De dakloze en de Uggs
Geplaatst op 18 januari, 2010
Ik heb boodschappen gedaan en loop naar huis. Onder een afdak naast de supermarkt staat een vrouw daklozenkranten te verkopen. Af en toe koop ik wel eens zo’n krant waarvan een deel van de opbrengst naar de dakloze gaat.
Ze staat daar regelmatig en telkens als ik haar passeer heb ik de keuze wel of geen krant bij haar te kopen. En als ik geen krant koop, passer ik haar dan zonder haar aan te kijken of kijk ik haar juist wel aan? En als ik wel een krant koop, doe ik dat dan voor mezelf of doe ik dat echt voor haar of voor allebei?
Terwijl ik haar passeer zie ik ineens haar laarzen: zij draagt UGGS! Wat er dan in mijn denkgeest gebeurt heet in computertaal een IF-THEN-ELSE constructie:
- IF een dakloze Uggs draagt…
- THEN is de dakloze geen echte dakloze want daklozen kunnen geen Uggs betalen…
- ELSE de dakloze is wel een echte dakloze en de Uggs zijn gewoon uit de lucht komen vallen…
Ik koop dus geen krant en terwijl ik verder loop, vraag ik me af wat er is gebeurd. Ik kan onmogelijk zeker weten dat de Uggs die ze draagt echte dure Uggs zijn of goedkope nep-Uggs. Misschien waren het wel helemaal geen Uggs en dacht ik dat alleen maar omdat er op Twitter zo belachelijk veel over Uggs wordt gesproken.
Maar de reden waarom ze wel of geen echte Uggs draagt doet er helemaal niet toe. In plaats van blij voor haar te zijn dat ze warme voeten heeft in de vrieskou, in plaats van te genieten van het plezier van geven en ontvangen, heb ik mezelf in gijzeling laten nemen door mijn denkgeest die overschakelde op ‘crazy-mode’ toen ik haar laarzen zag.
De werkelijkheid klopte niet met het plaatje dat mijn denkgeest van een dakloze heeft en ook niet met het plaatje dat mijn denkgeest van een Uggs-draagster heeft. In computertaal: GOTO crazy mode.
Godzijdank ben ik geen computer en kan ik reflecteren op wat ik doe. En wat zou het handig zijn als computers dat ook konden 🙂
Credits: Dit artikel is geïnspireerd door ‘See the madness within yourself‘ van Irina Almgren.
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: Bewustzijn, gedachten, oordelen
Reacties
14 Reacties to “De dakloze en de Uggs”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Om eerlijk te zijn heb ik zelf ook dit soort gedachten. Waarom staat dezelfde dakloze al meer dan 3 jaar bij ‘mijn’ supermarkt? Helpt het dan wel als ik een krantje van hem koop? En wat ziet hij er eigenlijk keurig verzorgd uit… Je kan ook denken “hij heeft het geld harder nodig dan ik” of “die euro kan ik best missen”, maar ik denk dat scepsis en twijfel een logisch gevolg van de hedendaagse samenleving zijn. Waar ik overigens niet aan twijfel is aan het feit dat uggs ontzettend lelijk en vormeloos zijn. Maar dat op zich is (nog net) geen reden om niks te geven aan een dakloze.
Volgens mij heeft iedereen dat soort gedachten Jooper, Mijn aanname is dat de meesten zich er niet van bewust zijn. Als je echt gaat letten op wat je denkt gaat er een wereld vol geitebrei open. Zo wil ik op dit moment absoluut niet aan Uggs denken en raad eens waar ik nu aan denk. Is het niet vreselijk?
Peter,
I appreciate your sense of humor. It is certainly a good recovery medium when we get out of the “crazy mode” 🙂 and helps us not to get into the loop and start judging ourselves for being so judgemental in the first place.
What helps me also is knowing that judgement is something we humans do (biologically) so the first thoughts that come are just that – habitual way of thinking – but what matters is the next one, when we can say “Wait a little. What is ou going on here?”.
Thank you for sharing this!
Thank you too Irina. I fully agree that humor is far more effective in dealing with the dark sides of our personality than criticism. Having a good laugh and writing about is fuels the process of acceptance. And that’s what I think this is all about: self-acceptance. Therefore I enjoy your recent blogposts a lot, they add clarity to what I am processing these days. So let’s keep on lauging, writing, sharing, accepting and growing.
Die ‘van ons’ heeft een sociale functie en dat is ook een hele belangrijke functie! Ze kent iedereen, ik zeg vrolijk gedag zonder een krantje te kopen (sinds ik ontdekt heb dat ze een andere functie heeft), ze past op kleine kinderen en op honden, ze vertelt mensen als ze iets verliezen en als ze niet in een rolstoel zat, zou ik haar gewoon mijn lege flessen geven om in te wisselen voor een paar centen. Ze lacht naar iedereen, kletst met iedereen (die haar durft aan te kijken zonder krantje te kopen – haha, ook dat is een functie! Je bewust worden van je schaamte?) en ja, ik denk dat we haar wel zouden missen als ze er niet was!
Dank je wel Petra. Dan staat er bij jullie een heel ander ’typje’ dakloze dan bij ons, die is namelijk erg stil en kijkt meestal naar de grond. Soms wil ik haar toeroepen dat ze op die manier minder verkoopt maar misschien verkoopt ze met haar aanpak wel meer dan ik denk.
Ik denk dat ze zich dan heel erg schaamt, omdat ze gejatte uggs aan heeft…
(geintje, zal het er maar effe bij zeggen)
Oooooooh Petra……. Misschien is ze heel blij met haar Uggs dat ze er de hele tijd naar wil kijken. Ik denk dat een beetje kwaliteits-cabaretier van dit thema een leuke act kan maken 🙂
Via via hier terecht gekomen. Ben nog aan het rondneuzen.
Deze blog is alvast erg herkenbaar, ook bij “mijn” supermarkt staan regelmatig daklozen. Soms zitten ze zelfs op een krukje en maken muziek. Ook ik heb een soort tegenzin om hen aan te kijken maar probeer het wel altijd te doen en ja hoor ik krijg altijd een vriendelijke lach terug of zelfs een : hoe gaat het met U? Tsja en soms geef ik een kleinigheidje. Maar ook dat vind ik een beetje genant, nooit goed haha.
groetjes
Dank je wel Hanneke. Ik word er wel blij van bij anderen terug te lezen hoe zij het contact ervaren want dat maakt het zo herkenbaar. Het lijkt me een leuke uitdaging om eens een dag iedereen die ik op straat tegenkom aan te kijken, dus echt oogcontact maken. En dan ervaren wat dat doet.
Fijn die herkenbaarheid he:-)
Mensen echt aankijken is zeker een hele uitdaging en ik denk dat je dan hele mooie bijzondere ontmoetingen tegenkomt.
Hierdoor denk ik meteen aan biodanza dat heb ik anderhalf jaar geleden ontdekt. Ik weet niet of je het kent of ervan gehoord hebt? Rechtstreeks oogcontact zonder praten is daarbij een belangrijk onderdeel, erg wennen maar erg mooie ervaringen gehad!
Ja, is zeker fijn Hanneke (zo van: aha, dat heeft een ander dus ook). Ik ken de term biodanza wel maar heb er zelf geen ervaring mee. Een aantal jaren geleden heb ik mee gedaan aan speaking circles. Daar deden we ook oefeningen waarbij we tegen over elkaar gingen zitten en elkaar een minuut en langer alleen maar diep in de ogen mochten kijken zonder te spreken. In heb begin voelde ik me bijzonder ongemakkelijk maar dat maakte na een tijdje oefenen plaats voor zo’n gevoel van warmte, van verbinding.
Ja in het begin is het wel ongemakkelijk, misschien omdat je ook (dat denk ik) een deel van jezelf weerspiegeld ziet in de ogen van de ander….
Maar daarna inderdaad zo’n gevoel van verbinding en écht contact, ik denk dus dan met jezelf en van daaruit vloeit dan de rest vanzelf voort. Ik hoop dat ik mijn gedachten goed verwoord.
In ieder geval vind ik het erg fijn dat ik je gevonden heb, en ook dat je de moeite neemt om te reageren. Kan me voorsellen dat je er niet altijd zin/tijd voor hebt.
Ik zag ook al NVC hier langskomen, daar ben ik ook mee bezig en geweest, Paulo Coelho, enz. enz. kortom, nog genoeg te lezen hier om me te voeden en hopelijk wat uit te wisselen zo nu en dan.
groetjes:-)
Ik herken wat je schrijft over verbinding Hanneke. Fijn ook om zo in contact te zijn en uit te wisselen over dingen die jij en ik interessant vinden. En sinds vandaag hebben we ook via Twitter contact dus… the sky is the limit. Cheers, Peter.