Mensenwerk

Geplaatst op 9 augustus, 2010 

Op de laatste avond van mijn motorvakantie loop ik langs het pizza restaurant. Sjaak staat buiten en vraagt of ik nog even een biertje kom drinken. De verleiding is groot maar ik bedank. Morgen wil ik vroeg opstaan en fris weer naar huis rijden en ik wil nog afscheid nemen van een paar andere mensen. ‘We houden contact!’ roepen we. De eerste zinnen voor een aantal blogs denderen dan al door mijn gedachten. Iets over oude en nieuwe glorie en passie.

Ik loop in de richting van waar de zon bezig is met ondergaan en stap nog even binnen bij taverne ‘Chalet’ om afscheid te nemen van Jo en Veronique.

In de horeca werken twee soorten mensen. De ene soort vraagt wat je wilt bestellen en of het heeft gesmaakt. Ook al kom je vaker op bezoek, ze beperken zich tot de standaard Horeca zinnetjes: beleefd maar inhoudsloos. Tot een gesprek komt het niet. De andere soort zal je vragen of je op vakantie bent en of je het naar je zin hebt, het begin van een leuk gesprek.

De eerste soort is vervangbaar. Je kunt ze vervangen zonder dat je een verschil merkt want ze gebruiken dezelfde beleefdheden. Ze brengen je bord en/of glas en behandelen je als klant. Dit zijn wat Seth Godin in zijn boek ‘Linchpin’ de cogs noemt, de tandwielen. Als je in een machine een tandwiel vervangt, merk je er ook niets van.

De tweede soort is onmisbaar. Als zo iemand verdwijnt of vervangen wordt, merk je het meteen. Seth Godin noemt dit de Linchpins, zij die de kunst van het mens-zijn verstaan en mensenwerk doen. Zij brengen je bord en/of glas en behandelen je niet als klant maar als mens en dat doen ze door zelf mens te zijn. En dat is precies wat Jo en Veronique deden als ik er ’s avonds nog even op bezoek ging voordat ik mijn tentje opzocht.

De eerste keer dat ik er kwam vroeg Jo me of ik op vakantie was en sindsdien vertelde ik hem ‘s  avonds altijd even over mijn motortocht en avonturen van die dag.

Jo en Veronique verstaan de taal van het mens-zijn die voor sommigen zo moeilijk te leren is. Ik denk dat iedereen in staat is die taal te spreken maar of je het ook doet, wordt bepaald door in welke mate je in de ban bent van je reptielenbrein. Het reptielenbrein is het deel van het brein waar de angst leeft en dat bang is om fouten te maken. Het deel van het brein dat zegt dat niemand zit te wachten op het mens-zijn en dat je er toch niks aan hebt. Niks is minder waar want in de horeca kom je graag nog eens terug voor mensen als Jo en Veronique.

Taverne ‘Chalet’ vind je in Vaals aan de Vaalserhaagweg 5 (een zijstraat van de Maastrichterlaan). Website: http://tavernechalet.nl/

Lees ook: de taal van het reptielenbrein

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk

Tags: , , , ,

Reacties

12 Reacties to “Mensenwerk”

  1. Michael Minneboo on augustus 9th, 2010 11:20

    Leuk om je overpeinzingen en avonturen van je vakantie te lezen, Peter. Ga je nog foto’s publiceren van waar je bent geweest of hou je het bij tekst?

  2. Peter de Kock on augustus 9th, 2010 20:06

    Wat een toeval (of niet) dat je naar foto’s vraagt @Michael. Nee, ik hou het bij tekst want ik heb geen foto’s gemaakt. En telkens als ik jouw nieuwe fotoblog zie denk ik: wat leuk. Misschien komt het er nog een keer van dat ik ook foto’s ga maken.

  3. Jooper on augustus 9th, 2010 12:02

    Heel herkenbaar. Gisteravond, voordat we naar een optreden in het concertgebouw gingen, heerlijk gegeten bij Bark in Amsterdam. M. zalm en ik een entrecote. Mensen naast ons aten kreeft en wij vroegen ons af hoe je dat nou precies doet, met die tangen en zo. De serveerster, die we al erg vriendelijk vonden, nam alle tijd voor een uitgebreide uitleg en had duidelijk plezier in haar werk en de omgang met de klanten. Bij het volgende bezoek aan het concertgebouw zullen we dus weer bij Bark gaan eten, gewoon vanwege het goede gevoel.

    Overigens ben ik net als Michael benieuwd naar foto’s 🙂

  4. Peter de Kock on augustus 9th, 2010 20:12

    Zo werkt het precies @Jooper, zo iemand zorgt ervoor dat je graag nog eens terug komt. Het laatste waar ik aan denk als ik ergens ben zijn foto’s. Het eerste waar ik aan denk is: zit hier een verhaaltje in? Maar als ik jouw blog lees of die van @Michael merk ik wel dat een foto een blog echt goed doet. Ik zet het even op mijn blog-verlanglijstje.

  5. Petra on augustus 10th, 2010 20:34

    Ha Peter! Terwijl ik net een goeie (zelfgebakken!) pizza achter de kiezen heb, denk ik: Het zijn de mensen die zichzelf durven te zijn. De mensen die, bewust of onbewust, ervoor gekozen hebben zichzelf trouw te blijven en te leven. De mensen met verhalen.
    Ik maak graag portretten van zulke types. Het zijn inspirerende voorbeelden voor ons allemaal. De drive om zich aan te passen (aan systemen, orde en regels) is veel minder groot dan hun drive om te leven vanuit hun hart. Ze doen het. En ze hebben het daardoor niet altijd makkelijk. Dus helemaal terecht om ze toe te juichen en aan te prijzen!

  6. Peter de Kock on augustus 10th, 2010 20:42

    Daar kan ik (gelukkig) geen speld tussen krijgen @Petra. En ik word er zelf ook blij van deze mensen erkenning te geven voor wie ze zijn en wat ze doen want zo blijft de energie lekker stromen.

  7. Huub Koch on augustus 10th, 2010 20:36

    Heerlijk die vakantieverhalen! Gisteren hadden wij ook een middagje vakantie, aan zee. Genoten van zon, zee en strand. En al voor de reis de terugreis gepland met NS. We komen ruim op tijd op het station Hoek van Holland Strand aan. Helaas is komt die laatste trein helemaal niet. Dus moeten we naar Hoek van Holland Haven lopen. Daar blijkt de trein die we hadden moeten hebben defect te zijn en op een zijspoor. Dus moeten we met de trein van een half uur later. En dus zullen we niet op tijd zijn om onze fietsen nog uit de stalling te halen. We leggen dat uit aan de conducteur, die zegt niets te kunnen doen, vanwege de regels. Een controleur die erbij staat hoort wat we zeggen en roept ‘Wacht maar even, ik ga wat proberen’. Hij belt met een andere (vrouwelijke) controleur op Rotterdam CS (ja, daar zit mijn netwerk en ik heb nog wat van ze tegoed, zegt hij) en vraagt of ze naar de stalling wil gaan om te vragen of ze daar nog een kwartier langer willen open blijven (tegen de regels in van NS). Vijf minuten later belt de NS dame dat het OK is. En inderdaad, na een voorspoedige reis terug kunnen we zonder al teveel te hoeven rennen nog op tijd onze fietsen ophalen… Natuurlijk deed dit me meteen aan Linchpin denken! En natuurlijk kom je het verschijnsel overal tegen! Of niet natuurlijk! 😉

  8. Peter de Kock on augustus 10th, 2010 20:45

    Wat een prachtig verhaal @Huub, dank voor het delen. Als je er op gaat letten kom je vaker Linchpins tegen. We zullen 17 september samen even checken wie we in Breda op mensenwerk kunnen ‘betrappen’ 🙂

  9. Michael Minneboo on augustus 15th, 2010 22:08

    @Peter: Leuk om te horen dat je mijn fotoblog leuk vindt. Ik vind het zelf een groot plezier om het blog bij te houden. Het is erg leuk om na een tijdje er doorheen te bladeren en weer zien wat je gedaan hebt of waar je geweest bent.

  10. Peter de Kock on augustus 16th, 2010 20:08

    Waarmee maak jij je foto’s @Michael? Gebruik je een aparte camera of die van je telefoon?

  11. Michael Minneboo on augustus 17th, 2010 20:21

    @Peter: Ik gebruik mijn telefoon. Een sony ericsson. Er zit cybershot technologie in. Camera is 3.2 megapix. Prima kwaliteit voor internet na verkleining met photoshop. Ik vind het een fijn dingetje.

  12. Peter de Kock on augustus 17th, 2010 21:27

    Bedankt @Michael, ik ga eens wat meer met de camera van mijn eigen telefoon experimenteren.

Laat je reactie achter!