Wijkziek en wijkpijn

Geplaatst op 30 juli, 2014 

Na het plaatsen van het hekwerk rondom de buurtmoestuin bij Kindcentrum de Ontdekking, wilde ik tot begin september geen activiteiten in de wijk doen. Ik voelde dat het genoeg was en had behoefte er allemaal afstand van te nemen. De motorvakantie kwam dan ook als geroepen.

Tijdens de motorvakantie kreeg ik via een verontrustend voicemailbericht te horen dat het bijenveld naast activiteitencentrum de Bunthoef was gemaaid. Ik schrok, kon het niet geloven en ging aan het bellen. Pas de volgende dag kreeg ik een beeld van wat er was gebeurd. Het veld was inderdaad gemaaid, per ongeluk.

Motorvakantie is voor mij bewust Internetvrij dus ook geen blogs en social media. En dat was maar goed ook om er een beetje afstand van te nemen maar ik baalde enorm. Niet alleen dat het bijenveld was gemaaid, maar ook dat ik op deze manier toch weer de wijkactiviteiten in werd gesleurd terwijl ik daar tot september van weg had willen blijven om daarna een beslissing te kunnen nemen over hoe verder.

Zondag ben ik na thuiskomst meteen gaan kijken. Het bijenveld lag er vreselijk bij. Ik kon het niet los zien van het beeld dat ik nog had van een uitbundig veld vol bloemen, bijen en vlinders. Nu was alles weg. Ik liep over het veld en zag ons in herinnering nog hard aan het werk dit bijenveld aan te leggen. Met een grote groep vrijwilligers hebben we dat bijenveld eind april aangelegd. Nauwelijks twee maanden later stond het volop in bloei. Een project op trots op te zijn.

En dan gebeurt er iets wat ik noem ‘eigenaarschap over eigen wijk‘. Als je samen met anderen hard hebt gewerkt aan een stukje van je eigen wijk, dan ga je daar anders naar kijken en ga je er anders mee om dan wanneer je je zweetdruppels er niet hebt laten vallen.  Zo’n plek in de wijk wordt een stukje van jou en jij wordt een stukje van die plek. Wat er met z’n plek gebeurt raakt je extra hard. Je kunt extra genieten als zo’n plek ene mooie plek wordt maar het doet extra pijn als er nare dingen gebeuren.

En die nare dingen gebeurden in de vorm van aannemers. Eerst was er een aannemer die betrokken was bij de renovatiewerkzaamheden aan activiteitencentrum de Bunthoef. Een auto of busje van de aannemer was, in een poging aan de achterzijde van de Bunthoef te komen, enkele keren gedeeltelijk door het bijenveld gereden.

Bij winkelcentrum Zuiderhout ging een project van start om het parkeerterrein opnieuw in te richten. Een aannemer  die aan dat project meewerkte, had zijn hekwerk in het bijenveld gezet. Waar eerst bloemen stonden, lagen nu de betonblokken van het hekwerk.

Een andere aannemer, ook bij dit project betrokken, liet grote lappen plastic verpakkingsmateriaal rondslingeren. Een aantal van die stukken plastic kwamen in het bijenveld terecht.

De aannemer die bij de Bunthoef werkte heb ik via de beheerder van de Bunthoef laten benaderen ons bijenveld met rust te laten. De andere twee aannemers heb ik zelf benaderd.  De aannemer die het hekwerk in het bijenveld had gezet, heb ik uitgenodigd om zelf ook mee te doen aan het bijenlint en hem gewezen waar hij voor weinig geld een zakje bloemenmengsel kan kopen. Geen reactie daarop. De aannemer die het plastic had laten rondslingeren, heb ik uitgenodigd mee te doen met zwerfafval opruimen in de wijk. Geen reactie daarop.

En dan neem dat verschijnsel ‘eigenaarschap over eigen wijk’, zodanige vormen aan dat ik denk: aannemers die zich in de wijk niet als een goede gast weten te gedragen mogen van mij wegblijven. Ook al roepen ze op hun website nog zo hard over maatschappelijk verantwoord ondernemen en duurzaamheid.

Maar goed, het hekwerk werd weggehaald en er kwamen instructies om te voorkomen dat plastic bouwafval in de wijk terecht komt.  De motorvakantie brak aan en ik dacht dat het bijenveld verdere schade wel bespaard zij blijven. Tot dat ene voicemail berichtje kwam dat het bijenveld was gemaaid. En wat denk je? Weer een aannemer die een fout maakt. Een fout die het bijenveld dit keer niet kon overleven.

De bedoeling was om in het najaar met alle betrokkenen afscheid te nemen van het bijenveld en om zaad te winnen.Ook dat feestje gaat nu helaas niet door.

Ik ben er wijkziek van. Als je ergens om begint te geven neemt je kwetsbaarheid toe en plezier en pijn worden intenser beleefd. Wijkpijn is het. En daar had ik eind vorig jaar helemaal geen rekening gehouden toen ik met de activiteiten in de wijk begon.

Ik heb hier nog wel meer over te bloggen maar deze over de wijkpijn moest er als eerste uit. Dat heb je met pijn, dat wil het uitschreeuwen.

Over het project bijenveld lees je op de wijkblog Oosterheide.

Meer over aannemers die te gast zijn in je wijk lees je in:

Bewaard onder Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , , , , , , ,

Vooruitkijken naar motorvakantie

Geplaatst op 19 juli, 2014 

Terwijl de motorvakantie 2014 nog niet eens is begonnen, kijk ik met nieuwsgierigheid alvast vooruit naar de edities van 2015 en 2016.

Die van 2015 wordt een bijzondere omdat het de tiende is. Ga ik dan ook daadwerkelijk alle motoravonturen bundelen met als titel ‘Motorpeinzingen‘? Vorig jaar leek me dat nog een leuk idee. Het enthousiasme is nu wat minder maar wie weet hoe dat oplaait als ik er weer middenin zit.

De mogelijkheid bestaat om de tiende motorvakantie samen met een fantastische fotograaf vast te leggen: hij de foto’s en ik de verhaaltjes. Moet alleen die fantastische fotograaf nog wel even zijn motorrijbewijs halen. Lukt dat nog voor de zomer van 2015? Het maakt me eigenlijk niks uit: 2016 is er ook een mooi jaar voor.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags:

Grote veranderingen

Geplaatst op 11 juli, 2014 

Stel je voor dat je voor een grote verandering staat: verandering van baan, een andere partner, verhuizen naar een andere stad, je baan opzeggen en dat boek schrijven waar je al jaren van droomt of alles achter je laten en een jaar lang de wereld rondreizen.

En stel je dan voor dat je aan de vooravond van die grote verandering door een erehaag van mensen mag lopen, rennen of dansen die luid applaudisseren en jou toejuichen.

En stel je voor dat je niet alleen door die erehaag loopt, rent of danst, maar dat je dat met een heleboel andere mensen doet die voor dezelfde verandering staan als jij.

Zou die grote verandering dan niet ineens een stuk gemakkelijker worden? Zou die grote verandering niet ineens een feestje worden in plaats van iets om bang voor te zijn?

Bij Kindcentrum de Ontdekking hebben ze zo’n ritueel.

Op de laatste woensdag van het schooljaar verzamelen alle kinderen, leerkrachten en ouders zich op het schoolplein. Als eerste is groep acht aan de beurt. Door een dikke rij kinderen, leerkrachten en ouders lopen, rennen en dansen ze van de schoolingang naar de uitgang die symbool staat voor de grote wereld buiten de zo vertrouwde school. Er is muziek, applaus en toejuichingen.

Daarna is groep 7 aan de beurt voor hetzelfde ritueel. Alleen lopen, rennen en dansen zij niet naar de uitgang maar naar hun nieuw leerkracht die aan de overkant van het schoolplein staat en met wie ze na ze zomervakantie een jaar samen zijn.  En zo komt elke groep aan de beurt.

Het is een ontroerend ritueel en oh zo belangrijk. Ik heb er weinig behoeft aan om in wrok terug te kijken naar mijn schooltijd maar zo’n ritueel had ik ook wel gewild.  Het staat misschien haaks op het beeld dat het journaal en de kranten ons voorschotelen maar de wereld is in rap tempo enorm aan het verbeteren.

Het werd tijd.

Bewaard onder Mening | 3 Comments

Tags: , , ,

Wijkteachings: hou het leuk

Geplaatst op 5 juli, 2014 

Wijkteachings part 4.

Hou het leuk, doe het anders. Doe het zoals  het bij je past, ook al is het niet de gebruikelijke aanpak. Onderschat niet de impact van kleine stapjes: ook een klein kiezelsteentje kan een vijver in beweging brengen.

Zeg nee tegen een aanpak die heel vanzelfsprekend lijkt omdat bedrijven en organisaties op deze manier te werk gaan. Als deze aanpak niet goed voelt, als je er niet blij van wordt, zeg je het beste nee.

Mensen zeggen dat je het wiel niet opnieuw moet uitvinden. Doe dat maar gewoon wel.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,