Respect: vragen of verdienen?

Geplaatst op 30 september, 2011 

Regelmatig hoor en lees ik dat respect iets is waar je niet om vraagt maar iets dat je moet verdienen.

Iemand vragen om respect werkt zelden. Immers: hoe weet die ander precies hoe jij het respect wilt hebben, hoe het er voor jou uitziet? Het is net zoiets als in een restaurant ‘lekker eten’ bestellen. Hoe kan de kok weten wat voor jou lekker eten is?

En toch kun je om respect vragen. Hoe? Door na te gaan hoe respect er voor jou in een bepaalde situatie uitziet. Iemand spreekt je bijvoorbeeld aan met een bijnaam waar je een hekel aan hebt. Als respect in dat geval voor jou betekent dat je wordt aangesproken met je echte naam, zeg dan dat je aangesproken wilt worden met je echte naam.

Misschien weten mensen die zeggen dat respect iets is waar je niet om vraagt, zelf niet hoe ze respect willen hebben en hoe het er voor ze uitziet. En dan wordt het lastig want:

Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.

Bewaard onder Communicatie | 11 Comments

Tags: ,

Luisteren naar je gevoel met je verstand erbij

Geplaatst op 29 september, 2011 

Na de zomervakantie begon ik bij een nieuwe Tai Chi groep en een nieuwe lerares. De afgelopen jaren beoefende ik vooral de zwaard- en waaiervorm en deze nieuwe groep beoefent de Pekingvorm, een vorm waarvan ik alleen bepaalde bewegingen herken.

Het is alsof ik na jaren Tai Chi weer helemaal opnieuw begin en dat roept soms  gevoelens van spanning en weerstand bij me op. Gevoelens die weer allerlei gedachten lanceren om niet naar Tai Chi te gaan en die gedachten bouwen vervolgens een aardig verhaaltje op waardoor het zelfs aannemelijk lijkt om niet te gaan.

Niet gaan klinkt verleidelijk want dan ben ik ook meteen van die onaangenaam voelende spanning en weerstand verlost. Zou ik naar mijn gevoel luisteren, dan zou ik zomaar kunnen beslissen om niet te gaan. Maar is dat verstandig?

Kiezen vanuit je gevoel, het klinkt zo mooi. Maar om een keuze te maken is soms wel wat meer nodig. Behoeften bijvoorbeeld: vanuit welke behoeften kies je? Ook al roept de Tai Chi les bij mij gevoelens van spanning en weerstand op, toch ga ik naar de les vanuit mijn behoefte aan beweging en leren, vanuit mijn behoefte aan zorg voor mijn lichaam en geest. Die behoeften vervul ik door wel te gaan.

Het soms zo verguisde verstand is een handig gereedschap om te reflecteren en om de onderliggende behoeften helder te krijgen. En tijdens dat proces lossen ook die gevoelens van spanning en weerstand langzaam op om plaats te maken voor nieuwsgierigheid.

Tot nu toe ben ik steeds wel naar de les gegaan en heb me niet laten leiden door de gevoelens vooraf. Had ik dat wel gedaan, dan had ik mezelf gesaboteerd.

Lees ook: Verstand en gevoel

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , , ,

Verstand en gevoel

Geplaatst op 27 september, 2011 

Al geruime tijd ben ik betrokken bij een project om een online community te creëren. De visie van de bedenker ervan en ook zijn doel spraken me aan en ik besloot mee te doen.

Met de tools die het Internet tegenwoordig biedt, is het mogelijk om snel (als het moet kan het zelfs binnen een dag) een community te starten maar vanaf het begin verliep het project moeizaam en er deden zich allerlei vreemde tegenvallers voor.

Pas een paar weken geleden herkende ik het patroon: het project stroomde niet, het voelde als drijfzand waarbij je bij elke beweging verder wegzakt in plaats van vooruit komt.  Mijn gevoel zei ermee te stoppen en ik begon alvast stappen te ondernemen de community in de onafgemaakte vorm over te dragen aan de bedenker.

Vorige week kreeg ik een telefoontje van de bedenker van de community en we bedachten een noodscenario om de boel vlot te trekken. Het plan klonk goed maar voelde niet goed. Rationeel zag het er allemaal goed uit maar het gevoel zei er toch echt mee te stoppen.

De volgende dag kreeg ik een e-mailtje van de bedenker: na een nachtje slapen had hij besloten er alsnog mee te stoppen. Verrassend? Zoals ik al zei: het project stroomde niet.

Samengevat: Peter, volg je gevoel. Je mag erop vertrouwen.

Bløf over de opstand van het hart en het verstand:

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Codependency: stand van zaken

Geplaatst op 26 september, 2011 

Al meer dan twee maanden niets over Codependency geschreven of geblogd. What’s up?

Mijn relatie met het onderwerp is aan het veranderen. Ik wil niet zeggen dat ik er helemaal vrede mee heb gesloten maar ik begin er wel anders tegenaan te kijken. Sinds ik dit fenomeen ongeveer tien jaar geleden voor het eerst leerde kennen en herkennen, is mijn relatie ermee eigenlijk voortdurend veranderd. Ben ik veranderd? Is het fenomeen veranderd? Ik denk allebei.

In het begin was het mijn ergste vijand, een parasiet die zich dagelijks volslurpte en mij leeg achterliet. Daarna ben ik er veel over gaan lezen en ging Codependency voor mij betekenen wat het voor de schrijvers betekende wiens boeken ik las.

Pas later ging ik ervaren wat het voor mij betekende: in oorlog zijn met mijzelf, met wie ik ben, met wat ik denk, voel, ervaar, nodig heb, verlang en droom. En nu? Nu begin ik ernaar te kijken als een verzameling condities en programmeringen die bedoeld zijn om me te helpen groeien, een verzameling typisch menselijke eigenschappen die in meer of mindere mate uit balans zijn geraakt, zijn uitvergroot of verkleind.

Ik merk dat ik Codependency niet meer zo nodig hoef te bestrijden en dat het me veel minder raakt  als ik Codependency issues herken in mijn eigen gedrag en dat van anderen. Misschien is dat de reden dat ik er minder over schrijf en blog.

In oktober ga ik Henny Bos interviewen en gaat Henny mij interviewen. Henny is ervaringsdeskundige op het gebied van Codependency en leest en schrijft er veel over.

Ook heb ik in afstemming met Robert Burney besloten zijn tweede boek te vertalen en online te publiceren: Codependency Recovery: Wounded Souls Dancing in the light.

Of ik het ook helemaal gratis beschikbaar ga stellen zoals ‘Codependence – De Dans van Gewonde Zielen’ weet ik nog niet. Ik speel met de gedachte om het via waardebepaling achteraf te publiceren. Dat betekent dat iedereen het kan downloaden en mij achteraf betaalt in overeenstemming met wat het boek voor hem/haar waard was.

Voorlopig ben ik dus nog niet klaar met Codependency.

Bewaard onder Boeken, Codependency, Persoonlijk | 8 Comments

Tags: ,

De waarheid en de leugens

Geplaatst op 23 september, 2011 

Er was eens een waarheid zo groot en allesomvattend, dat niemand er wat mee kon. Proberen de waarheid te bevatten was zoiets als proberen een brood met de omvang van mammoettanker in één keer door te slikken.

Diep bedroefd om alles wat het te bieden had maar waar niemand wat mee kon, bedacht de waarheid een plan en liet zichzelf door leugens in een heleboel kleine stukjes snijden.

Die stukjes waren precies groot genoeg om te behappen en er was genoeg voor iedereen. Niemand had DE waarheid maar iedereen had genoeg aan ZIJN/HAAR waarheid.

Bewaard onder Verhaaltjes | 8 Comments

Tags:

Automatisch overlijdensbericht

Geplaatst op 22 september, 2011 

Ik had de hulp van N even nodig. Hij had me al vaker geholpen en ik was blij dat ik hem kende binnen de logge organisatie waarvoor hij werkte. Altijd handig zo’n directe ingang.

Ik stuurde hem een mailtje en zag een minuut later al reactie. Zo snel al antwoord? Ik opende zijn mail en las het volgende:

Bedankt voor uw e-mail. In verband met het overlijden van N wordt deze mail niet meer gelezen.

Wat volgde waren de gegevens van twee andere contactpersonen. Het was een hele rare seconde, de omschakeling van ‘Wow, N reageert wel snel’ naar ‘OMG, N is dood’. Dit gebruik van de afwezigheids wizard van Outlook had ik nog nooit eerder meegemaakt.

Petra Maartense schreef het me deze week nog wel:

De rode draad begint zich duidelijk af te tekenen in je graafwerk: Mensen die verdwijnen, je uit het nest duwen, zakelijk afscheid nemen…

Om niet nog meer open eindjes op te stapelen van een relatie of samenwerking die wordt afgesloten zonder afscheid, besloot ik een collega van N te bellen. Hij vertelde me kort wat er was gebeurd en wat een schok het op kantoor was geweest. Ik liet hem weten hoe ik N had gewaardeerd en hoe blij ik altijd was met zijn hulp. Het gesprek voelde toch als een afscheid, ook al sprak ik iemand anders.

Onderweg naar huis bedankte ik N hardop terwijl ik door de polder fietste. Ik kreeg meteen kippenvel. N had me gehoord en nam nu ook afscheid.

Wat ik in de loop der jaren in die polder allemaal al gezegd, gevraagd, gezongen, geklaagd en bedankt heb, weet alleen die polder. En het is veel, heel veel.

Lees ook: Afscheid nemen is een kunst

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , , ,

her-INNEREN

Geplaatst op 20 september, 2011 

Dankzij een blog van Petra Maartense over onverstoorbaarheid , herinnerde ik me de metafoor van de oceaan: aan de oppervlakte kan het golven, soms flink golven, maar in de diepte is het altijd vredig.

Zo is het leven ook. Hoe meer je aan de oppervlakte bent (oppervlakkig leeft), hoe wilder en ruwer het eraan toe kan gaan en hoe meer je heen en weer geslingerd wordt door de golven. Hoe dieper je duikt in je eigen leven, hoe rustiger en vrediger het is.

De waanzinnigheid van de buitenwereld is alleen maar bedoeld om ons te stimuleren te gaan duiken: her-INNEREN.

Bewaard onder Mening | 11 Comments

Tags: ,

Afscheid nemen is een kunst

Geplaatst op 19 september, 2011 

Een e-mail bericht:

‘Peter, ik heb jouw vraag doorgestuurd naar A. Door een nieuwe rayonindeling is hij voortaan jouw contactpersoon.
Met vriendelijke groet, J.’

Ik heb J. een paar jaar geleden gevonden om samen een project te doen. Ik had verschillende bedrijven onderzocht en het bedrijf van J. kwam als beste uit de bus. Ik koos voor het bedrijf van J. omdat ik voor J. koos. Twee jaar later, na twee jaar samenwerking waar ik energie, tijd en geld in heb geïnvesteerd, is hij niet langer mijn contactpersoon.

Tijdens mijn eerste trainingen Geweldloze Communicatie vond ik de behoefte aan heelheid lastig te begrijpen. Heelheid, was is dat en wanneer heb je er behoefte aan en hoe voelt dat?

Ik weet nu hoe het voelt: als pijn en ook als boosheid. Ik weet nu wat het is: bijvoorbeeld een relatie of samenwerking die wordt verbroken zonder afscheid. Ik weet ook wat het effect is als dat keer op keer gebeurt: dan stapelen al die open eindjes zich op en telkens als er weer een relatie of samenwerking wordt verbroken zonder afscheid, laat zich die opgestapelde pijn voelen.

Het bedrijf waarvoor J.en A. werken maakt een vergissing. Ik deed zaken met dit bedrijf vanwege J. Maar zo gaat dat in de zakenwereld die maar al te vaak synoniem is voor: fuck de relatie, leve het geld.

Afscheid nemen is een kunst, het is onderdeel van de nog grotere kunst die menselijkheid heet.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Volgende pagina →