Reacties op een mislukking
Geplaatst op 29 augustus, 2011
Er worden via Twitter, en niet alleen via Twitter maar ook via andere social media kanalen, veel meer succesverhalen gedeeld dan verhalen over mislukkingen. Betekent dit dat er veel meer successen zijn dan mislukkingen? Ik denk het niet. Ik denk dat elke succes tot stand komt door één of meerdere grotere en kleinere mislukkingen.
Soms voelt het vervreemdend om al die succesverhalen te lezen, vooral als ik op dat moment zelf met een mislukking te maken heb, als de dingen niet gaan zoals ik graag wil en het doel dat ik voor ogen heb mijlenver weg lijkt, misschien zelfs onhaalbaar. De beleving van de mislukking kan daardoor groter lijken dan deze in werkelijkheid is.
Vorige week schreef ik over één van mijn mislukkingen: project dankbaarheid. Op zich was het niet eens zo’n grote mislukking, wel eentje waar ik graag over wilde bloggen omdat ik eerder ook al over project dankbaarheid had geblogd toen ik er net mee was begonnen en toen ik er een paar weken mee bezig was.
Wat ik interessant vond aan de mislukking van project dankbaarheid waren de reacties die ik kreeg.
Als je successen deelt, wat zijn dan de reacties die je krijgt? Precies, je krijgt felicitaties, gelukswensen en hoera bravo te horen. Maar wat als je een mislukking deelt? De meeste reacties die ik op mijn mislukking kreeg waren:
- Analyses van de mislukking in een poging de mislukking te verklaren.
- Oordelen over de mislukking, oordelen die volgden uit de analyses.
- Adviezen en suggesties om de lichtpuntjes te zien van de mislukking.
Stel dat project dankbaarheid een groot succes was geweest en ik had daarover geblogd en getwitterd, zou ik dan ook analyses, oordelen, adviezen en suggesties hebben ontvangen? Ik denk het niet. Op verhalen over mislukkingen wordt heel anders gereageerd dan op verhalen over successen. Misschien speelt dit en rol bij waarom mensen liever successen delen dan mislukkingen.
Aanvankelijk had ik een oordeel over de reacties die ik kreeg op mijn mislukking. Dus wat zegt mijn oordeel over de onderliggende behoefte? Had ik behoefte aan mededogen voor mijn mislukking? Nee, niet echt. Zo’n big deal was die mislukking nou ook weer niet. Ik denk dat ik vooral behoefte had aan erkenning, erkenning voor het feit dat ik met iets nieuws had geëxperimenteerd en me kwetsbaar heb opgesteld door erover te bloggen en te twitteren.
Waarom kreeg ik die erkenning dan niet? Ik herinner me de volgende quote uit één van mijn trainingen Geweldloze Communicatie:
Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.
Vraag beantwoord.
Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk
Tags: behoeften, geweldloze communicatie, mislukking, succes
Reacties
15 Reacties to “Reacties op een mislukking”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Naar mijn bescheiden mening laten gelukkingen en mislukkingen je zien waar je vastzit in (nog) vastzit in jezelf ten aanzien van nagestreefde belangen. Het loopt/liep niet zoals je je had voorgenomen. Het is voor anderen, maar vaak ook voor onszelf, lastig om het bij een constatering te laten en de papegaai op onze schouder te negeren. Hoe laat kom je HIER stofzuigen, zei je? 😉
@Marjanneke Ik denk zeker dat het een rol speelde, dat ik de wonderen erg graag wilde. En toen ik me er nog meer op ging focussen dat die wonderen niet kwamen, kwam die papegaai om de hoek kijken. Stofzuigen doe ik meestal vrijdagochtend: HIER 🙂
Dat mensen vooral hun successen delen op het web komt volgens mij door personal branding. Je kunt jezelf op het web presenteren zoals je wilt, dus laat men zich van zijn beste kant zien. Misschien moeten we meer bloggen over mislukkingen en twijfels, dat zou blogs menselijker maken. Of in ieder geval eerlijker.
Als ik zo kijk naar de soorten reacties die je hebt gekregen, komt bij mij toch het beeld naar voren van reacties die nuttig kunnen zijn. Een tip of een suggestie lijken mij nuttiger dan alleen felicitaties.
@Michael Ik kan me goed voorstellen dat personal branding een rol speelt en juist daarom ben ik er geen fan van. Zoals ik het zie bedekt het een deel van onze menselijkheid en zet het een ander deel in de schijnwerpers.
Op Google+ stond vandaag een post over een onderwerp dat hierop aansluit. Ik heb als comment toegevoegd een verwijzing naar de theorie over de fixed mindset en growth mindset. Ik denk dat ook dat een rol speelt bij de reacties.
Uiteindelijk kunnen de reacties zoals tips en suggesties nuttig zijn, een aantal waren ook zeker nuttig. Maar waar ik naartoe wil is dat als iemand een mislukking deelt, niet meteen met de tips en adviezen, analyses en oordelen te komen. Misschien eerst even checken wat die ander nodig heeft. Het hangt uiteraard ook van de relatie af die je met elkaar hebt.
@Peter: Mensen gaan automatisch met oplossingen komen als er een ‘probleem’ wordt gepresenteerd. Er even van uitgaande dat veel mensen een mislukking als een probleem zien, is die reactie dus niet heel gek. Ik denk dat de schrijver van een stuk over mislukking duidelijk moet aangeven wat hij dan van de lezer verwacht. Eigenlijk dus wat je zelf ook al zegt aan het einde van je blogpost. 🙂
Wat mij nu te binnen schiet is de reden waarom mensen oplossingen aandragen voor een ander die er wel of niet om vraagt. Zou dat met eigendunk te maken kunnen hebben? De ‘ikweetwelwatgoedvoorjouis’ stand?
@Marjanneke: Ik denk dat het eerder gewoon de neiging is om mensen te helpen en dat het geen ego-ding is of om te betweten.
@Marjanneke en @Michael:
Ik vind helpen een lastig thema omdat er zoveel soorten van hulp bestaan en allerlei motieven om te helpen.
Helpen kan voortkomen vanuit de behoefte aan zorg of de behoefte aan mededogen.
Het kan ook een zogenaamde quick fix zijn om allerlei moeilijk te accepteren emoties te voorkomen. Bijvoorbeeld iemand heeft een enorme huilbui en de toehoorders kunnen hun eigen emoties die dit verdriet oproept, niet uitstaan. Dan kan het gebeuren dat ze dingen gaan roepen als het komt wel goed.
Ik denk dat, hoe oordelend of analyserend de hulp die ik kreeg voor mij ook klonk, deze voortkwam uit mededogen.
@Peter: Dat denk ik ook. Ik kan me een huilbui niet in het stuk herinneren 🙂
@Michael: Zo erg was de mislukking nou ook weet niet. Gelukkig maar.
@Heren: toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken, welke reden er ook achter hulp zit, de hoofdreden van de helper altijd zit in het vergroten van het eigen ego. Erg ben ik he?
@Marjanneke: helpen heeft ook bij mij een ‘slechte reputatie’ maar dat komt wellicht omdat ik zelf in het verleden vaak aan het helpen was om aardig gevonden te worden of om de aandacht van mijn eigen shit af te leiden. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die helpen vanuit wat ik noem overvloed, zonder enige persoonlijke agenda.
@Mee eens, je laatste regels. Daar ken ik er slechts een paar van….
@Marjanneke @Peter: Ik vind dat wat cynisch hoor. Natuurlijk valt er wat voor te zeggen dat een aanwezigheid op het web als blogger, twitteraar en faceboeker altijd met ego te maken heeft. En ook ken ik wel een paar bloggers die vaak reageren op stukken om vooral zelf te laten zien wat ze allemaal weten. Maar ik ga voor het gemak bij aangeboden hulp van deze aard uit dat het alleen vriendelijk bedoeld is. Uit overvloed, zoals Peter het noemt.
@Michael: Zoals ik het zie is een gezond ego hier op aarde hard nodig. Het ego kan uit balans zijn en ipv dienstbaar te zijn, de show stelen door de boel te controleren en manipuleren. Ik denk ook dat de aangeboden hulp vriendelijk bedoeld was. Misschien niet precies in de vorm zoals ik het wilde maar dat kwam omdat ik niet had aangegeven wat ik nodig had. Een ander kan niet ruiken wat ik nodig heb en hoe dat er precies voor mij uitziet.