Ongemakkelijke situaties
Geplaatst op 17 augustus, 2015
Moeder en jong kind lopen langs het terras. Moeder zet kind tegen een muur met het gezicht naar die muur. Kind huilen. Of het maar even wil nadenken over wat het aan het doen is. Kind nog harder huilen.
Vader en jong kind lopen door de winkelstraat. Vader tilt kind op en zet het achter een hekje waar het niet weg kan. Kind huilen. Vader zegt dat ie er genoeg van heeft en doet net of hij wegloopt. Kind nog harder huilen.
Ik verzin het niet, was dat maar waar.
Ik heb met die kinderen te doen. Eigenlijk zou ik ook met die ouders te doen moeten hebben maar dat heb ik een stuk minder. Dat zal wel met mijn oordelen te maken hebben.
Moet ik in zo’n situatie wat doen of juist niet en waarom? En als ik wat doe, wat dan en hoe? Heeft iemand hier ervaring mee?
Bewaard onder vaderschap
Reacties
14 Reacties to “Ongemakkelijke situaties”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Na ouderavonden begrijp ik kinderen altijd beter.
Met een heel dorp een kind opvoeden geeft nog altijd betere resultaten dan onze verstedelijkte maatschappij.
Reageren geeft te vaak te veel agressie.
Al begrijp ik dat je dat juist wel wilt reageren.
Vriendelijke groet,
@Rob: Ik weet niet of ik wil reageren. Eigenlijk wil ik het wel en tegelijk ook niet. Ik voel me verscheurd in zo’n situatie. De boal doen escaleren is het laatstw wat ik wil. Ik gedachten heb ik zo’n kind lief, dat is iets. Het houdt me bezig.
kijk waarom het jou raakt en waar en waarom
@Es: dat weet ik en ik denk dat jij weet wat mijn bevinding is.
Jouw verscheurd worden in zulke situaties begrijp ik.
Ook ik vind dat moeilijk!
Begrijpende groet,
@Rob: Blij met je reactie. Thx.
Ja, heel herkenbaar.
Ik ken iemand die in zijn nabije omgeving met regelmaat twee kindjes afgeblaft en uitgefoeterd hoort worden. “Hou op met huilen! Je bent toch geen klein kind!” Kind was toen 2 of 3, andere 4 of 5. “Wat zeur je toch? Doe normaal!” Almaar snauwen en boos doen. Misschien heeft het kind een reden om te huilen? Wil het iets vertellen? Geen ruimte. Kind krijgt uitslag. Dermatoloog kan er niks aan doen.
Toch deed degene niets. Waar bemoei je je mee? Als het bekenden zijn, waar je niet omheen kan. Het voelt voor hem laf en pijnlijk, maar hij weet niet hoe of wat wel.
Een soort van bidden en liefde naar alle partijen (ook de gestresste, onmachtige, oververmoeide of waarom dan ook ouder) sturen deed hij maar, vertelde hij me. Soms tegen degene zelf iets laten blijken over onmacht die je kunt voelen als ouder.
Ik weet niet, hoe ik het zou aanpakken. Ik zou het wel graag weten.
Ik denk dat het tijd wordt voor een nieuwe serie, vlog of TV of strip, met een superheld die scenario’s voor ons uittest. Wat jij Peter? Of zou zoiets al bestaan? Ik houd me aanbevolen.
Dank voor een mooi en belangrijk blog : )
@Tess: Bedankt. Ik heb werkelijk geen idee wat te doen in deze situaties. Wat ik deed was niets zeggen, kijken, en van het kind houden. Ik had natuurlijk ook van de ouder moeten houden en dat lukte me even niet. Misschien nu wel een beetje door erover te bloggen. Ik probeer me ook in te leven hoe ik zou reageren als ik de ouder was en een ander sprak me aan op wat ik deed. Ik ben bang dat het de situatie niet zou verbeteren. Ik vind dit werkelijk lastig.
Ouders aanspreken op opvoeden is erg ingewikkeld. Voor je het weet heb je ruzie. En je weet niet wat er voorgevallen is, misschien stak het kind wel de haren in de fik ve ander kind.
Het moet denk ik niet zo zijn dat ouders hun kind niet meer durven corrigeren uit angst voor reacties.
Zo heb ik andersom vaak mee gemaakt. Kinderen die de hele boel afbraken en geen enkele reactie van de ouder.
Als ouders hardhandig of grof tegen hun kind zijn: natuurlijk ingrijpen Al is dat zeker
niet zonder risico.
@Marleen: Daar zeg je zowat, andersom komt inderdaad ook voor. Wat betreft haren in de fik steken: een blogje met wat kinderen mogelijk gedaan hebben zou ook best boeiend zijn 🙂
ik zou een praatje maken met de ouder die er op dat moment kennelijk zo doorheen zit dat die wel een beetje “back to reality”
kan gebruiken: jaja, het is ook niet niks he, ze weten soms tot wanhoop te drijven…
Dan krijg je positieve reactie omdat jij je verplaatst in hun situatie. Dan heb je een opening en kan je rustig ook een praatje maken met het kind en beide weer tot elkaar brengen.
Mensen maken fouten bij het opvoeden, soms zitten ouders er doorheen. Het is aan de omgeving om dan niet te oordelen maar te helpen. Daar heeft het kind ook meer aan!
@Marie: Klinkt interessant, bedankt. Heb je dit zelf wel eens gedaan zo?
Ik kom ook vaak zulke situaties tegen. Huilende kinderen op straat (met zulke ouders, maar lang niet altijd zo erg). Ik praat altijd tegen die kinderen. Zeg: ‘wat ben je verdrietig, je hebt het vast heel moeilijk’ of ‘dit is helemaal niet leuk hè?’, net wat van toepassing is in de situatie. Ik probeer altijd te zeggen wat ik zelf had willen horen van iemand waardoor ik me gesteund voelde en niet zo eenzaam en in de steek gelaten. Dit soort situaties raken me altijd zo diep dat ik na afloop vaak zelf loop te brullen als een klein kind. Ik voel dat mijn eigen kleine kinderpijn wordt geraakt op zo’n moment. En een kind geven wat ik zelf niet gehad heb, heelt wat van mijn eigen kinderpijn.
En wat mooi Peter, dat dit jou ook zo raakt. En wat leuk dat je dit zo deelt.
Anna
@Anna, dank je wel. Ik heb nog een ander voobeeld je voor je (echt gebeurd) dat ik zelf erg tof vond: http://peterdekock.nl/2015/08/06/straatdialoog/