. Mensen willen zich graag aansluiten bij iets groots, iets bijzonders. Maak wat je doet groot en bijzonder zodat anderen willen aansluiten en volgen.

Het zijn woorden van twee ervaringsdeskundigen. Je hoeft hun blog maar te volgen om te weten wie ze zoal ‘op de koffie’ krijgen. En tijdens het bezoek van Wim en mij was het niet anders, is het werkelijk het ene bezoek na het andere dat van Paul en Peter wil horen wat er allemaal aan het gebeuren is met Coehoorn Centraal.

Ik wilde voornamelijk het geheim leren kennen: hoe krijg je een gemeente zo gek ver, dat ze je voor vijf jaar zowat een hele wijk in handen geven en dan ook nog eens zonder de uitkomst ervan vast te leggen. Dus ik noteer alvast: maak wat je doet groot.

Zelf gaat het ze om veel meer dan alleen Coehoorn Centraal of om het uitbouwen van deze bijzondere plek tot een thuis voor allerlei creatieve ondernemers. Het gaat ze om heel Arnhem en om het nog groter te maken, om de verbinding en samenwerking met Duitsland.

Verliefd op een verhaal
We krijgen een rondleiding en eindelijk zien we het gebied, de gebouwen en het park waar ik al zoveel over had gelezen. Peter is ondertussen een andere groep aan het rondleiden en Paul laat ons al vertellend alles zien. Het idee om het geheim te weten te komen heb ik dan al opgegeven want wat ik hier hoor en zie kan ik op dat moment al lang niet meer duiden. Ik kan het alleen ondergaan en hopen dat ik er later soep van kan koken:

Maar er is ook iets vreemds aan de hand. Terwijl Wim en ik verhalen van Paul aanhoren en er helemaal in worden meegezogen, is wat we zien niet echt in overeenstemming met wat we horen.  Wat we horen is de droom, het beeld van hoe het er over vijf jaar uitziet. Wat we zien is hoe het er nu uitziet en dat zijn gebouwen die grotendeels leeg staan. Waar worden we hier nou verliefd op, wat we zien of wat we horen?

We worden verliefd op het verhaal dat door Paul zo enthousiast en overtuigend wordt verteld dat je niet anders kunt dan zien wat hij en Peter al lang geleden hebben gezien toen ze dit project begonnen. En dat beeld zien Wim en ik nu ook omdat het verhaal erover zo goed en meeslepend is.

Wees dapper
In één van de gebouwen gaan we naar binnen. Ik maak er twee foto’s die me iets te vertellen hebben over het geheim van Coehoorn Centraal: Wees dapper en Ik maak alles nieuw.

Dapper zijn betekent in het geval van Paul en Peter ook ‘nee’ zeggen tegen kansen die op het eerste gezicht erg aantrekkelijk lijken omdat ze geld opleveren, maar die niet echt passen in hun filosofie. Een bedrijf dat ruimte van ze wil huren maar met eigen voorwaarden komt over het gebruik van die ruimte kan het vergeten als die voorwaarden botsen met waar Coehoorn Centraal inmiddels voor staat. Dapper zijn betekent ook dat als  iemand niet wil meewerken, als is het een belangrijke medewerker van de gemeente of provincie, zeggen: dan slaan we je gewoon over, wij gaan verder.

Laat anderen meedromen
Maar dit laatste komt zelden voor want de medewerking komt van alle kanten, alsof iedereen ook een blije burger wil zijn, net als Paul en Peter. En daar schuilt volgens mij een nieuw stukje van het geheim. Waarom zoveel medewerking, zoveel zogenaamde toevalligheden?

Paul en Peter zijn begonnen met een droom die zo duidelijk voor ze is dat ze er een verhaal over kunnen vertellen waar iedereen die ermee in aanraking komt voor valt. Vallen voor het verhaal betekent net als Paul en Peter de uitkomst ervan zien. En als dat gebeurt, als steeds meer mensen meedelen in de droom, wordt er steeds harder aan de realisatie ervan getrokken, gaat het proces van realisatie steeds sneller. En daarom: ze staan nog maar aan het begin maar over een kleine vijf jaar hebben ze het voor elkaar.

Dus het geheim? Droom groot. Vertel het verhaal over je droom groots en meeslepend en met bravoure. Wees dapper, standvastig en heb vertrouwen in de kracht van je verhaal. En als je dat doet maak je alles nieuw.

Lees ook: Van bloggen word je rijk

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , , ,

De economische crisis in de praktijk

Geplaatst op 3 oktober, 2013 

Het zijn van die winkeltjes waar we allemaal wel eens komen.  Niet vaak maar we vinden het wel handig dat ze er zijn die Bruna’s, Marskramers en DA drogisterijen bijvoorbeeld. En als ze om de hoek van de straat te vinden zijn, is dat helemaal handig. Je kent de mensen die er werken en je leert wat van hun bijzonderheden kennen en omgekeerd.

Tot zonder enige waarschuwing vooraf zo’n winkeltje ineens gesloten is. Gisteren kocht je er nog wat en vandaag is de boel dicht. Definitief.  Achter het raam hangt bedoeld als dankwoord een korte een afscheidsbrief.

‘De economische crisis in de praktijk‘, dat is wat er bovenaan de brief staat.

Het is verschrikkelijk je winkeltje te moeten sluiten. Voor een winkelier zijn zakelijk en persoonlijk leed als spaghetti slierten in elkaar verwikkeld, dan is er geen zakelijke kant en een persoonlijke kant. Er is maar één kant en dat is de pijnlijke kant.

Maar je kunt niet alles op het bordje van de economische crisis alleen leggen.

En dat zou ik graag in een kort betoog helder willen maken maar het lukt me niet. Het voelt als een trap na naar die winkelier die z’n leven nu zo drastisch veranderd ziet. Maar ik wilde het toch even zeggen: je kunt niet alles op het bordje van de economische crisis alleen leggen.

‘De economische crisis in de praktijk’, ik zal het maar interpreteren als pijnkreet en niet als analyse van wat precies de oorzaken zijn geweest.

Sterkte mannen.

Leestip: ‘Failliet ben je zomaar niet‘ van Edwin Mijnsbergen

Bewaard onder Mening, Ondernemen | Reageer

Tags: , ,

Zoekt jouw club of organisatie sponsoren?

Geplaatst op 9 oktober, 2012 

Een voetbalclub is dringend op zoek naar nieuwe sponsoren. In ruil voor sponsoring bieden ze een traditioneel pakketje mogelijkheden aan zoals naamsvermelding op het shirt, een reclamebord langs het veld of vermelding op een groot videoscherm in de kantine.

De club heeft een goed bezochte website waar de sponsoren met een logo en soms ook met een link naar de website van de sponsor staan vermeld. De club gebruikt ook social media.

De club kent de bedrijven in de regio, weet precies welke bedrijven ze graag als sponsor hebben. Maar als de club bij die bedrijven binnen komt, waarmee komen ze dan binnen? Met het verhaal over het shirt, reclamebord en videoscherm? Voor sponsoren die emotioneel en sociaal verbonden zijn aan de club prima maar trekt het ook nieuwe sponsoren aan die bedrijfsmatig naar een investering kijken, die gewoon waarde voor hun geld willen?

Zet als club je website en social media kanalen eens in om online reclame te maken voor de sponsoren. Zorg op de website van de club voor een sponsorblog en ga bloggen over je sponsoren.

Drie mogelijkheden:

1. De sponsor heeft al artikelen voor online publicatie, bijvoorbeeld voor een nieuwsbrief of website. De club publiceert deze op de sponsorblog  en verspreidt deze via social media.

2. De sponsor heeft geen artikelen voor online publicatie. Voor deze sponsoren zorgt de club voor een interview en werkt dit uit in een artikel (desgewenst meerdere interviews en meerdere artikelen). De club publiceert deze op de sponsorblog  en verspreidt deze via social media.

3. Dan zijn er nog sponsoren die het gebruik van Internet voor online reclame een goed idee vinden en er niet aan toe komen dit zelf in de praktijk te brengen. Voor deze sponsoren biedt de club de mogelijkheid ze op weg te helpen met een website, blog en social media.

Misschien even wennen om op deze manier naar sponsoring te kijken maar eigenlijk is het gewoon een kwestie van waarde uitwisselen.

Gebruik je als club al social media? Vergeet niet om de mensen, bedrijven en organisaties die de club volgen ook terug te volgen en om social media actief in te zetten om te netwerken. Je kunt daar veel meer mee doen dan alleen wedstrijduitslagen publiceren.  Vragen?

Bewaard onder Bloggen, Ondernemen | Reageer

Tags: , , , ,

Menselijk ondernemerschap

Geplaatst op 14 december, 2010 

‘Men heeft doel en middelen verward door het geld tot doel te maken en de mens tot middel. Het zijn mensen die geld kunnen maken en niet omgekeerd. Vooral het bedrijfsleven heeft tot taak om in hun beleid in termen van welzijn te denken en niet alleen in termen van geld (….)’

Paul de Blot

Bewaard onder Citaten, Ondernemen | 2 Comments

Tags: , ,

Authentiek en gelijkwaardig ondernemen

Geplaatst op 3 november, 2010 

Zaterdag was ik in Deventer en had daar een hele leuke tweetmeet met @Berdtvr .

We spraken onder andere over zakelijke relaties en over communicatie. Er bestaan allerlei modellen over verschillende typen mensen en hoe je die het beste kunt aanspreken op een manier die past bij hun persoonlijkheidstype. Die modellen zijn dankbaar gereedschap voor trainers en adviseurs die er hun boterham mee verdienen.

Op papier kunnen die modellen er veelbelovend uitzien maar om nou iemand aan de hand van een model in te delen in een hokje (bijvoorbeeld type ‘rood’) en dan de communicatie aan te passen aan hoe een type ‘rood’ volgens het model wil communiceren, dat gaat me echt te ver. Dan vermoord je de authenticiteit.

Waar hadden we het nog meer over? Oh ja, voorwaarden. Je kent ze vast wel: de inkoop- en verkoopvoorwaarden. Ik hou daar niet van en experimenteer graag met samenwerkingsvormen waarbij die beruchte kleine lettertjes niet nodig zijn. Soms lukt dat zoals het samenwerken met Theo Buijsrogge aan zijn boek ‘Succeskompas’. Soms lukt het ook niet zoals een uitgeverij die akkoord ging met samenwerken op basis van waardebepaling achteraf en bij nader inzien toch met een contract op de proppen kwam omdat de directeur het allemaal te riskant vond.

In zijn blogpost ‘Acts of Surrender 16: Past the Point of No Return’ zegt de schrijver Mark David Gerson :

‘I’ve let go many of the trappings of the outer world, including many aspects of the codependent, marginally abusive relationship I’ve had with creditors and official agencies. Because they hold the power of consequences over me, I have related to them from a place of fear-based self-preservation. Put another way, as I’ve mentioned here before, I’ve now declared myself sovereign — not above the law, but no longer under it.’

Hoe vaker ik deze woorden lees, hoe meer ze me raken.

Bewaard onder Citaten, Communicatie, Ondernemen | 2 Comments

Tags: , , ,

Mensenwerk

Geplaatst op 9 augustus, 2010 

Op de laatste avond van mijn motorvakantie loop ik langs het pizza restaurant. Sjaak staat buiten en vraagt of ik nog even een biertje kom drinken. De verleiding is groot maar ik bedank. Morgen wil ik vroeg opstaan en fris weer naar huis rijden en ik wil nog afscheid nemen van een paar andere mensen. ‘We houden contact!’ roepen we. De eerste zinnen voor een aantal blogs denderen dan al door mijn gedachten. Iets over oude en nieuwe glorie en passie.

Ik loop in de richting van waar de zon bezig is met ondergaan en stap nog even binnen bij taverne ‘Chalet’ om afscheid te nemen van Jo en Veronique.

In de horeca werken twee soorten mensen. De ene soort vraagt wat je wilt bestellen en of het heeft gesmaakt. Ook al kom je vaker op bezoek, ze beperken zich tot de standaard Horeca zinnetjes: beleefd maar inhoudsloos. Tot een gesprek komt het niet. De andere soort zal je vragen of je op vakantie bent en of je het naar je zin hebt, het begin van een leuk gesprek.

De eerste soort is vervangbaar. Je kunt ze vervangen zonder dat je een verschil merkt want ze gebruiken dezelfde beleefdheden. Ze brengen je bord en/of glas en behandelen je als klant. Dit zijn wat Seth Godin in zijn boek ‘Linchpin’ de cogs noemt, de tandwielen. Als je in een machine een tandwiel vervangt, merk je er ook niets van.

De tweede soort is onmisbaar. Als zo iemand verdwijnt of vervangen wordt, merk je het meteen. Seth Godin noemt dit de Linchpins, zij die de kunst van het mens-zijn verstaan en mensenwerk doen. Zij brengen je bord en/of glas en behandelen je niet als klant maar als mens en dat doen ze door zelf mens te zijn. En dat is precies wat Jo en Veronique deden als ik er ’s avonds nog even op bezoek ging voordat ik mijn tentje opzocht.

De eerste keer dat ik er kwam vroeg Jo me of ik op vakantie was en sindsdien vertelde ik hem ‘s  avonds altijd even over mijn motortocht en avonturen van die dag.

Jo en Veronique verstaan de taal van het mens-zijn die voor sommigen zo moeilijk te leren is. Ik denk dat iedereen in staat is die taal te spreken maar of je het ook doet, wordt bepaald door in welke mate je in de ban bent van je reptielenbrein. Het reptielenbrein is het deel van het brein waar de angst leeft en dat bang is om fouten te maken. Het deel van het brein dat zegt dat niemand zit te wachten op het mens-zijn en dat je er toch niks aan hebt. Niks is minder waar want in de horeca kom je graag nog eens terug voor mensen als Jo en Veronique.

Taverne ‘Chalet’ vind je in Vaals aan de Vaalserhaagweg 5 (een zijstraat van de Maastrichterlaan). Website: http://tavernechalet.nl/

Lees ook: de taal van het reptielenbrein

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , ,

Oude en nieuwe glorie – deel 2

Geplaatst op 6 augustus, 2010 

Drie dagen later zit ik er weer. Zelfde pizza restaurant, zelfde terras, ander tafeltje. Binnen is het weer afgeladen vol en dat is geen probleem want ik zit graag buiten. Als je veel buiten bent, verandert je gevoel voor temperatuur en voel je de wind in al z’n finesses veel nadrukkelijker langs je huid en door je haren. Heerlijk vind ik dat, alsof je aangeraakt wordt door iets onzichtbaars.

Ambassadeurs

Als ik weer in mijn schrift zit te schrijven, staan er ineens twee oudere dames aan mijn tafeltje. Of ze ook even mogen zitten terwijl ze op de taxi wachten. Tuurlijk, kom er gezellig bij. De dame die tegenover me zit ontpopt zich als een gezellige praatster. Wat ik eerder op deze blog schreef over spontaniteit klopt gelukkig niet want tegenover me zit het levende bewijs dat ook volwassenen heerlijk spontaan kunnen zijn.

De gezellige praatster blijkt Sjaak al twintig jaar te kennen en in korte tijd ken ik zijn hele biografie. Het klopt helemaal met het beeld dat ik me al had gevormd. De dames zijn geen klanten en ook geen gasten, het zijn echte ambassadeurs.

Linchpins en tribes

Ik denk aan de boeken van Seth Godin: Linchpin en Tribes. Ik heb Seth eerder dit jaar in Antwerpen gezien en was onder de indruk van zijn betoog. Wat ik hier in Vaals beleef is het boek Linchpin in de praktijk. Sjaak is een Linchpin, iemand die het verschil maakt en die onmisbaar is door zijn mens-zijn, iemand die zijn menselijkheid meeneemt naar en in zijn werk, iemand die zijn menselijkheid deelt met anderen, iemand die anderen ook mens laat zijn.

De dames zijn Sjaaks ambassadeurs, deel van zijn tribe. Onopgemerkt heb ik me ook aangesloten bij die tribe. Dat gaat vanzelf zodra je geraakt wordt door de passie van het mens-zijn. Voor mens-zijn heb je geen matglas nodig om de buitenwereld buiten te houden en de binnenwereld binnen zoals die bedrijven in Duitsland en heb je geen grote reclameborden nodig zoals die bedrijven in België. Dat is allemaal vergane glorie. Wat je dan nodig hebt ben je zelf, de nieuwe glorie: ten volle zijn en laten zien wie je bent.

Verandering

Verandering is een magisch proces. Eerst lijkt het alsof er alleen maar dingen wegvallen en verdwijnen, dingen die vroeger met succes werkten, werken ineens niet meer. Het is een tijd van afscheid nemen en van rouwen met alle gevoelens die daarbij horen. En dan komt de leegte, the void zoals dat in het Engels zo mooi heet. Het oude is weg en het nieuwe is er nog niet, de tussenin fase. En dan, ogenschijnlijk vanuit het niets, dient zich het nieuwe langzaam aan.

Maar zo gaat het in werkelijkheid niet. Verandering is geen lineair proces van afscheid nemen , leegte en het nieuwe. Het nieuwe ligt al besloten in het oude. Zoals Brida zich in het gelijknamige boek van Paulo Coelho de woorden van haar vader herinnert: ‘De nacht is alleen maar een deel van de dag’.

De vergane glorie, het industriële tijdperk dat we dagelijks zien afbrokkelen, draagt de zaadjes van de nieuwe glorie al in zich mee. Hier en daar is die nieuwe glorie al volop zichtbaar en voelbaar zoals bij het pizza restaurant. Ik heb het over het tijdperk MENS.

Ondernemen

De dames rijden weg met hun taxi en ik krijg mijn pizza. Nee, geen inferno. Dit keer wil ik de calzone proeven en die is ook heerlijk

Na het eten schuift een vriend van Sjaak aan die heeft meegeholpen bij het opbouwen van het pizza restaurant. We praten over de grote veranderingen in het bedrijfsleven en hoe belangrijk het is om aandacht te geven aan kleine klussen en opdrachten. Veel grote bedrijven hebben zich laten verleiden door het grote geld en zitten nu in de problemen. Kleine ondernemers en zelfstandigen zijn in het gat van de kleine klussen en opdrachten gesprongen en hebben een goede boterham. We hebben het ook over motorrijden, voetbal en het pizza restaurant.

Bedankt

Hoewel het binnen nog vol zit en het voor het hele team alle hens aan dek is, maakt Sjaak even tijd om buiten een praatje te maken. Met zijn schort nog onder het meel ziet hij er karakteristiek uit. Jammer dat ik geen foto heb gemaakt.  Hij heeft nog volop toekomstplannen: videoschermen, nieuwe website, recepten uitwisselen, kooklessen geven en lezingen.

Sjaak en Thea Treffers en het hele team en ’tribe’ van Pizzeria Bellissima, bedankt voor het delen van jullie passie en mens-zijn. Het heeft me geraakt en geïnspireerd. Ik kan haast niet wachten tot ik volgend jaar weer in Vaals ben maar misschien hoeft het niet zo lang te duren.

Namasté,

Peter.

Pizzeria Bellissima is te vinden in Vaals, Maastrichterlaan 137. Website:  http://www.pizzeria-bellissima.nl/ Tip: eet langzaam (ja, ik weet dat dit moeilijk kan zijn) zodat je behalve de pizza ook de sfeer goed kunt proeven. Doe je Sjaak de groeten van mij?

Lees ook: Oude en nieuwe glorie – deel 1

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , , ,

Oude en nieuwe glorie – deel 1

Geplaatst op 5 augustus, 2010 

Troosteloosheid en schoonheid

Ik had op de motor een tocht gemaakt waar ik nog van onder de indruk was. Hij begon met troosteloze fabrieksgebouwen in Duitsland, eindigde met troosteloze fabrieksgebouwen in België en daartussenin zat de schoonheid van het Moezeldal tussen Trier en Koblenz.

Pizza inferno

Ik was neergezakt op het terras van een pizza restaurant en had op de kaart nummer 14 uitgezocht: de inferno. De naam klonk veelbelovend. Zoals altijd had ik mijn rugzakje meegenomen met daarin mijn belangrijkste gereedschappen: een boek van Paulo Coelho, een schrijfschrift en een pen.

De inferno smaakte goddelijk heerlijk en pittig en was in no time kennis aan het maken met mijn maag. Wat kun je van het verteren van een heerlijke maaltijd toch lekker ontspannen. Beter dan mediteren. Terwijl ik op het terras nog wat zat te genieten, begon ik te schrijven in mijn schrift.

Vergane glorie

In gedachten zag ik die fabrieksgebouwen weer. In Duitsland waren de grote bakstenen gebouwen me opgevallen met matglazen ruiten die de binnenwereld strikt scheidden van de buitenwereld. In België was er geen ontkomen aan de reclameborden die zeer nadrukkelijk aanwezig waren aan weerszijden van de weg.

Ik schreef op: vergane glorie, de vergane glorie van het industriële tijdperk dat we in snel tempo aan het afsluiten zijn.

De fabrieken in Duitsland draaien nog maar zijn innerlijk dood. De ziel is er gillend de tent uitgevlucht en het lichaam, de fabriek, weet het maar wil er nog niet aan toegeven. De dood is onvermijdelijk. In België dringt het langzaam door dat grote reclameborden, nog grotere reclameborden en zelfs de allergrootste reclameborden, niet meer helpen.

Terwijl ik zat te schrijven werd ik steeds meer geraakt door de passie en de energie die uit het pizza restaurant stroomde.

Passie

Als je het pizza restaurant binnenkomt, passeer je aan je linkerkant meteen de open keuken. Je kunt er alles zien, horen, ruiken en ervaren. Ook al heb je nog niks gegeten, bij binnenkomst heb je meteen je eerste smaakervaring. In de keuken is Sjaak eigenaar, gastheer, kok en entertainer tegelijk en ook de co-creator van de passie en energie die mij buiten zo raakte.

Bij binnenkomst heeft Sjaak voor iedereen een hartelijk woord. Het kan niet anders of hij heeft zijn keuken bewust bij de ingang gebouwd want zo heeft hij met iedereen contact. De bekende gasten (hij noemt zijn klanten gasten) worden als ze voldaan weer vertrekken bedankt met een hand of knuffel. Woorden van passie, empathie, plezier en dankbaarheid  stromen aan één stuk door. Ze klinken warm, echt en gemeend. Het restaurant zit vol maar druk of niet druk, voor de mensen maakt hij tijd want hij weet dat het daar om draait: om de mensen. En daarom is Sjaak vooral dat: mens. Het pizza restaurant is veel meer dan alleen een plek waar mensen gaan eten en drinken. Dit restaurant is een plek van verbinding en contact.

Ik stelde het moment van afrekenen zo lang mogelijk uit om alles op me te laten inwerken. Ik kom al een aantal jaren in Vaals en heb er in snel tempo eettentjes en restaurants zien komen en gaan. Sommige bestaan een jaar of hooguit twee jaar en zijn weer verdwenen. Het pizza restaurant heb ik al vaker gezien maar op de één of andere manier nog niet eerder bezocht. Vandaag wel en ik schrijf het meteen bij op mijn lijstje locale favorieten.

Tijdens het afrekenen vertel ik Sjaak dat pizza nummer 14 zijn naam veel eer aan doet en hoe ik heb genoten van hoe hij met zijn gasten en zijn team omgaat. Ik ben geraakt door het zien en horen van zoveel passie. Sjaak vertelt liefdevol over zijn keuze van de pepertjes die hij gebruikt en over die speciale olie en ik krijg weer trek. Zal ik nog een nummer 14 bestellen?

Hij vindt het eigenlijk abnormaal dat het alleen mij opvalt dat hij zijn werk met zoveel passie doet. Dat het andere mensen niet opvalt kan ik maar moeilijk geloven, dat maar weinig mensen er erkenning voor geven geloof ik wel. We leven in spannende tijden zeg ik hem, het komt terug dat we allemaal weer vanuit passie werken.

Binnenkort deel 2 van oude en nieuwe glorie. Dan vertel ik je ook hoe en waar je zelf getuige kunt zijn van wat ik hier schreef.

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , ,

Volgende pagina →