Plekjes en stekjes

Geplaatst op 30 augustus, 2014 

De blogserie over de motorvakantie 2014 heeft nog een open eindje. Even wat aan doen….

Bij dit uitzicht ben ik weg, ben ik niet hier maar daar:

Vaals landschap

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taverne Chalet van Jo en Veronique: de eerste horeca-stop vanaf de camping naar Vaals en de laatste vanaf Vaals naar de camping.

Taverne Chalet

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De grote afknapper van 2014: Jakarta Going gesloten. Tijdelijk zegt een stuk papier voor het raam. Definitief zeggen de mensen in Vaals.  Echt jammer.

Jakarta Going

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wel nog  steeds in Vaals gelukkig: Pizzeria Bellissima van Sjaak en Thea.

Bellissima

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

D’r Koffereck. De plek om ’s morgens om tien uur de dag te beginnen met koffie en ’s avonds laat af te sluiten samen met Frank. En daarna echt afsluiten bij Taverne Chalet.

Koffereck

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allure.  De plek om even neer te ploffen voordat ik naar Aken ga omdat het precies tegenover de bushalte ligt.

Allure

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

’t Vereinshoes. Een lekker rustig plekje voor als de drukte en uitlaatgassen van de Maastrichterlaan net even wat teveel worden. Net wat meer dan al die andere plekken een plek ook voor onverwachte ontmoetingen.

Vereinshoes

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nobis, hier scoor je het allerbeste ochtendbroodje.

Nobis

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lakis, ‘de Griek’. Hoe vaak heb ik daar wel niet gezeten? Durf het haast niet te zeggen maar dat is ‘allemaal de schuld’ van dat Indonesisch eetcafé dat er vandoor is.

Lakis

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allemaal plekjes en stekjes waar mensen werken die misschien geen idee hebben hoeveel plezier zij bijdragen aan het leven van die man op hun terras. Dat wat we werk noemen is bedoeld om bij te dragen aan het leven van anderen, in welke vorm dan ook. Als je je dat beseft als je ’s morgens uit bed stapt verandert alles.

Vaals is voor mij het bewijs dat de wereld goed is en dat iedereen aardig is.

En hiermee is de blogserie motorvakantie 2014 compleet:

Bewaard onder Fotobloggen, Persoonlijk | 5 Comments

Tags:

De wereld is goed en iedereen is aardig

Geplaatst op 29 augustus, 2014 

Ga je op een dag te voet van Rotterdam naar Marseille ter nagedachtenis van je overleden hond beste vriend.   Ben je onderweg afhankelijk van een heleboel andere mensen. Kom je langzaam maar zeker tot de conclusie dat de wereld goed is en dat iedereen aardig is en bereid je te helpen.

Het verhaal, en ook de conclusie dat de wereld goed is en dat iedereen aardig is, is echt. Het is echt gebeurd. ‘De grootsheid van het al’ van Raoul de Jong. Voor als je tot dezelfde conclusie wilt komen.

Bewaard onder Boeken | 2 Comments

Reclame voor vrede

Geplaatst op 23 augustus, 2014 

Daar zit je dan ineens met bebloede kinderlijken in je gezicht. Het onderschrift wat zoiets als ‘gruwelijke beelden maar ik deel ze toch maar…‘  Social media heet dat. Na een weekje totally offline komt zoiets dan extra hard aan.

Vorige week was de documentaire over het John Lennon / Plastic Ono Band album op tv.

John Lennon sprak daarin over ‘advertisement for war’. Al die oorlogsbeelden op tv, in kranten en tijdschriften, noemde hij reclame voor oorlog. Voor hem en Yoko aanleiding voor de bed-ins for peace want, zo legde hij uit, we hebben reclame voor vrede nodig.

Dankzij social media hoeven wij niet eerst wereldberoemd te worden en in een dure hotelkamer in bed te gaan liggen om reclame voor vrede te maken. Onze enige ‘hindernis’ is de vraag waar we reclame voor willen maken: voor oorlog of voor vrede?

Bewaard onder Mening, Muziek | 12 Comments

Tags: , ,

Zakelijke contacten en zo

Geplaatst op 14 augustus, 2014 

Als je elkaar ‘zakelijk‘ leert kennen weet je niks van elkaar. Je weet elkaars naam, telefoonnummer en e-mail adres maar dat is het dan ook. ‘Hoe gaat het‘ wordt altijd beantwoord met ‘goed‘ en daarna gaat het over de voortgang van het project. Of die ander op dat moment diep ongelukkig is of juist en sky high gelukkig is totaal niet relevant want het contact is immers ‘zakelijk‘.

Des te leuker is het om met zo iemand jaren later af te spreken op een zonnig terras in Kerkrade en het eens over heel andere dingen te hebben dan de projectvoortgang. Met de motor vanuit Vaals is dat praktisch om de hoek.

Op Twitter noemt hij zich @krewinkelkrijst en zijn website vind je hier: http://www.krewinkelkrijst.nl/. Rene is één van de weinigen die zonder zelfcensuur zegt waar het voor hem op staat. Soms komt dat met flinke snelheid binnen maar het is vooral om jaloers op te zijn. Iedereen zit vol eigenaardigheden dus waarom alleen die ene kant aan de buitenwereld tonen? Zakelijk gezien is dat zoals ‘het hoort‘, die ene kant tonen van ‘alles onder controle‘ maar zodra dat masker eraf gaat wordt het pas echt interessant.

Het is bijzonder intrigerend hoe iemand na allerlei  omzwervingen terecht komt bij datgene wat hij/zij het allerliefst doet en dat ook gewoon gaat doen, no matter what. Voor Rene is dat cartoons tekenen. Eind vorig jaar gaf hij zijn tweede boek uit: 50 tinten Krijst. Ik mocht er eentje in ontvangst nemen met voorin de persoonlijke boodschap ‘Enjoy life‘. In Vaals en wijde omstreken voor mij geen enkel probleem.

Met Kerkrade is wel het één en ander mis. De terrasjes zitten bomvol, iets waar de meeste horeca ondernemers alleen nog maar van dromen. Desondanks rijden vrachtwagens luidruchtig en stinkend rakelings langs diezelfde terrasjes vanwege de markt die daar aan de gang is. En als diezelfde markt er al vroeg in de middag mee ophoudt, komt een nog luidruchtigere stofzuiger van de gemeente het plein schoonvegen. Blijf ondertussen vooral genieten van een goed gesprek en je kopje koffie…

Als ik toeristische route uit Kerkrade weer wegrijd vraag ik me af waarom het zakelijke politici zijn die een stad besturen en waarom niet de creatieve ondernemers zoals Rene. Zakelijk gezien zal zal het best efficiënt zijn wat er op zo’n plein gebeurt terwijl de terrassen vol zitten maar wie ook maar een beetje oog heeft voor het menselijke komt toch echt uit op een andere uitkomst.

Tegen een uur of zes ’s avonds toch nog even naar mijn geliefde Aken. In plaats van de Nederlandse bus terug naar Vaals, neem ik een Duitse bus. Lijn 33 doet er vier keer zo lang over en laat me delen van de stad zien die ik nog nooit eerder heb gezien. Zo passeren we een lelijke fabriek met allerlei gekleurde buizen en pijpleidingen eromheen. Het blijkt een ziekenhuis te zijn. Later hoor ik van iemand dat het er aan de binnenkant nog erger uitziet. En daar word je dan geacht in goede gezondheid het pand weer te verlaten….

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

De dag feestelijk beginnen

Geplaatst op 13 augustus, 2014 

Dat doe je in Vaals met een lekker broodje en koffie. Die met gebakken ei is mijn favoriet.

De dag goed beginnen

Met de drukte van Keulen gisteren nog voelbaar, wil ik vandaag de rust in.  Motorrijden is dan ideaal. Kwestie van een mooie route uitstippelen door de Eiffel en gaan. Motorrijden wordt dan een soort van meditatie. Met oordopjes in en een helm op sluit je jezelf af voor een heleboel geluidsprikkels. Het enige dat doordringt is het rustgevende geronk van de motor, als je tenminste rustgevend rijdt…

Het wordt een ritje van ongeveer 150km waar ik een paar uur over doe. Vooral het stuk bij Heimbach is prachtig. Door de heuvels slingert prima asfalt waar het die dag lekker rustig is. Ik laat me gewoon omhoog en omlaag leiden.

In de namiddag, terug op de camping, neem ik een douche. Goed dat niet meer campinggasten op het idee komen ’s middags te douchen want dan is het heerlijk rustig. Met het plan nog even naar Aken te gaan loop ik Vaals weer binnen. Donkere wolken en onweergerommel, maken dat ik bij Taverne Chalet weer blijf hangen. Ik mag er altijd de telefoon opladen en kan er meteen mijn dagboek bijwerken.

Na een wandeling door Vaals en een bord Grieks eten, eindig ik weer bij Taverne Chalet. Daar ontmoet ik twee mede-campinggasten waaronder meesterpianist meneer Kivits.

Ze staan op de camping met een caravan die haast kleiner is dan mijn trekkerstentje. Jammer dat ze al vrij snel weer terug richting camping gaan. Wat ook meteen kenmerkend is voor het verschil tussen caravan-mensen en trekkerstent-mensen…

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

Liefde en degelijkheid

Geplaatst op 11 augustus, 2014 

Op het station spreken twee mannen me aan. In schat in Italianen. Willen met de trein naar Emmen. Vragen me hoe dat werkt.  Blijkt dat ze uit Kazachstan komen. Degene die in aardig Engels het woord voert vertelt dat hij van het Nederlandse voetbal houdt en noemt als bewijs de namen van alle Nederlandse EK-  en WK-helden vanaf 1974. Hij kent er meer dan ik maar ik hoef gelukkig niet naar Emmen: ik ga naar Keulen.

Reizend worden vragen soms vanzelf beantwoord. Zoals: wat is de zin van wat ik doe? Tijdens motorvakantie geniet ik volop van dingen die ik te danken heb aan het werk van anderen. Zonder dat werk geen camping, geen broodje gebakken ei ’s morgens bij die lekkere broodjeszaak en geen terrasjes om maar eens wat te noemen. Met wat ik doe draag ik hopelijk net zozeer bij aan het plezier van anderen. En vraag beantwoord. Voorlopig dan…..

Als je in Keulen uit de trein stapt moet je uitkijken dat je niet tegen de Dom aanloopt.  Imposant, dat zeker. Binnen vind ik het onaangenaam luidruchtig. De Dom van Aken is dan wel een stuk kleiner maar wel veel intiemer.

Het voelt heerlijk hier te zijn. Aan alles kun je merken dat dit een flinke stad is. De drukte van de Dom ruil ik in voor koffie op een terrasje. Vertrouwen is een kop hete koffie naar je mond brengen en erop vertrouwen dat het oortje niet afbreekt. Het oortje blijft trouwens heel hoor.

Het leuke van een vreemde stad is er gewoon rondlopen, zonder plan. Via de Hohenzollernbrücke loop ik over de Rijn.

Hohenzollernbrücke

 

 

 

 

 

 

 

 

 
Ik denk aan Breda waar ze zo’n lullig bruggetje hebben waar verliefde mensen liefdesslotjes in hebben gehangen. Omdat dat lullig bruggetje gevaar liep te bezwijken onder het gewicht van die slotjes, moesten die slotjes worden verwijderd. Later mochten ze toch weer blijven hangen.

De Hohenzollernbrücke is een paar honderd meter lang en is vol behangen met liefdesslotjes. De brug geeft geen krimp. Duitse degelijkheid Breda….

 

Liefdesslotjes

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is natuurlijk niet de degelijkheid van de brug die indruk maakt maar de duizenden liefdesverklaringen die eraan zijn bevestigd. Ach ja, de liefde…..
 

Liefdesslotjes detail

 

 

 

 
 

 

 

 

 

Na een wandeling door het oude stadscentrum van Keulen neem ik de trein terug naar Aken. Het is druk op het station, chaotisch zelfs. Ik heb genoten van Keulen en verlang nu naar de rust van Vaals. Een terugreis is nooit zo leuk als een heenreis en lijkt ook altijd langer te duren. Ik ben blij als ik weer in Vaals ben. Dit soort dagen leren me hoe ik allebei nodig heb: de drukte van Keulen en de rust van Vaals en dat ik het beste functioneer als ik drukte en rust afwissel.

In Vaals zoek ik een terrasje op om mijn dagboek bij te werken en voicemail te checken. Het wordt Allure en helaas de plek waar ik via een voicemail bericht te horen krijg dat het bijenveld is gemaaid. Veel ga ik daarover niet meer zeggen, lees bijvoorbeeld Wijkziek en wijkpijn. Alles kapot, zo voelt het op dat moment.

’s Avonds laat ontmoet ik Frank weer en het wordt lekker laat. Grote veranderingen, daar gaat het over. Hij ziet en ervaart ze al, ik verlang ernaar.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Hoe ver ga je om voor jezelf te zorgen?

Geplaatst op 9 augustus, 2014 

De volgende dag is het droog en mijn motorpak nog steeds nat. Dus ja, er zit niks anders op dan het pak droog te föhnen met de rijwind als föhn. En dat betekent een nat motorpak aantrekken, wat erg oncomfortabel voelt, op de motor stappen en zo snel mogelijk een snelweg zoeken om daar flink gas te geven.

Vanuit Vaals kun je dan globaal twee kanten op: richting Duitsland of richting Maastricht. Omdat ik geen concreet toerplan heb kies ik voor de richting Maastricht. De voorspelde omslag naar mooi zonnig zomerweer zet door en tegen de tijd dat mijn pak helemaal droog is, is het stralend mooi weer.

Ik ben dan ter hoogte van Baexem terecht gekomen wat niet helemaal toevallig is omdat een blogvriend daar is gaan wonen. Vorig jaar hadden we nog afgesproken in Aken. Ik zal dat nooit vergeten omdat daar, met hem, buurtdemocratie  is geboren en daarmee de activiteiten waar ik over blog op de wijkblog.

Door een vervelend toeval, hij tijdelijk geen telefoon, ik een Internetvrije week, lukt het helaas niet dit jaar weer af te spreken. Zijn nieuwe woonplaats is Baexem, dat is het enige wat ik weet. Niet met het idee hem daar toevallig te treffen maar wel met nieuwsgierigheid iets van Baexem te zien, verlaat ik met een droog motorpak de snelweg richting Baexem.

Wat dan volgt is misschien wel het leukste van motorrijden: gewoon weggetjes inslaan niet omdat je ze kent of omdat je weet waar ze heen gaan maar omdat je ze mooi vindt. Tot ik op en gegeven moment merk in de buurt van Venlo te zijn en me afvraag: waar heb ik zin in? Geen Venlo maar Aken met tussenstop op de camping om me om te kleden. Het is dan al flink warm geworden.

Vanuit de camping naar de Vaals is een leuke wandeling met als eerste horeca-stop Taverne Chalet van Jo en Veronique. Geweldig leuk deze mensen weer te zien, alsof een jaar voorbij is gevlogen. Het taverne ligt, anders dan de meeste horeca gelegenheden in Vaals, niet aan de drukke Maastrichterlaan maar in een rustig zijstraatje ervan. Heerlijk. En als je weet dat hun Taverne ook de laatste horeca-stop is als ik ’s avonds laat vanuit Vaals terug naar de camping loop, dan weet je dat ik daar graag en vaak kom.

Op het terras kom ik in gesprek met H. Een oudere man die afwisselend Nederlands en Duits spreekt en soms ineens middenin een verhaal van de ene taal overschakelt naar de andere. Ach, grenzen bestaan hier niet en alles vloeit hier in elkaar over. H. is een echte entertainer, hij zingt en werkt voor een radio omroep. Zijn verhalen over vroeger, toen hij in Spanje werd aangezien voor Leo Beenhakker, doen hem opfleuren. Als hij het over zijn overleden vrouw heeft, word hij somber.  Hij heeft zich uit een hoop activiteiten teruggetrokken, geen zin meer. Ik heb wel te doen met deze mooie verteller.

Veel later dan gepland ga ik alsnog naar Aken, de stad waar ik twee jaar geleden voor ben gevallen. Ik verlang terug naar die verwondering van de eerste keer, de eerste keer in een vreemde stad en dat je voelt dat die stad iets met je doet. Keulen! Ja, Keulen, ik wil naar Keulen. Ik wil die eerst keer herbeleven in een andere vreemde stad: Keulen.

Terug op weg naar de bushalte loop ik langs de Elisenbrunnen. Ja goh, ik wil daar ook wel even met mijn voeten in het water maar dan ben ik misschien te laat terug in Vaals voor een afspraak met twee motorvrienden. Althans, afspraak?  Ik had ze gisteren per sms gevraagd of ze zin en tijd hadden af te spreken maar nog geen reactie ontvangen. De verleiding van de Elisenbrunnen wint het en als ik lekker relaxed met mijn voeten in het water zit, zonnebril en cowboy style zonnehoed op, zie ik een sms bericht dat de voorgestelde afspraak helaas er niet in zit. Aken is dan weer het Aken van die eerste keer…..

In de bus van Aken terug naar Vaals stapt een oude vrouw in helemaal in het wit gekleed. Voordat ze gaat zitten maakt ze met een doekje haar zitplaats helemaal schoon. Ook de zitplaats naast haar en voordat ze daar haar boodschappentassen op zet, aan de opschriften te zien vol biologisch spul, maakt ze met hetzelfde doekje ook de onderkant van die tassen schoon. Energetische vervuiling, dat komt bij me op. Ik heb er wel respect voor dat ze daar zo’n werk van maakt en dat ook gewoon durft, wat een ander er ook van denkt.

En wat denk ik ervan? Dat het ook wel ver gaat zo voor jezelf te zorgen maar dat is bullshit. Het gaat juist ver om niet voor jezelf te doen wat je nodig hebt.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

Spooky en nat

Geplaatst op 5 augustus, 2014 

Op de eerste dag van de motorvakantie zou ik in bed zijn gekropen en er niet meer uit zijn gekomen als het geen motorvakantie was geweest. En omdat het wel motorvakantie was, vond ik het een vermakelijke dag. Wat maar weer eens duidelijk maakt hoe je met je mindset een dag kunt kleuren.

Voor 12 uur stond de tent op met alle spullen, dan nog overzichtelijk gerangschikt, erin. Kampeerspullen schoonmaken is niet mijn hobby maar als ik er zonder controle vooraf op kan vertrouwen dat ik alles bij me heb en dat het ook schoon en fris is, sluit ik ook dit jaar de motorvakantie graag af met schoonmaken.

Na een paar hele hete en zonnige dagen was het een stuk afgekoeld en zwaar bewolkt. De eerste spatjes vielen pas toen de tent al stond. Er stond maar één andere tent op het trekkersveld. Nog nooit meegemaakt zo rustig.

Als eerste de Maastrichterlaan verkennen. De herinrichting waarvan vorig jaar alleen het gedeelte tegen de Duitse grens klaar was, was nu helemaal af. Hier en daar moeten alleen nog wat bomen worden geplant. Wat meteen het meest pijnlijke punt van die hele herinrichting is: die prachtige grote platanen zijn allemaal verdwenen. Er zijn al een aantal nieuwe boompjes voor in de plaats gekomen maar de groene poort die de Maastrichterlaan vroeger was, is definitief verleden tijd.  Was ik zag was minder erg dan ik had gevreesd maar niet zo mooi als vroeger. Desondanks is Vaals nog steeds Vaals en dat doet goed.

Wat hoop ik uit deze editie te halen? Vorig jaar was in mijn herinnering een top editie. Het was toen stralend zomerweer en ik heb toen veel geschreven. Deze editie wil ik antwoorden op vragen waar ik een week lang niet mee bezig wil zijn maar na afloop wel antwoorden op wil hebben. Eentje wil ik er wel noemen: netwerk Oosterheide en die activiteiten waar ik over blog op de wijkblog. Wat wil ik daarmee? Tot in september in ieder geval helemaal niks.

Ik zoek een overdekt plekje om wat te eten en koffie te drinken. Het gaat harder regenen en er hangt een dichte sluier van vocht over de heuvels. Spooky. Van het panorama waarvan ik weet dat het voor me ligt, is niks te zien. Als de ergste regen achter de rug is begin ik aan het tochtje dat ik voor vandaag heb gepland. Niet te gek, iets van twee en een half uur is lang zat. Het wordt zelfs helemaal droog dus gaan!

Ik ken deze tocht goed en probeer me voor te stellen hoe ik me voelde toen ik deze voor de eerst keer reed. Elke bocht was toen goed voor extase op een schaal van 7 – 9.  Op een derde deel van de route begint de regen weer.  Eerst zachtjes maar langzaam harder. Mijn motorpak was bij aanschaf volgens de verkoper een all wheather pak maar naarmate ik langer door de regen rijd, voel ik dat de boel nat wordt. Gore-Tex heet het wonderspul dat ademend en toch waterdicht is maar dat is dan na al die jaren zeker uitgewerkt. Als ik wil kan ik stoppen en ergens koffie drinken maar ik rij door. Ik vind het eigenlijk veel te leuk hier weer te rijden.

Tot het ineens met bakken tegelijk naar beneden komt. In de heuvels stroomt het water in enorme hoeveelheden en met grote snelheid naar beneden wat het beeld van te worden overspoeld versterkt. Hier kan ik niet stoppen, ik moet verder. Een stuk verderop bij een bushalte stop ik. Als ik droog zit voel ik pas goed hoe nat ik ben geworden. Mijn handschoenen kan ik uitwringen en voor me stroomt ineens een serieus riviertje van regenwater dat er eerst nog niet was. Vanwege de intensiteit kan ik me gemakkelijk bij de situatie neerleggen en vind deze zelfs wel vermakelijk.

Terug op de camping is het al veel later dan gepland. De enige belangrijke vraag van dat moment: waar ga ik eten? Ik heb zo mijn lievelingsplekjes maar welke kies ik? Vanavond wordt het Bellissima bij Sjaak en Thea. Het weerzien is een feestje. Ik kan lekker buiten zitten, overdekt. Het regent nog steeds. Ik heb een boek bij, een dagboekschriftje en routekaarten om tochtjes te verzinnen dus who cares…..

Een andere plek waar ik graag kom, het Indonesisch eetcafe blijkt ineens te zijn verhuisd naar Valkenburg. Een vreemd verhaal. De zaak in Vaals is er nog inclusief al het meubilair maar voor het raam hangt een mededeling dat ze tijdelijk zijn gesloten en wel in Valkenburg zijn geopend. Mensen die ik spreek zeggen dat het permanent is en dat ze van de ene op de andere dag weg waren. Bijzonder jammer voor Vaals en voor mij. Ik hou sowieso niet van Valkenburg, mij echt te toeristisch.

Wat me zo weer wandelend door Vaals wel opvalt is dat het er zo ontzettend schoon is en er nauwelijks zwerfafval op straat ligt. En toch ook hier drie grote supermarkten vlak bij elkaar en talloze eet- en drinkgelegenheden. Waarom kan dat hier wel en in Oosterhout niet? Sommige mensen in Vaals zeggen dat het door de Duitse mentaliteit komt.

Vaals ziet er nu nat, koud en verlaten uit. Frank is er gelukkig wel en tot middernacht drinken en kletsen we. Als je elkaar zo eens per jaar ziet merk je pas hoeveel er in een jaar tijd kan gebeuren. Verder niet bij stilstaan en gewoon doorgaan.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

Volgende pagina →