Liefde en degelijkheid
Geplaatst op 11 augustus, 2014
Op het station spreken twee mannen me aan. In schat in Italianen. Willen met de trein naar Emmen. Vragen me hoe dat werkt. Blijkt dat ze uit Kazachstan komen. Degene die in aardig Engels het woord voert vertelt dat hij van het Nederlandse voetbal houdt en noemt als bewijs de namen van alle Nederlandse EK- en WK-helden vanaf 1974. Hij kent er meer dan ik maar ik hoef gelukkig niet naar Emmen: ik ga naar Keulen.
Reizend worden vragen soms vanzelf beantwoord. Zoals: wat is de zin van wat ik doe? Tijdens motorvakantie geniet ik volop van dingen die ik te danken heb aan het werk van anderen. Zonder dat werk geen camping, geen broodje gebakken ei ’s morgens bij die lekkere broodjeszaak en geen terrasjes om maar eens wat te noemen. Met wat ik doe draag ik hopelijk net zozeer bij aan het plezier van anderen. En vraag beantwoord. Voorlopig dan…..
Als je in Keulen uit de trein stapt moet je uitkijken dat je niet tegen de Dom aanloopt. Imposant, dat zeker. Binnen vind ik het onaangenaam luidruchtig. De Dom van Aken is dan wel een stuk kleiner maar wel veel intiemer.
Het voelt heerlijk hier te zijn. Aan alles kun je merken dat dit een flinke stad is. De drukte van de Dom ruil ik in voor koffie op een terrasje. Vertrouwen is een kop hete koffie naar je mond brengen en erop vertrouwen dat het oortje niet afbreekt. Het oortje blijft trouwens heel hoor.
Het leuke van een vreemde stad is er gewoon rondlopen, zonder plan. Via de Hohenzollernbrücke loop ik over de Rijn.
Ik denk aan Breda waar ze zo’n lullig bruggetje hebben waar verliefde mensen liefdesslotjes in hebben gehangen. Omdat dat lullig bruggetje gevaar liep te bezwijken onder het gewicht van die slotjes, moesten die slotjes worden verwijderd. Later mochten ze toch weer blijven hangen.
De Hohenzollernbrücke is een paar honderd meter lang en is vol behangen met liefdesslotjes. De brug geeft geen krimp. Duitse degelijkheid Breda….
Het is natuurlijk niet de degelijkheid van de brug die indruk maakt maar de duizenden liefdesverklaringen die eraan zijn bevestigd. Ach ja, de liefde…..
Na een wandeling door het oude stadscentrum van Keulen neem ik de trein terug naar Aken. Het is druk op het station, chaotisch zelfs. Ik heb genoten van Keulen en verlang nu naar de rust van Vaals. Een terugreis is nooit zo leuk als een heenreis en lijkt ook altijd langer te duren. Ik ben blij als ik weer in Vaals ben. Dit soort dagen leren me hoe ik allebei nodig heb: de drukte van Keulen en de rust van Vaals en dat ik het beste functioneer als ik drukte en rust afwissel.
In Vaals zoek ik een terrasje op om mijn dagboek bij te werken en voicemail te checken. Het wordt Allure en helaas de plek waar ik via een voicemail bericht te horen krijg dat het bijenveld is gemaaid. Veel ga ik daarover niet meer zeggen, lees bijvoorbeeld Wijkziek en wijkpijn. Alles kapot, zo voelt het op dat moment.
’s Avonds laat ontmoet ik Frank weer en het wordt lekker laat. Grote veranderingen, daar gaat het over. Hij ziet en ervaart ze al, ik verlang ernaar.
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: liefde, motorvakantie
Reacties
2 Reacties to “Liefde en degelijkheid”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Die bruggen met slotjes duiken overal op tegenwoordig. De Dom in Keulen ooit eens beklommen en erachter gekomen dat ik het toch wel heel erg veel te hoog vond en doodeng om op een gebouw te staan dat een paar eeuwen terug gebouwd is, gelukkig is de toren, net als het oortje niet afgebroken.
@Daan: Ik moet ineens denken aan maatschappelijke beschouwingen dat we elkaar zo weinig vertrouwen tegenwoordig. Als je alle vertrouwen van een hele dag optelt heb je een hele berg vol vertrouwen.