Bij jezelf beginnen maar snel daarna aan een ander peuteren

Geplaatst op 20 november, 2015 

Ik vind het een intrigerend fenomeen: je doet je hele leven iets, laten we zeggen roken, stopt daar dan mee en neemt het daarna anderen kwalijk dat ze doen wat jij zelf ook deed.

Om niemand tegen de schenen te stoppen mezelf als voorbeeld.

Stoppen met vlees eten.
Het is alweer even geleden dat ik gedurende een kleine tien jaar geen vlees at. Niks mis mee, hartstikke goed, vooral nu we weten wat een impact vlees eten heeft op de klimaatveranderingen. Dat wisten we trouwens toen ook al maar nu beginnen de effecten angstig dichtbij te komen.

Ik werd alleen wat te fanatiek want na enige tijd werd de vleeseter de vijand. Niet dat ik agressief tegen ze deed, nee. Ik wachtte en hoopte dat ze mij aanspraken op mijn keuzes, dat ik bijvoorbeeld geen vlees at maar wel leren schoenen droeg. Jezus, wat een preek had ik dan voor ze! Fidel Castro zou er jaloers op zijn geweest.

Geweldloze Communicatie.
Ik stopte het project om geen vlees te eten en begon een nieuw project: geweldloze communicatie. Wat begon als een eenvoudige basistraining werd een jaar of drie de ene training na de andere.

Begin bij de bakker of de slager drukte de trainster ons op het hart na de basistraining maar dat deed ik niet. En zoals ik het achteraf van anderen beluisterde deed niemand dat. Nee, lekker thuis mee gaan experimenteren en weet je wat, overal waar het maar mogelijk is.

En jee, wat wordt je daar onuitstaanbaar van zeg! Constant op de loer of je iemand op een oordeel kunt betrappen en dan van die trainingspraat uitkramen ‘dat herken ik als een oordeel’. Of ‘Voel je misschien X en heb je behoefte aan Y?

Wat zijn we toch een schatjes.
Voor iemand die vlees at was ik geen gezellig gezelschap en voor iemand die zich bediende van oordelen was ik dat ook niet. Ik nam het anderen kwalijk wat ik zelf ook had gedaan. Vind je dat niet raar? Ik wel.

Over het waarom kan ik alleen maar gissen. Zal wel een ego-dingetje zijn maar dat is me wat te gemakkelijk. Eigenlijk wilde ik dat iedereen zou kappen met vlees eten want dan kon ik het makkelijker vol houden, wilde ook dat iedereen geweldloos zou communiceren want dan kon ik het makkelijker vol houden. Geen verleiding, geen jaloezie, lekker makkelijk.

Verander de wereld maar begin bij jezelf. Juist. Iedereen is het daarover eens maar ergens, al heel snel na dat prille begin, moet er toch vooral ook aan de ander worden gepeuterd en daar word je onuitstaanbaar van. We weten allemaal dat we een ander niet kunnen veranderen en proberen het toch. Wat zijn we toch een schatjes.

Ik kan trouwens erg lachen om iemand die me een paar jaar geleden nog aansprak op wat ik in een restaurant bestelde. Ze haalde een informatiekaartje uit haar tas om me te laten zien wat er van mijn keuze wel en niet deugde. Ik lachte haar niet uit, zeker niet, ik lachte om mezelf want dat soort dingen heb ik ook gedaan. Zoals ik al zei: wat zijn we toch een schatjes.

Bewaard onder Persoonlijk

Tags: , , , ,

Reacties

12 Reacties to “Bij jezelf beginnen maar snel daarna aan een ander peuteren”

  1. Rob Alberts on november 20th, 2015 11:03

    In mijn Makro-idiotische tijd heb ik mij ook misdragen.

    Of ik nu een plezieriger persoon ben mogen anderen bepalen.

    Vriendelijke groet,

  2. Peter de Kock on november 20th, 2015 21:43

    @Rob: Hihi, doet me goed te horen dat anderen dat ook hebben. Maar goed dat we elkaar toen niet hebben ontmoet 🙂 Goed weekend Rob.

  3. Petra on november 20th, 2015 14:14

    Yes indeed, waarschijnlijk zijn we ons zelf nog aan het overtuigen zolang we pijlen op en ander richten. Maar het goede nieuws is dat we dus de wereld veranderen door onszelf aan te pakken. En dat is een stuk eenvoudiger dan al die anderen proberen te veranderen… Je slaat de spijker op z’n kop!

  4. Peter de Kock on november 20th, 2015 21:45

    @Petra: Dank je wel. Het intrigeert me wel, die pogingen aan een ander te sleutelen. Misschien vertrouwen er er niet altijd op dat we vanuit onszelf zoveel meer voor elkaar krijgen.

  5. Petra on november 21st, 2015 18:33

    Dat zal het zijn… het is een hele ontdekkingstocht.

  6. Peter de Kock on november 21st, 2015 20:39

    @Petra: een pad vol oude overtuigingen uit ons systeem schoppen. Hup, opzouten, jullie werk is klaar, nu wat nieuws!

  7. Tess Doucet on juni 15th, 2016 13:25

    Superherkenbaar Peter.

    Ik ben nu (weer) met Geweldloze Communicatie bezig en oefen volop in het gezin. Soms met positief effect, soms met negatief.

    Het lastigste vind ik mezelf niet te vergeten, hoe voel ik me eigenlijk, wat heb ik nodig?

    Het niet over GC beginnen lukt wel redelijk. Intussen probeer ik het “gewoon” toe te passen. Vooral veel oefenen met “ik voel…” “ik heb behoefte aan …”

    Dit blog geeft veel voor mij herkenbare praktijksituaties rond kinderen, school en opvoeding.

    https://geweldloosleven.wordpress.com/2015/09/13/je-kinderen-vertrouwen-doodeng/

  8. Peter de Kock on juni 15th, 2016 20:39

    @Tess: Bedankt voor de blogtip. Dat vond ik zo leuk van blogjes, dat je kunt meeleren met wat anderen aan het leren zijn. Het punt waar GC bij mij het vaakst knelt is dat van het afstemmen. Dan weet ik wat de ander nodig heeft en wat ik nodig heb en denk ik: ga jij jouw ding doen, doe ik het mijne. Met afstemmen heeft dat natuurlijk weinig te maken.

  9. Tess Doucet on juni 15th, 2016 21:36

    @Peter ja, dat heb ik ook nog niet door. Niet te snel naar behoeftes of verzoeken gaan is mijn gevoel. Het beste soort effect tot nu toe is dat ik met man en kinderen helderder krijg waar ieder zit, dat elk gezinslid meer ruimte krijgt om emoties te delen en (idealiter) er dan een logische/organische/natuurlijke vervulling van behoeften ontstaat.

    Het gaat om de zucht, de vertraging, het moment dat je samen aandacht kunt geven aan de eigen emoties, en vervolgens ook die van de ander.

    Dat er een gezamenlijke ruimte ontstaat waarin dat alles er mag zijn – ook als het niet direct of concreet vervuld wordt.

    Die tijd en ruimte, dat ongemakkelijke – dat je daarmee vertrouwd raakt.

    Dat elk moment de keuze biedt daar samen in te verwijlen. Met het vertrouwen dat het iets oplevert.

    Ik vind die vertraging nog moeilijk, er is vaak tijdsdruk. Niet alleen omdat er iets anders “moet”, of een ander iets vraagt, maar ook omdat er snel ongeduld is en oordelen en boosheid bliksemsnel opkomen. Tolerantie lukt (ook mij) niet altijd.

    Ook vind ik het lastig om het “leuk” te houden, “luchtig”, “speels” > om niet onder te gaan in de zwaarte, want daarin verlies ik vaak de verbinding.

    De omschrijving van “steentjes gooien” (van Jan van Koert) vind ik wel aardig, doet me ook denken aan Stephen Covey’s emotionele bankrekening: je stort er steeds iets op, zonder bij te houden wat er op staat en of je er genoeg voor terugkrijgt. Hoewel, misschien is dat wel een punt: dat je wel voor jezelf bijhoudt wanneer je genoeg is, en dat ook checkt bij de ander.

  10. Peter de Kock on juni 15th, 2016 22:31

    @Tess: Ik krijg ineens iets helder naar aanleiding van jouw woorden over de zucht, de vertraging (waarvoor dank): ik wil vaak te snel, veel te snel. Ik zou beter kunnen oefenen zoals we dat tijdens de Tai Chi les doen: als je denkt dat je al vertraagt, vertraag dan nog meer.

    En ondergaan in de zwaarte herken ik ook. Een gesprek hoeft, voor mij dan, nou ook weer geen soort van therapeutische sessie te worden. Blijven oefenen dus, bedankt voor de reminders.

  11. Tess Doucet on juni 16th, 2016 12:15

    @peter 🙂 jij bedankt voor dit blog, ik ben er nu zelf zo mee bezig, het is heerlijk om te zien hoe anderen proberen en waar ze tegenaan lopen.

    Vroeger of later hoop ik dat mijn partner ook spontaan op het idee komt om een cursus GC te doen.. de zwaarte heeft ermee van doen dat ik de kar alleen lijk te moeten trekken haha… ik zal het hem geheel geweldloos moeten vragen.

    Intussen houd ik me voor dat niet alles ineens hoeft en kan en stop! met zo graag continu perfect geweldloos en super in verbinding willen (moeten?) communiceren. Walk away… slowly.. adem uit.

    Dag!

  12. Peter de Kock on juni 16th, 2016 20:15

    @Tess: Ter afronding een herinnering aan mijn trainingen GC.

    De leukste momenten van de basistraining waren de momenten dat we met een aantal deelnemers na een dag van trainen in Rotterdam op de tram stonden te wachten. We maakten grapjes om wat we geleerd hadden, hoorden mensen om ons heen en schoten in de lach omdat we het in gedachten al vertaalden naar GC, we wezen elkaar met een lach op de oordelen die we hoorden. Daar, wachtend op de tram, leerden we eigenlijk het meest en op de leukste manier.

    De grootste eye-opener van alle trainingen was voor mij dat gevoelens behoeften signaleren, vervuld of onvervuld. DAT (!) had ik heel graag al op de kleuterschool geleerd.

    Alvast een goed weekend Tess.

Laat je reactie achter!