Angst om in jezelf te laten kijken

Geplaatst op 17 oktober, 2011 

Michael Minneboo, Marco Raaphorst en Karin Ramaker blogden er al eerder over: bloggen met je billen bloot, jezelf kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent.

Blogs waarin de blogger zichzelf kwetsbaar opstelt en zijn/haar menselijkheid deelt, zijn blogs die ik het liefste lees en die me het meest raken en beroeren. Het zijn blogs waar ik me in kan herkennen, kan spiegelen. Blogs waar ik lezend een stukje van mezelf heel door dat ene schaduwkantje dat die ander ook heeft, te herkennen, erkennen en accepteren.

Er zijn heel wat redenen te bedenken om jezelf in je blogs juist niet kwetsbaar op te stellen, om jezelf niet te laten zien of om alleen een heel beperkt stukje van jezelf te laten zien en dat uit te vergroten. Personal branding heet dat dan.

Wat voor mij soms doorklinkt in discussies hierover, is de angst om te worden afgewezen als anderen lezen wie we werkelijk zijn. Het Engelse woord voor intimiteit, intimacy, kun je lezen als INTO-ME-SEE. Angst voor intimiteit is de angst om in jezelf te laten kijken.

Soms wordt deze angst begrijpelijk, logisch en rationeel verpakt in zakelijke argumenten. Ik kan me die argumenten soms voorstellen en tegelijkertijd mis ik in de zakelijke wereld het persoonlijke, het menselijke, het kwetsbare.

Als we in een wereld zouden leven waar iedereen bewust en integer genoeg is, een wereld waar we kunnen zijn en laten zien wie we zijn, zonder te worden afgewezen of ‘gestraft’, zouden blogs dan nog steeds zakelijk en onpersoonlijk zijn?

Lees ook:

Bewaard onder Bloggen, Mening

Tags: , , , , , , ,

Reacties

6 Reacties to “Angst om in jezelf te laten kijken”

  1. daan on oktober 17th, 2011 12:21

    In deze maatschappij is het ‘branden’ van jezelf verworden tot een van de hoofdpunten in je ontwikkeling. Door jezelf te merken ben je makkelijk te beoordelen, in een hokje te stoppen. Daarom wordt alles op scholen zoveel mogelijk op de cognitieve vaardigheden gegooid, dat is makkelijk te beoordelen, makkelijk een label op te plakken.

    Ook in het werk wordt alles bekeken aan de hand van makkelijk te beoordelen variabelen, of je als mens goed presteerd of persoonlijk iets inbrengt wordt vaak niet opgemerkt, want dat past niet in het vaste stramien van het beoordelingsformulier wat in een excel naar het management wordt doorgestuurd en enkel nog cijfermatig wordt verwerkt.

    Dat is wat telt, de cijfers. Dus als je bedrijfsmatig blogt, dan zorg je dat je het met cijfers kan onderbouwen, want dan betekent het wat. Bloggen voor persoonlijke ontwikkeling, leuk, maar daar maak je je aandeelhouders niet blij mee.

    Nu kwam mijn baas vanochtend de kantine in en begon over de negatieve energie van een leverancier, die is hij liever kwijt dan rijk ondanks alle rompslomp van een nieuwe leverancier zoeken, dat deed mij weer goed.

  2. Peter de Kock on oktober 17th, 2011 19:38

    @Daan: ik herken wat je schrijft. Zoals ik het zie is een bedrijf een juridische constructie en het enige echte eraan zijn de mensen. Dus hup: meer menselijkheid op de werkvloer.

  3. Petra on oktober 17th, 2011 21:30

    Wat ik meestal wel probeer te vermijden is om al te specifiek te zijn over andere personen en situaties waar anderen bij betrokken zijn en het universele erin te zien en te beschrijven. Vanuit de optiek ‘eenheid’ vertelt alles iets over mij, jou en anderen.
    Wat me ook wel eens overkomen is, is dat ik een stukje heb geschreven, wat ik weer weg moest halen omdat ik er iets mee vastzette. Zo kan ik bv wel eens even boos zijn of me even slachtoffer ergens van voelen, maar op een of andere manier stagneerde dat ‘de stroom’ als ik het zo opschreef. Dus ergens wordt steeds gevraagd een slag te maken, lijkt het.
    Tja, wat is kwetsbaar? Gewoon zijn wie je bent. Dat is altijd sterk. Toch?

  4. Peter de Kock on oktober 18th, 2011 20:46

    @Petra: Kwetsbaarheid is voor mij iets laten zien dat pijn kan doen. Het tegenovergestelde ervan is onzichtbaarheid. Over anderen blog ik niet. Wel gebruik ik soms anderen als figurant, als aangever voor wat ik wil vertellen. Dan doe ik dat op een manier dat ze niet te herkennen zijn.

  5. Hanneke on oktober 19th, 2011 12:14

    Gappig weer: ik kom even bijlezen hier.
    Dan lees ik deze blog.
    Ik ben alweer een tijdje aan het wordstelen, voel me een beetje vastzitten en vermijd dit soort dingen. Ik wéét het en toch kan ik het (nog) niet veranderen.
    Misschien door nu te reageren op jouw blog, komt er weer een opening en voel ik me weer vrijer.

  6. Peter de Kock on oktober 19th, 2011 12:46

    @Hanneke: die worsteling maken we volgens mij allemaal. Twee stapjes vooruit, eentje achteruit, misschien zelfs twee. En dan weer vooruit. Uiteindelijk kunnen we volgens mij niet anders dan ons laten zien.

Laat je reactie achter!